Ετικέτες
brand, Π. Οικονομίδης, αλλαγή, αντιμετώπιση, διαφημιστής, εικόνα, κρίση, Rebranding Greece
Πριν από λίγες ημέρες συνάδελφος μου έστειλε το σύνδεσμο και με πολύ ενδιαφέρον παρακολούθησα την ομιλία που έκανε ο ομογενής διαφημιστής Π. Οικονομίδης σε ένα, κατά τα φαινόμενα σημαντικό, συνέδριο της ΕΕΔΕ (Ελληνική Εταιρία Διοικήσεως Επιχειρήσεων) που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Το θέμα του ομιλητή, ο οποίος σημειωτέον έχει σπουδές Κοινωνικής Ψυχολογίας και έχει συνεργαστεί ως διαφημιστής σε μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρίες του πλανήτη μας, ήταν το πώς θα καταφέρουμε να αλλάξουμε το «brand», δηλαδή την εικόνα που έχει το παγκόσμιο κοινό για την πατρίδα μας και πώς τελικά θα διαχειριστούμε το νέο αποτέλεσμα προς όφελός μας.
Με πολύ απλό τρόπο έδειξε ότι η εικόνα που κυκλοφορεί για τον Έλληνα παγκοσμίως δεν είναι η πραγματική, αλλά αλλοιώνεται από τα γεγονότα των τελευταίων ετών και τον τρόπο που εμείς και οι άλλοι τα παρουσιάσαμε.
Η ομιλία αναμφίβολα θίγει μία από τις πτυχές του προβλήματος και η εφαρμογή των όσων προτείνει ο Π. Οικονομίδης θα μπορούσε να απότελέσει την απαρχή της αλλαγής πορείας της Ελλάδας προς μία ουσιαστική και πραγματική ανάκαμψη.
Από τη στιγμή που είδα το βίντεο προβληματίστηκα για το αν και κατά πόσο αυτή η αντιμετώπιση αρκεί για να επιλύσει το πρόβλημα της κρίσης.
Πίστη της Εκκλησίας είναι ότι κάθε αλλαγή ξεκινά από τους εαυτούς μας: αλλάζω πρώτα τον εαυτό μου και μετά ζητώ να το κάνουν και οι άλλοι. Δεν απαιτώ να διορθώσουν οι άλλοι τα προβλήματα, ζητώ από τον εαυτό μου να επανέλθει σε αγάπη και κοινωνία με το συνάνθρωπο και το Θεό.
Θα μου πείτε: «καλό ακούγεται, αλλά μήπως κάπως ουτοπικό;»
Όχι! Δεν είναι καθόλου ουτοπικό.
Η παρουσία ενός ανθρώπου αγάπης είναι χαρά και ευλογία για τον κόσμο μας. Μάλιστα, όσο και αν ακούγεται υπεερβολικό, η παρουσία αυτή κατορθώνει να δώσει χαρά και ανακούφιση τους πονεμένους και να χορτάσει τους πεινασμένους. Σε όλοι την ιστορία της Εκκλησίας οι Άγιοι, γιατί περί αυτών ομιλούμε, κατόρθωσαν τα παραπάνω. Πώς; Με το να μην κρατούν τίποτα για τον εαυτό τους. Με το να νοιάζονται τον πλησίον περισσότερο από τον εαυτό τους. Με το να αγαπούν πραγματικά, χωρίς ανταλλάγματα, ακόμη και αυτόν που τους μισούσε. Με το να ανταποδίδουν την αδικία με καλοσύνη και αγάπη. Με . . .
Γίνεται κάτι τέτοιο σήμερα;
Βεβαίως γίνεται!
Η Εκκλησία πάντοτε έχει τους αγίους που μιμούνται το Χριστό και λειτουργούν ως οδοδείκτες στη ζωή μας.
Είναι εύκολο να γίνει κανείς άγιος;
Αν όχι εύκολο, σίγουρα πάντως δεν είναι ακατόρθωτο.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, λοιπόν, καθώς η κρίση, τεχνητή ή όχι, είναι εδώ, πέρα από το rebranding χρειάζεται και η αλλαγή και σωστή διαχείριση του εαυτού μας.
Πολλοί είπαμε ότι η κρίση δεν είναι οικονομική, αλλά πρέπει να εντοπίσουμε τις ρίζες της σε ένα σωρό άλλες αιτίες: πνευματικές, αξιών, διαχείρισης και αξιοποίησης πόρων, πολιτιστικές, πολιτικές. Επίσης στο σεβασμό στο διπλανό μας και στο περιβάλλον, στον περιορισμό του εγωισμού και της φιλαυτίας μας κ.α..
Πολύ σωστά όλα αυτά. Γιατί όμως η ελληνική πολιτεία αναζητά την επίλυση των προβλημάτων μόνο στο οικονομικό πεδίο;
Γιατί οι ηγέτες μας δεν πείθουν ότι αντιλαμβάνονται ότι η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από τον καθένα μας, και κατά συνέπεια και από αυτούς;
. . . . . . . . . . . . . .
Με τα μέσα που μέχρι τώρα χρησιμοποιούμε η κρίση δεν μπορεί να νικηθεί. Ίσως να ξεπεραστεί προσωρινά, ίσως οι μισθοί επανέλθουν και το επίπεδο της ζωής μας να ανεβεί στα προ της κρίσεως επίπεδα, αλλά το πρόβλημα θα είναι πάντοτε υπαρκτό.
Ας απαιτήσουμε, λοιπόν, ο καθένας από το εαυτό του να αλλάξει λίγο, να αγωνίζεται για τον πλησίον του περισσότερο, να σέβεται το διπλανό του περισσότερο, το συμμαθητή, το συνάδελφο, τον υφιστάμενο, τον ακροατή, τον αναγνώστη, τον ψηφοφόρο, τον δημόσιο υπάλληλο, το συνεργάτη του . . .
Μόνο τότε θα έχουμε ελπίδα πραγματικής εξόδου από την κρίση, στην οποία μας τελματώνει, εκτός των άλλων, και ο κακός μας εαυτός.
Καλή χρονιά!