Ετικέτες
πλούτος, τοκογλυφία, Θεσσαλονίκη, Παράδεισος, αγάπη, δανεισμός, μετάνοια
Η πατρίδα μας από την επανάσταση του 1821 και έπειτα βασανίζεται από το βραχνά των δανείων. Τα πρώτα δάνεια, τα οποία και τότε, όπως και τώρα θεωρήθηκαν μεγάλη πολιτική επιτυχία, αφού γέμισαν τις τσέπες διαφόρων μεσαζόντων, Ελλήνων και φιλελλήνων και αφού χρησιμοποιήθηκαν για να ενισχύσουν τις διάφορες αλληλοσπαρασσόμενες παρατάξεις, ξεπληρώθηκαν εκατονταπλασίονα υποθηκεύοντας το μέλλον της Ελλάδας για γενιές.
Ζώντας και σήμερα παρόμοιες καταστάσεις, συχνότατα αναρωτιώμαστε για τη σκληρότητα των δανειστών και για την απωλεσθείσα ευαισθησία τους προς τους συν-ευρωπαίους τους Έλληνες, οι οποίοι, αναμφίβολα φέροντας μεγάλο μέρος ευθύνης, βρίσκονται σε μία κρίσιμη στιγμή της ιστορίας τους.
Βέβαια, όταν κάποιος δανείζεται ή δανείζει σε ένα μη φυσικό πρόσωπο (δημόσιο οργανισμό, τράπεζα, επιχείρηση, κράτος) έχει απέναντί του μία οντότητα, η οποία δεν είναι εύκολο να προκαλέσει αισθήματα συμπάθειας. Η σχέση είναι εκ των πραγμάτων απρόσωπη. Κυριαρχούν οι αριθμοί και όχι η ανθρωπιά. Αυτό το διαπιστώνουμε σε κάθε παρόμοια συναλλαγή και μάλλον, μέσα στα πλαίσια του φιλελεύθερου καπιταλισμού, είναι αναπόφευκτο.
Τέτοιου είδους όμως συναλλαγές (ανάμεσα σε μη φυσικά πρόσωπα) δεν είναι οι μοναδικές που συμβαίνουν.
Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας αποκαλύφθηκε η εξάρθρωση ενός κυκλώματος τοκογλυφίας στη Θεσσαλονίκη, στο οποίο συμμετείχαν, κατά τα φαινόμενα, πλήθος ευϋπόληπτων πολιτών και δημοσίων λειτουργών. Εύλογα αναρωτηθήκαμε το εξής:
αν απαιτείται σκληρότητα για να δανείσεις κάποιο μη φυσικό πρόσωπο πόση σκληρότητα μπορεί να χρειάζεται για να δανείσεις κάποιον που έχεις απέναντί σου και τον βλέπεις και του μιλάς και του απλώνεις το χέρι για να τον χαιρετήσεις;
Πώς μπορείς να ζητήσεις από κάποιον τόκο 10% σε ένα μήνα όταν γνωρίζεις ότι είναι αδύνατο να αντέξει κάποιος και πολύ πολύ μικρότερο ποσοστό;
Πώς μπορείς να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια όταν γνωρίζεις ότι τον εξωθείς στην εξαθλίωση ή ακόμη και στο θάνατο;
Είναι θέμα ελεύθερης λειτουργίας των αγορών και οικονομικών δεδομένων ή αυτή η επιλογή σου σχετίζεται άμεσα με την λειτουργία του ανθρώπου ως ανθρώπου;
Όταν αυτός που εκμεταλλεύεται το συνάνθρωπό του σε αυτό το βαθμό μένει αμετανόητος τι μπορεί να ελπίζει για το μέλλον του; Πλούσια ζωή; Ανέσεις; Απολαύσεις; Ακριβά σπίτια, αυτοκίνητα, ενδύματα;
Τι άραγε ;;;
Υπάρχει τελικά δικαίωμα στην απληστία;
Ναι, υπάρχει!
Για τον άνθρωπο που επιλέγει τη μοναξιά από τη σχέση, την απληστία από την αγάπη.
Με πόση σοφία η Εκκλησία μας καταδικάζει, όχι συλήβδην τον πλούτο, αλλά την κακή χρήση του και τα κίνητρα που οδήγησαν τον άνθρωπο σε αυτή.
Πόσο θλιβερό είναι να μπλέκουν τα χρήματα ανάμεσα στους ανθρώπους και να λειτουργούν διασπαστικά για αυτούς;
Πόση ευθύνη φέρει το κράτος για την υπόθαλψη τέτοιων καταστάσεων;
Υπάρχει δικαίωμα στην απληστία;
Όχι, δεν υπάρχει!
Για όποιον θέλει να βλέπει τον αδελφό του στα μάτια, να του απευθύνει το λόγο με ευθύτητα και ειλικρίνεια.
Για όποιον βλέπει στο πρόσωπο του αδελφού του την εικόνα του Θεού του.
Για όποιον η ευτυχία σχετίζεται με τη χαρά του μοιράσματος, με την ευλογία της -οποιασδήποτε μορφής- κοινωνίας απροϋπόθετης αγάπης.
Θα μου πείτε: υπάρχουν στις μέρες μας τέτοιοι άνθρωποι;
Φυσικά υπάρχουν!
Είναι αυτοί που με τη βιωτή τους δίνουν κουράγιο και ελπίδα σε όλους εμάς και για τους εαυτούς τους κερδίζουν τον Παράδεισο.