Ετικέτες
όσιος Χριστόδουλος, Κως, Μονή των Καστριανών, Μονή αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Πάτμος, Στρόβιλο
Ὁ πλέον ἐπιφανὴς μοναχὸς τοῦ 11ου αἰῶνα εἶναι ὁ Ὅσιος Χριστόδουλος, ἡ μνήμη τοῦ ὁποίου τιμᾶται στὶς 16 Μαρτίου (κοίμησή του) καὶ στὶς 21 Ὀκτωβρίου (ἀνακομιδὴ τοῦ Ἱεροῦ Λεψάνου του).
Ὁ Ὅσιος προῆλθε ἀπὸ τὴν μικρασιατικὴ περιοχὴ τοῦ Ὄρους Λάτρος καί, μετὰ ἀπὸ ὀκταετή παραμονή στὴν Κῶ, κατέληξε στὴ νῆσο Πάτμο, ὅταν ὁ Ἀλέξιος Α΄ Κομνηνὸς συμφώνησε στὴν ἀνταλλαγή τῶν κτημάτων ποὺ τοῦ εἶχε παραχωρήσει ὁ Κῶος μοναχὸς Ἀρσένιος Σκηνούρης (ἢ Σκηνούριος) στὴν Κῶ καὶ τὴ Στρόβιλο, μὲ τὸ ἄγονο καὶ ἔρημο νησί.
Ἂς δοῦμε, ὅμως κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὸ βίο τοῦ Ὁσίου ποὺ δηλώνουν τη σχέση του μὲ τὸ νησὶ τῆς Κῶ.
Ὁ μοναχὸς Ἀρσένιος Σκηνούρης, φιλοξένησε τὸν διωκόμενο Ὅσιο Χριστόδουλο σὲ Μονή του στὴ Στρόβιλο -ἡ Στρόβιλος βρίσκεται ἀπέναντι καὶ βόρεια ὰπό τὴν πόλη τῆς Κῶ- ὅπου κατεῖχε ἐκτάσεις ἡ οικογένειά του. Μὲ τὴν ἄφιξη τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου στὴν περιοχὴ τὴν παραχώρησε σὲ αὐτὸν παραιτούμενος ἀπὸ κάθε δικαίωμα, καὶ ὁ Ὅσιος ἀσκήθηκε ἐκεῖ ἀνάμεσα στὸν Μάρτιο τοῦ 1079 καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν Μάρτιο τοῦ 1080, ὅταν πῆγε στὴν Κῶ, ὅπου κατέφυγε γιὰ νὰ γλιτώσει ἀπὸ τὶς ἐπιδρομὲς τῶν Τούρκων. Ἐπιθυμώντας ὁ Κῶος μοναχὸς τὴν ἐνίσχυση τοῦ μοναχισμοῦ στὸ νησὶ τῆς Κῶ, προσκάλεσε τὸν Ὅσιο Χριστόδουλο στὸ νησὶ καὶ τοῦ παραχώρησε μεγάλη ἀκίνητη περιουσία μὲ σκοπὸ νὰ ὀργανώσει ἕνα μοναστήρι. Ἡ ἄφιξη τοῦ Ὁσίου στὸ νησὶ πρέπει νὰ τοποθετηθεῖ ἀπὸ τὰ τέλη Ὀκτωβρίου 1079 μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ 1080 τὸ ἀργότερο. Ὁ μοναχὸς Ἀρσένιος εἶχε ἤδη ὀργανώσει μικρὰ μοναστήρια («κελλία δύο ἐδήματο») στὸ ὄρος Δίκαιος, τὰ ὁποῖα εἶχε ἐνισχύσει μὲ φοροαπαλλαγὲς καὶ κρατικὴ ἐνίσχυση («σολέμνιο«) ὁ αὐτοκράτορας Νικηφόρος Γ΄ Βοτανειάτης (χρυσόβουλλος λόγος τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1079).
Ἀφοῦ ὁ Ὅσιος ἐπισκέφθηκε τὰ κτήματα τοῦ μοναχοῦ Ἀρσενίου Σκηνούρη, καὶ περιηγήθηκε σὲ αὐτὰ ἀναζητώντας κατάλληλη περιοχή, κατέληξε στὸν λόφο τοῦ Παλαιοῦ Πυλίου, ὅπου ἔκτισε μοναστήρι στὸ ὄνομα τῆς Θεοτόκου. Τὸ μοναστήρι αὐτὸ ὀνομάστηκε Μονὴ τῶν Καστριανῶν, ἐπειδή βρισκόταν δίπλα σὲ βυζαντινὸ Κάστρο, ἀνέπτυξε πλούσια δράση καὶ λειτούργησε ὡς πνευματικὸς πόλος ἕλξης γιὰ ὁλόκληρο τὸ νησί.
Σύντομα, πρὶν ἀπὸ τὸν Μάρτιο τοῦ 1080, ὁ μοναχὸς Ἀρσένιος Σκηνούρης, «νύκτωρ», δηλαδὴ νύκτα, ἀνεχώρησε γιὰ τὴν Ἰερουσαλήμ, χωρὶς νὰ ἐπιστρέψει πλέον στὴν Κῶ ἀφήνοντας τὰ κτήματά του στὸν Ὅσιο Χριστόδουλο.
Παρὰ τὴ φυγὴ τοῦ Ἀρσενίου ἀπὸ τὴ Μονὴ τῶν Καστριανῶν, ὁ Ὅσιος Χριστόδουλος, ὁ ὁποῖος τὸν ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα, περίμενε νὰ ἐπιστρέψει καί, μάλιστα, μετὰ ἀπὸ χρόνια, ὅταν συνέταξε τὴ διαθήκη του, τὸν ὅρισε διάδοχό του στὴν ἡγουμενία τῆς μονῆς τῆς Πάτμου δηλώνοντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴ μεγάλη ἐκτίμηση, τὴν εὐγνωμοσύνη καὶ τὸ σεβασμό του πρὸς αὐτόν.
Ἡ σχέση τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου μὲ τὸ νησὶ τῆς Κῶ κατὰ τὴν τελευταία δεκαετία τοῦ βίου του παρουσιάζεται στενή, καθὼς τὰ μοναστήρια ποὺ ἵδρυσε, κατ᾿ αὐτὴ τὴν περίοδο (Παναγία Καστριανῶν καὶ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου), σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὴ νῆσο αὐτή. Ἡ μὲν πρώτη βρίσκεται στὴν Κῶ ἡ δὲ δεύτερη ἔγινε πραγματικότητα χάρη στὰ κτήματα ποὺ τοῦ εἶχαν παραχωρηθεῖ στὴν Κῶ. Ἡ παράδοση τοῦ ἀποδίδει τὴ δημιουργία καὶ ἄλλων μονῶν στὴν Κῶ, ὄπως τῆς μονῆς τῶν Σπονδῶν στὴ Ζιά, τοῦ Ἀλσους στὸ Ἀσκληπιεῖο, στὸ Μονάγρι κ.ἄ.
Τὰ σημαντικότερα κείμενα τοῦ Ὁσίου, τὰ ὁποῖα συντάχθηκαν πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, μᾶς διαβεβαιώνουν γιὰ τὴν ἄριστη σχέση ποὺ εἶχε μὲ τὸν μον. Ἀρσένιο Σκηνούρη, ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ ἀφανής, εἶχε ἀνυπολόγιστη προσφορὰ στὴν ὀργάνωση τοῦ μοναχισμοῦ τοῦ νοτιοανατολικοῦ Αἰγαίου καὶ τῶν ἀπέναντι μικρασιατικῶν παραλίων, καθὼς ἵδρυσε ὁ ἴδιος σειρὰ μοναστικῶν ἱδρυμάτων καὶ παραχώρησε τὴν μεγάλη πατρική του περιουσία γιὰ τὸν ἴδιο λόγο στὸν Ὅσιο Χριστόδουλο. Ἡ ἀνταλλαγὴ τῆς ἔρημης Πάτμου ἔγινε μὲ δικά του κτήματα, τὰ ὁποῖα ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Αʹ ὁ Κομνηνὸς θεώρησε ὅτι εἶχαν ἴση ἀξία μὲ τὸ νησί, ὥστε νὰ προχωρήσει στὴν ἀνταλλαγή (τὰ κτήματα τοῦ Ἀρσενίου μεταβιβάστηκαν στὸ δημόσιο ταμεῖο τῆς αὐτοκρατορίας).
Στὸν Κωδίκελλο, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε τὴ Διαθήκη του, συντασσόμενος κατὰ τὴν παραμονὴ τῆς κοιμήσεώς του (15 Μαρτίου 1093), κάνει συγκεκριμένη ἀναφορὰ στὴ Μονὴ τῆς Θεοτόκου τῶν Καστριανῶν (στὸ Παλαιὸ Πυλὶ τῆς Κῶ) καὶ τονίζει στοὺς μοναχούς του τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἔχουν ἀπέναντί της. Ὑπογραμμίζει δὲ τοὺς δεσμούς του μὲ τὰ μοναστικὰ ἱδρύματα τοῦ νησιοῦ.
Κλείνοντας αὐτὸ τὸ σύντομο σημείωμα ἐπιθυμοῦμε νὰ τονίσουμε ὅτι ἀκόμη καὶ σήμερα ὑπάρχουν τοπικὲς παραδόσεις ποὺ φέρουν τὸν Ὅσιο νὰ ἀσκήτευσε καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς τοῦ νησιοῦ, πέρα ἀπὸ τὸ Παλαιὸ Πυλί, ὅπως στὴν Παναγία τῆς Ζιᾶς καὶ στὸ Μονάγρι, ἀφήνοντας ἀγαθὴ μνήμη στοὺς κατοίκους τῆς Κῶ.
Ἂς ἔχουμε, λοιπόν, τὶς εὐχὲς τοῦ στύλου τοῦ μοναχισμοῦ τοῦ 11ου αἰῶνα Ὁσίου Χριστοδούλου, ὁ ὁποῖος σκέπει τὴν Πάτμο, ἀλλὰ καὶ τὴ λοιπὴ Δωδεκάνησο.
Χρόνια Πολλά!