Ετικέτες
Το 2005, έπειτα από 11 χρόνια δραστηριοποίησης στο εμπόριο, μετά από εξετάσεις στο Α.Σ.Ε.Π. διορίστηκα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως καθηγητής θεολόγος. Τέλη Σεπτεμβρίου έφθασα με την οικογένειά μου στο νησί της Κω και ο τότε προϊστάμενος του 1ου Γραφείου, αείμνηστος Γεώργιος Παναγιώτου, με τοποθέτησε στο 1ο Λύκειο της πόλης της Κω, στο οποίο διευθυντής ήταν ο μαθηματικός Αλέκος Μαρκόγλου.
Η επαφή μου με την εκπαίδευση είχε σταματήσει στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν πήρα το απολυτήριο του Λυκείου, και δεν γνώριζα τίποτα από τα όσα πρέπει να κάνει ένας εκπαιδευτικός παράλληλα με το διδακτικό έργο στα πλαίσια της λειτουργίας ενός σύγχρονου σχολείου. Αυτή την πλήρη άγνοια κατόρθωσε ο Διευθυντής του «Ιπποκρατείου Λυκείου» να μετατρέψει σε γνώση μετά από μία διαδικασία ή οποία πρέπει να ήταν πολύ κουραστική γι’ αυτόν, καθώς ρωτούσα για τα πάντα.
Παρουσιάστηκα στο σχολείο, τέλη Σεπτεμβρίου του 2005 τη στιγμή που εξελισσόταν η συνεδρίαση της κατανομής των υποχρεώσεων για το σχολικό έτος 2005-2006. Η πρώτη εντύπωση πολύ θετική, καθώς η υποδοχή ήταν ιδιαίτερα ευγενική, θερμή και ενθαρρυντική.
Γρήγορα διαπίστωσα, ότι το σχολείο -ένα σχολείο με σχεδόν εκατονταετή ιστορία- λειτουργούσε με σύγχρονο τρόπο, με σεβασμό στον εκπαιδευτικό και προσανατολισμένο στη συνεχή βελτιστοποίηση των παρεχόμενων γνώσεων στους μαθητές.
Ο διευθυντής, ο οποίος είχε ήδη πολυετή εμπειρία στην εκπαίδευση, ήταν γνώστης των νέων τεχνολογιών, ανοικτός σε κάθε νέα πρόταση, πρόθυμος να μας υποστηρίξει σε κάθε πρωτοβουλία ή να καλύψει οικονομικά δραστηριότητες που έκαναν πραγματικότητα το πολυδιαφημιζόμενο, αλλά όχι πάντοτε επιτυχώς εφαρμοζόμενο, «σχολείο ανοικτό στην κοινωνία».
Άριστος γνώστης της τοπικής, και όχι μόνο, ιστορίας, δόκιμος συγγραφέας και προσεκτικός ερευνητής με αξιολογότατο επιστημονικό έργο, καθοδήγησε τους νέους συναδέλφους, πέρα από το σχολείο, στα πρώτα βήματα της γνωριμίας μας με το ιστορικό γίγνεσθαι του νησιού.
Πάντοτε ευγενής και διακριτικός, συμβούλευε με αξιοπρέπεια και σοβαρότητα τους μαθητές σχετικά με τη στάση και τη συμπεριφορά τους στο σχολείο, αλλά και στη ζωή μετά από αυτό.
Απολάμβανε και απολαμβάνει της αγάπης, του σεβασμού και της εκτίμησης των αποφοίτων του Λυκείου, καθώς και των παλαιών, μα και νέων συναδέλφων.
Ακούραστος σε ότι αφορούσε το σχολείο. Για την ακρίβεια περνούσε τα καλοκαίρια σε αυτό, συντηρώντας το, αποκαθιστώντας φθορές, αλλά και προσθέτοντας διαρκώς νέες δυνατότητες, ώστε ο Σεπτέμβριος να βρίσκει το παλαιό ιταλικό κτήριο σε καλύτερη κατάσταση από αυτή που το άφηνε ο Ιούνιος και όχι το αντίθετο.
Ίδιόν του η προσοχή στη λεπτομέρεια. Δούλευε πάνω από το κάθε έγγραφο με σοβαρότητα και το επεξεργαζόταν σαν να ήταν μοναδικό. Τολμώ να πω ότι δεν υπέγραψε ποτέ προχειρογραμμένο έγγραφο!
Παράδειγμα για όλους εμάς τους νεώτερους η πολύωρη παραμονή του στο σχολείο, η σοβαρότητα με την οποία έκανε μάθημα, η προσοχή με την οποία αντιμετώπιζε τα θέματα βαθμών και απουσιών.
Υποδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο διεκπεραίωνε, μέχρι και εφέτος, τις Πανελλήνιες, αλλά και τις ενδοσχολικές Εξετάσεις. Ποτέ στα οκτώ χρόνια που υπηρέτησα δίπλα του βοηθώντας στην προετοιμασία και τη διεξαγωγή τους δεν δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα. Σύνθημα, θα λέγαμε, του Αλέκου Μαρκόγλου και των δύο στενότερων συνεργατών του, του κ. Δημήτρη Βλάχου και του κ. Χρήστου Χαραμαρά, ήταν ότι η σοβαρή προετοιμασία αποτρέπει προβλήματα στη λειτουργία του σχολείου και, κατ’ επέκταση στους μαθητές.
Τον διέκρινε και τον διακρίνει πραγματική αγάπη για το «Ιπποκράτειο Λύκειο», η οποία δεν πρόκειται να χαθεί μετά την αφυπηρέτησή του.
Πέρα από όλα αυτά ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε και μου κάνει ο υποδειγματικός σεβασμός του προς τους μαθητές. Πολλές φορές, ακόμη και χωρίς να έχει σφάλλει, ζητούσε κατά την πρωινή συγκέντρωση «συγγνώμη» από τους μαθητές για κάτι που θεωρούσε παράλειψή ή αβλεψία του, ακόμη και αν ήταν αυστηρός με τον εαυτό του.
Χωρίς να θεωρεί τον εαυτό του αλάνθαστο, υπερασπιζόταν με σθένος την άποψή του.
Σχεδόν μία δεκαετία στο τιμόνι του «Ιπποκρατείου Λυκείου», την ιστορία του οποίου με επιμέλεια συνέγραψε, είναι αρκετή για να τον κάνει μία από τις τρεις τέσσερεις σημαντικότερες ψηφίδες της εκατονταετούς ιστορίας του.
Η ικανότητα σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων και τάσεων του συλλόγου διδασκόντων, όχι μόνο δεν μειώνει το έργο του, αλλά αντιθέτως, το αποτέλεσμα δικαιώνει τις προσπάθειές του για την βελτίωση της παρεχόμενης παιδείας στην Κω.
Σήμερα, 28 Ιουνίου 2013, μέρα που ολοκληρώνει τον κύκλο του στη δημόσια εκπαίδευση δεν μπορούμε παρά να αναπολήσουμε τα χρόνια που περάσαμε μαζί, κατά τη διάρκεια των οποίων μας στήριξε, μας καθοδήγησε, μας συμβούλευσε και μας περιέβαλε με εμπιστοσύνη, και να σκεφτούμε πόσο σημαντικό είναι το παράδειγμα της σοβαρής και μεθοδικής εργασίας των εχόντων θέσεις ευθύνης για όλους εμάς τους νεώτερους. Τελικά, είναι πολύ σημαντικό είναι να έχουμε στο νου μας τη χρήση του ρήματος «υπουργεύω» («πουργεύω» στην τοπική διάλεκτο, κατά μαρτυρία του Σεβ. Μητρ. Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ), όπως χρησιμοποιείται στην Κω, όχι με την έννοια «ασκώ εξουσία», αλλά «βοηθώ», «διακονώ».