Η ομιλία του κ. Χρήστου Γαμβρέλλη για τους Τρεις Ιεράρχες

Βρήκαμε και δημοσιεύουμε την πολύ καλή ομιλία του Διευθυντή του 2ου Δημοτικού Σχολείου Κω, Χρήστου Γαμβρέλλη, την οποία εκφώνησε στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολις Κώου και Νισύρου με την ευκαιρία της εορτής των Τριων Ιεραρχών.

Τρεις Ιεράρχες

Σεβασμιότατε, σεβαστοί πατέρες της εκκλησίας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, αγαπητοί μαθητές, μέρα γιορτής η σημερινή κι όμως, εμείς, με σκυμμένο το κεφάλι από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της κρίσης που διανύουμε, συνειδητοποιούμε μέρα τη μέρα ότι ο δρόμος που για χρόνια τραβήξαμε ήταν γεμάτος λάθη.
Λάθος οι επίπλαστες ανάγκες που δημιουργήσαμε, λάθος που πιστέψαμε στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, λάθος που ως πολίτες δώσαμε το δικαίωμα σε ανθρώπους, που για χρόνια διαχειρίζονται την εξουσία, αντί να απολογούνται, να μας προκαλούν αναίσχυντα λέγοντας : «μαζί τα φάγαμε!» …
Δεν υπεισέρχομαι στις ποινικές ευθύνες που ενέχει αυτή η παραδοχή… αυτές ας τις εξετάσουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι! Με θλίβει όμως να σκέφτομαι ότι αν εκπέσαμε οικονομικά, είναι γιατί πρώτα και κύρια εκπέσαμε ηθικά. Γιατί, ακόμα  κι αν συνυπολογίσουμε το ότι σε μια κρίση δεν έχουμε όλοι τι ίδιο μερτικό ευθύνης, η βάση του προβλήματος είναι η ίδια: Η Ηθική έκπτωση!
Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, κυρίες και κύριοι, ερχόμαστε να τιμήσουμε και φέτος τους τρεις άγιους Ιεράρχες μας: Το Βασίλειο το Μέγα, το Γρηγόριο το Θεολόγο και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο. Στη Ζωή, το Λόγο και το Έργο τους αναζητούμε τη δύναμη, για να ξανασηκώσουμε το κεφάλι.
Είμαστε, η αλήθεια, μια χώρα μικρή, ποτέ δεν είχαμε υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, το εντός της κεφαλής όμως εισόδημα των Ελλήνων πλεόναζε τόσο, που δάνειζε τον πλούτο του και σ’ άλλους λαούς. «Η φτώχεια ήταν πάντοτε σύντροφος της Ελλάδας», λέει ο Ηρόδοτος, αλλά «στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω, ούτε ένας αιώνας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα, που να μην υπήρχε πολιτισμός» απαντά ο Οδ. Ελύτης.
Δυο μάλιστα απ’ αυτούς χαρακτηρίστηκαν και ως «χρυσοί» αιώνες. Πρώτος ο «χρυσός αιώνας του Περικλή». Έλαμψαν τότε » οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης» όπως ονομάζει ο Μακρυγιάννης το Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Κι όταν ο Μ. Αλέξανδρος, με όχημα την ελληνική γλώσσα, μεταλαμπάδευσε το πνεύμα τους σ’ όλον τον τότε γνωστό κόσμο, η Οικουμένη έγινε ελληνική, καθώς, όπως είχε πει ο Ισοκράτης «Έλληνες ονομάζονται αυτοί που μετέχουν, που μορφώνονται με την ελληνική σοφία παρά αυτοί που έχουν καταγωγή ελληνική».
Όμως όσο ψηλά κι αν έφτασε το πνεύμα των προγόνων μας, τα μελανά στίγματα παρέμειναν. Ο θεσμός της δουλείας, βλέπετε, και η υποτίμηση των γυναικών επισκίαζαν το ιδεώδες του καλού κ’ αγαθού πολίτη. Κι όταν ο Επίκουρος φιλόσοφος έλεγε ότι «αρχή και ρίζα παντός αγαθού, η της γαστρός ηδονή», τότε το ιδεώδες κατέπιπτε στην ηδονοθηρία. Κι όταν αργότερα, κατά τη Ρωμαιοκρατία, οι Έλληνες υιοθετούσαν τα αισχρά ήθη των ξένων, το ιδεώδες εκφυλίστηκε…
«Ήταν η στιγμή που ο Ελληνισμός ομοίαζε με έναν γέρο, κουρασμένο και ετοιμοθάνατο», όπως γράφει ο Παν. Κανελόπουλος. …Ήλθε όμως «το πλήρωμα του χρόνου και εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού». Ο Απόστολος Παύλος γνωρίζει στους Έλληνες τον άγνωστο Θεό. Η τελειότατη πίστη εκφράζεται πλέον με το τέλειο όργανο, που λέγεται ελληνική γλώσσα και ο Ελληνισμός σώζεται και αναγεννιέται.
Μετά από τρεις αιώνες μάλιστα δημιουργεί και τον δεύτερο χρυσό αιώνα του. Τον χρυσό αιώνα των Πατέρων της Εκκλησίας. Ήταν ακριβώς η εποχή που ο Χριστιανισμός διασώθηκε μεν από τους διωγμούς, με το διάταγμα των Μεδιολάνων, η Εκκλησία όμως έπρεπε να παλέψει με τις αιρέσεις σαν τον Αρειανισμό ή τους Πνευματομάχους, για κατοχυρώσει το Ορθόδοξο δόγμα της.
Τότε έλαμψαν αυτοί που σήμερα τιμάμε, αυτοί που φώτισαν και πότισαν την Οικουμένη, οι Τρεις Ιεράρχες. Γεωγραφικά κατάγονται και οι τρεις από τον ευρύτερο Ελληνισμό: ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος από την Καππαδοκία, ενώ ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος από την Αντιόχεια της Συρίας.
Όλοι τους χαρακτηρίζονταν για:
τη θεολογική αλλά και την ευρύτερη επιστημονική τους συγκρότηση,
τη ριζοσπαστική κοινωνική τους παρουσία,
την ανοικτότητα του πνεύματος και
την κριτική στάση απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία.
Κι ήταν τόση η ποιότητα ενός εκάστου, ώστε οι πρόγονοί μας διχάζονταν για το …ποιος απ’ όλους ήταν ο καλύτερος. Ο διχασμός, βλέπετε, τρέχει στο αίμα μας από παλιά…
Ευτυχώς βρέθηκε λύση. Τον 11ο αιώνα, ο Επίσκοπος Ιωάννης Μαυρόπους, συνέταξε ακολουθία, για να τιμηθούν μαζί και οι τρεις μεγάλοι άνδρες, σε μια κοινή εκκλησιαστική εορτή.
Αν κοιτάξει όμως κάποιος το έργο τους, εύκολα θα δει ότι οι Άγιοι δεν ισοπεδώνουν τίποτα. Προσλαμβάνουν από τον Ελληνισμό τη αναζήτηση της αλήθειας στην κοινωνία, στο δίκαιο, στην τέχνη, σ’ όλες τις μορφές της ζωής, αφομοιώνουν δημιουργικά το κάθε τι, αλλά παρουσιάζουν μέσα από αυτά το περιεχόμενο της Θείας Αποκάλυψης.
«Πρέπει να ακολουθούμε το παράδειγμα των μελισσών», λέει προς τους νέους ο Μέγας Βασίλειος, «θα πάρουμε από τα αρχαία κείμενα ό, τι συγγενεύει με την αλήθεια και μάς χρειάζεται και τα υπόλοιπα θα τα αφήσουμε πίσω μας».
Για το Βασίλειο έλεγαν πως, όντας ακόμη σπουδαστής, γνώριζε περισσότερα από τους καθηγητές του, ενώ ο Γρηγόριος δίδαξε ως καθηγητής στην περίφημη τότε Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών. Αλλά και τον Χρυσόστομο ο δάσκαλός του Λιβάνιος τον προόριζε για διάδοχό του στη Ρητορική Σχολή.
Υποδειγματικά μένουν επίσης στο χρόνο το θάρρος και η αλύγιστη πίστη του Βασιλείου μπροστά στις απειλές του αρειανού Μόδεστου ή η παραίτηση του Γρηγορίου από τον πατριαρχικό θρόνο της Κων-πολης, για χάρη της ειρήνης στους κόλπους της Εκκλησίας.
Και η κοινωνική τους δράση όμως, υπήρξε τεράστια.
Να θυμηθούμε τη Βασιλειάδα, που με δικά του χρήματα ίδρυσε ο Βασίλειος, για την ανακούφιση όσων είχαν ανάγκη;
Να θυμηθούμε το Χρυσόστομο, που, ως Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης, οργάνωσε συσσίτια για 7.000 φτωχούς καθημερινά ή για τα νοσοκομεία που έχτισε; Η επιμονή του μάλιστα να κτίσει το λεπροκομείο, στην πλούσια συνοικία που κατοικούσαν οι γαιοκτήμονες, αποτέλεσε και την αφορμή για την οριστική δίωξή του, που θα τον οδηγούσε στην εξορία και στο βασανιστικό θάνατο.
Και μια και ο λόγος για τους γαιοκτήμονες, ο Άγιος Γρηγόριος, έλεγε:  «ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο… Με την πτώση θρυμματίστηκε η αρχική ενότητα και ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων. Οι θρασύτεροι, με τη βοήθεια του πολιτικού νόμου, επιβλήθηκαν στους ασθενέστερους και έτσι οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους»!
Κι ο Μέγας Βασίλειος συμπληρώνει: «συνήθως χαρακτηρίζονται κλέφτες αυτοί που κλέβουν πορτοφόλια από τα λουτρά. Δεν είναι όμως αυτοί οι πραγματικοί κλέφτες… αλλά κάποιοι άλλοι…είναι αυτοί που αποτελούν τις πολιτικές αρχές πόλεων και εθνών, και άλλα αφαιρούν κρυφά, άλλα παίρνουν φανερά με τη βία…
Κοινωνοί της κλοπής όμως γίνονται και οι άρχοντες της Εκκλησίας, όταν παίρνουν απ’ αυτούς χρήματα για οποιουσδήποτε λόγους. …..Αντί να τους ελέγχουν και να τους νουθετούν…εύκολα τους απλώνουν το χέρι και τους μακαρίζουν…»
Μας εντυπωσιάζει, ασφαλώς, κυρίες και κύριοι, η αυστηρή κριτική τους. Ένας, μάλιστα, από τους μεγαλύτερους Ρώσους διανοητές του 20ου αιώνα, ο Νικόλας Μπερντιάεφ, μεταξύ των άλλων αναφέρει: «στον Μεγάλο Βασίλειο όπως και στον Ιωάννη τον Χρυσόστομο η κοινωνική αδικία, δημιούργημα της κακής διανομής του πλούτου, κριτικάρεται με μια δριμύτητα που θα έκανε τον Προυντόν και τον Καρλ Μαρξ να χλομιάσουν»….
Ήταν όμως και δάσκαλοι και τους ενδιέφερε η αγωγή των νέων
«Οι μαθητές, λέει ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τότε προ πάντων αγαπούν και μιμούνται το καλό, όταν έχουν τέτοια παραδείγματα από τους δασκάλους τους… Ο καλός δάσκαλος είναι απαλλαγμένος από φθόνο και έπαρση. Θέλει οι αρετές να γίνουν κοινό κτήμα των μαθητών του, θέλει μόνο να τους εξισώσει σε όλα με τον εαυτό του. Γιατί αυτό κυρίως είναι το γνώρισμα του πραγματικού δασκάλου, το να συμπάσχει στις συμφορές των μαθητών του, το να θρηνεί και να πενθεί για τα τραύματα αυτών που έχει στην ευθύνη του.
Και ο Αγ. Γρηγόριος: «Στο φόβο ανάμιξε την ηπιότητα. Μετρίασε την απειλή με την ελπίδα. Γνωρίζω πως η καλοσύνη επιτυγχάνει πολλά και παρακινεί στην ανάλογη ανταπόδοση».
Συμβούλευαν όμως και τους γονείς: Άσκησε την ψυχή του παιδιού πρώτα και κατόπιν θα έλθουν όλα τα άλλα. Όταν η ψυχή του παιδιού δεν είναι ενάρετη, καθόλου δε το ωφελούν τα χρήματα και όταν είναι ενάρετη, καθόλου δεν το βλάπτει η φτώχεια. Θέλεις να το αφήσεις πλούσιο; Μάθε το να είναι καλός άνθρωπος… Γιατί πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει ανάγκη από πολλά χρήματα, αλλά εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτε».
Έτσι, κυρίες και κύριοι, όπως λέει ο κος Μπαμπινιώτης, «με την πρωτοβουλία των Μεγάλων Πατέρων της εκκλησίας, ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός, που ξεκίνησαν πράγματι με σύγκρουση, κατόρθωσαν να περάσουν σε μια θαυμαστή, ιστορικά τεκμηριωμένη, συμπόρευση, η οποία στηρίχθηκε σε αναγνώριση τού συμπληρωματικού χαρακτήρα των δύο πολιτισμικών μεγεθών από τους ίδιους ανθρώπους, τους Έλληνες χριστιανούς…»
Μ’ αυτόν τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό πορευτήκαμε οι Έλληνες κατά τη διάρκεια των νεοτέρων Βυζαντινών χρόνων, αυτός μας κράτησε και στην Τουρκοκρατία. Ήταν, λοιπόν, πολύ φυσικό για το Πανεπιστήμιο Αθηνών να καθιερώσει και τυπικά στα 1842 τη γιορτή τους και ως γιορτή της παιδείας.

Σήμερα λοιπόν που γιορτάζει η παιδεία μας, και καθώς τα πάντα είναι θέμα παιδείας, ας αναλογισθούμε τούτο: Θα βρισκόμασταν στο ίδιο σημείο, αν όλοι, νέοι και γονείς, δάσκαλοι και κληρικοί, άνθρωποι με εξουσία και πολίτες απλοί, όλοι, ζούσαμε με τις αρχές που οι τρεις άγιοι μας κληροδότησαν;
Κι αν, επιτέλους, παρασυρμένοι από την οικονομία της φούσκας, φτάσαμε εκεί που φτάσαμε, έχουμε την αξιοπρέπεια να κάνουμε την αυτοκριτική μας; Θέλουμε να ξαναγίνουμε ελεύθεροι άνθρωποι, ώστε να συνειδητοποιήσουμε τη μικρότητά μας, αλλά και να εδραιώσουμε την πεποίθηση ότι μπορούμε να γίνουμε μεγάλοι, ότι μπορούμε να επιζητήσουμε τη Θέωση;
Ας ρωτήσει ο καθένας το νου και την καρδιά του κι ας πορευτεί!
Χρόνια σας πολλά!

Η ομιλία της Κέλλυ Αλεξανδρίδη για τους Τρεις Ιεράρχες

Δημοσιεύω την ομιλία, την οποία εκφώνησε η μαθήτρια του «Ιπποκρατείου» Λυκείου Κω, Κέλλυ Αλεξανδρίδη,  στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου πόλεως Κω κατά την αρχιερατική θεία λειτουργία της 30ης Ιανουαρίου 2012.

Τρεις Ιεράρχες

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι άνθρωποι των γραμμάτων και ειδικότερα όσοι εμπλεκόμαστε στη μαθησιακή διαδικασία τιμάμε τους τρεις μεγάλους αυτούς αγίους, τον Βασίλειο τον μέγα, το Γρηγόριο το θεολόγο και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο αναγνωρίζοντάς τη σημαντική προσφορά τους και προβάλλοντάς τους σα διαχρονικά πρότυπα δασκάλων και μαθητών.
Και οι τρεις υπήρξαν αξιοθαύμαστοι σαν κοινωνικοί εργάτες, σαν άνθρωποι αγάπης, σαν αγωνιστές της αλήθειας και της δικαιοσύνης, σα συγγραφείς και ποιητές, σαν ασκητές, σαν λειτουργοί και ιεράρχες, σαν άνθρωποι υπομονής ανεξικακίας και ανθρωπιάς.
Υπήρξαν όντως ξεχωριστοί και πρωτοποριακοί, όπως πρέπει να είναι κάθε πνευματικός άνθρωπος και ιδιαίτερα κάθε παιδαγωγός και κατάφεραν να προχωρήσουν μπροστά από την εποχή τους και να χαράξουν πορεία για τους υπόλοιπους και μάλιστα ζώντας σε μια εποχή έντονων προκαταλήψεων, αδικίας, βίας, καταπίεσης και σκοταδισμού. Ο Βασίλειος κι ο Γρηγόριος σπούδασαν στην Αθήνα μαζί με τον μετέπειτα αυτοκράτορα Ιουλιανό και κέρδισαν την αγάπη και το θαυμασμό όλων. Ο Χρυσόστομος σπούδασε ρητορική κοντά στον μεγάλο δάσκαλο της ρητορικής, ειδωλολάτρη Λιβάνιο που θα τον άφηνε διάδοχό του στη σχολή αν δεν του τον έκλεβαν οι χριστιανοί, όπως έλεγε.
Οι τρεις Ιεράρχες κατάφεραν να μη γίνουν παθητικοί αποδέκτες ξερών γνώσεων, αλλά δυναμικοί φορείς της αλήθειας. Η άσκησή τους δεν υπήρξε ποτέ άρνηση της ζωής και του κόσμου. Τα κηρύγματα τους είναι πρωτοποριακά, όχι μόνο για την εποχή τους μα και για τις μέρες μας. Τα κοινωνικά προβλήματα της αδικίας, της εκμετάλλευσης, της υποτίμησης της γυναίκας τους απασχόλησαν τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά.
Σε μια εποχή που εμείς οι νέοι αναγκαζόμαστε να απομνημονεύουμε ξερές γνώσεις αποκομμένες από τη ζωή και τα ενδιαφέροντά μας, χωρίς να έχουμε πεισθεί για την αξία τους, που η κοινωνική αναλγησία έχει γενικευτεί ανησυχητικά και ο καταναλωτισμός προβάλλει σαν ύψιστο ιδανικό της ζωής την απόκτηση ολοένα και περισσότερων χρημάτων, σε μια εποχή που άνθρωποι φαύλοι κι εκμεταλλευτές ονομάζονται ευεργέτες δίνοντας κάτι από αυτά που συνάγουν άδικα κι έτσι εξασφαλίζουν την καταξίωση, σε μια εποχή που τα κηρύγματα έγιναν πληθωρικά, μα κανείς δεν έχει διάθεση να τα ακούσει γιατί δεν εμπνέει η προσωπικότητα των κηρύκων, σε μια εποχή κρίσης που δεν έχουμε πού να στρέψουμε τα μάτια μας για να γλιτώσουμε την απόγνωση, οι τρεις αυτοί μεγάλοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος, ο Βασίλειος ο μέγας, ο θεολόγος Γρηγόριος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στέκονται μπροστά μας ακέραιοι και σεμνοί σα δωρικές κολώνες, αθάνατα πρότυπα πνευματικού κάλλους διασώζοντας το ανθρώπινο πρόσωπο σ΄όλο του το μεγαλείο.

Η εκδήλωση των Τριων Ιεραρχών στην Κω

Ετικέτες

Ιερά Μητρόπολις Κώου και Νισύρου, Πνευματική Εστία, Τριων Ιεραρχών, εκδήλωση

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα της Πνευματικής Εστίας της Ιεράς Μητροπόλεως Κώου και Νισύρου η ετήσια εκδήλωση με την οποία η Ιερά Μητρόπολις Κώου και Νισύρου τιμά τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι εκδαπανώνται για την παροχή της καλύτερης δυνατής εκπαιδεύσεως στα παιδιά της Κω.

Κεντρικός ήταν ομιλητής ο διευθυντής του 2ου Δημοτικού Σχολείου Κω

κ. Χρήστος Γαμβρέλλης.

Η εκδήλωση πλαισιώθηκε μουσικά από το Μουσικό σχήμα Ελληνικής Μουσικής του 2ου Γυμνασίου Κω.

Με πολύ συγκίνηση αναφέρθηκε στην προσφορά των εκπαιδευτικών ο σεβ. Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ  κλείνοντας την εκδήλωση.

Χρειάζεται η άσκηση σήμερα;

Όταν διαβάζει ο μέσος σύγχρονος Έλληνας για άσκηση το μυαλό του πάει πρώτα από όλα σε αυτό που λείπει στους περισσότερους από εμάς: τη σωματική άσκηση που προάγει τη σωματική υγεία και οδηγεί σε πνευματική ευεξία.

Κάποιοι, λιγότεροι πάντως, ίσως αναρωτηθούν, ενθυμούμενοι τα παιδικά τους χρόνια: Άσκηση; Άλγεβρας ή γεωμετρίας;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Πρόσφατα διάβασα κάποιο βιβλίο με τον τίτλο «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση«. Γραμμένο από κάποιον μοναχό, προσφέρει, μέσα από τις 830 σελίδες του, στον αναγνώστη, πολλές σχετικές, συχνά εντυπωσιακές, διηγήσεις, για μοναχούς, οι οποίοι ασκήθηκαν και ασκούνται στις μέρες μας είτε μέσα στα είκοσι αγιορείτικα μοναστήρια είτε γύρω από αυτά στις ερημιές του Αγίου Όρους.

Εύλογα γεννιούνται στον αναγνώστη διάφορα ερωτήματα όπως

1. Όλα αυτά χρειάζονται στον σύγχρονο άνθρωπο;

2. Τι έχουν να του προσφέρουν;

3. Ποιος ο λόγος να στερείται κάποιος κάτι για να κερδίσει κάτι άλλο;

Ερωτήματα που φαίνονται ακατανόητα για την εποχή μας όταν όλα τείνουν να γίνουν πιο εύκολα (δεν ξεχνώ με πόση έκπληξη είδα να πωλείται ψωμί για τοστ δίχως κόρα).

Είναι αναγκαία τόση ευκολία στη ζωή μας;

Ο μοναχός που επιλέγει την άσκηση κινείται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Αγωνίζεται διαρκώς. Μαθαίνει να παλεύει. Ανδρώνεται όλο και περισσότερο στην άσκησή του. Είναι ανυποχώρητος και δυνατός.

Η ζωή του είναι μία διαρκής αντίσταση, η οποία στοχεύει στην Ανάσταση.

Είναι πολύ όμορφο ότι ακόμη και οι έντονες ασκητικές επιλογές δεν δημιουργούν απέχθεια προς τον πλησίον, αντιθέτως ενισχύουν το δέσιμο με αυτόν, ή προς το σώμα, το οποίο προσπαθούν να καθαρίσουν από τον εγωϊσμό και την αμαρτία και να το παραδώσουν στα χέρια του Πλάστη καθαρό και ξαλαφρωμένο.

Η τρέλα των ασκητών δεν μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή από το σύγχρονο άνθρωπο, παρόλα αυτά υπάρχουν διαρκώς νέοι, οι οποίοι επιλέγουν αυτό το δρόμο.

Εντύπωση μου προκάλεσε μία παρατήρηση του  Terry Eagleton, ο οποίος στο βιβλίο του «Λογική, Πίστη και Επανάσταση» που ετέθη σε κυκλοφορία πρόσφατα, σημειώνει ότι «η ριζοσπαστικότερη μορφή αυταπάρνησης δεν είναι να κόψει κανείς το τσιγάρο ή το ουΐσκι, αλλά να παραιτηθεί από το ίδιο του το σώμα, πράξη που είναι παραδοσιακά γνωστή ως μαρτύριο» (σελ. 48). Είναι αυτονόητο, ότι η παραίτηση από το σώμα περιλαμβάνει και την εκούσια παραίτηση της ασκητικής ζωής.

Είναι τελικά ο μοναχισμός τόσο ριζοσπαστικός;

Ναι, είναι!

Η Εκκλησία πάντοτε έτσι τον εξέλαβε. Ήταν η εξαίρεση, θαυμαστή, αλλά πάντως εξαίρεση.

Ποια η θέση του μοναχού στην κοινωνία του μνημονίου;

Έχει άραγε κάποια θέση;

Δίχως άλλο ναι.

Μας προσφέρει την αναγκαία τρέλα για να αντιμετωπίσουμε την επέλαση του ΔΝΤ και των άλλων στην καθημερινότητά μας.

Λειτουργεί εξισορροπητικά απέναντι στους τεχνοκράτες του μνημονίου.

Μας βοηθά να δούμε τα πράγματα μέσα από μία διαφορετική οπτική: πιο ανεξάρτητη, πιο αδέσμευτη και εν τέλει πιο ελεύθερη.

Η «χρεία» ας μην γίνει ο εφιάλτης μας.

Η «ανάγκη» ας μην δυναστεύει τις καρδιές, όσο και αν ταλαιπωρεί τα σώματά και τις οικογένειές μας.

Η εορτή των Τριων Ιεραρχών στην Κω

Ετικέτες

Ιωάννης Τοπαλίδης, Ιερά Μητρόπολις Κώου και Νισύρου, Τριων Ιεραρχών, Χρήστος Γαμβρέλλης

Με την ευκαιρία της εορτής των Τριων Ιεραρχών η Ιερά Μητρόπολις Κώου και Νισύρου εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Ἡ Ἱ. Μητρόπολις Κώου καὶ Νισύρου μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν διοργανώνει τὴ Δευτέρα 30 Ἰανουαρίου ἑορταστικὴ ἐκδήλωση στὴν Πνευματικὴ Ἑστία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ προσκαλεῖ σὲ αὐτὴ σύνολη τὴν ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα.

Σκοπὸς τῆς ἐκδηλώσεως εἶναι ἡ ἀνάδειξη τοῦ πνευματικοῦ ἔργου τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, καθὼς καὶ τῆς προσωπικότητάς τους, ἡ ὁποία, μὲ τὸ δυναμισμὸ καὶ τὴν πνευματικότητα ποὺ τοὺς διέκρινε, ἔθεσε σὲ νέα βάση τὰ κοινωνικὰ καὶ πνευματικὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς τους.
Μὲ αὐτὴ τὴν ἐκδήλωση ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Κώου καὶ Νισύρου ἐπιθυμεῖ νὰ τιμήσει ὅλους τοὺς ἐκπαιδευτικούς, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸν καθημερινὸ ἀγῶνα καὶ τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον τους προσέφεραν καὶ προσφέρουν τὸ πολύτιμο ἀγαθὸ τῆς παιδείας στοὺς νέους μας.

Ὥρα ἐνάρξεως εἶναι ἡ 12η μεσημβρινή.

Τὸ πρόγραμμα θὰ περιλαμβάνει:
1) ἐπίκαιρη ὁμιλία ἀπὸ τὸ Διευθυντὴ τοῦ 2ου Δημοτικοῦ Σχολείου Κῶ κ. Χρῆστο Γαμβρέλλη,
2) ἀπόδοση τραγουδιῶν ἀπὸ ἀπὸ τὸ Μαθητικὸ Σύνολο Ἑλληνικῆς Μουσικῆς τοῦ 2ου Γυμνασίου Κῶ, μὲ ὑπεύθυνο μουσικῆς διδασκαλίας τὸν καθηγητὴ κ. Ἰωάννη Τοπαλίδη.

Ἡ ἐκδήλωση ἀπευθύνεται σὲ ὅλους τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς ποὺ ὑπηρετοῦν καὶ διαβιοῦν στὴν Κῶ καὶ στὴ Νίσυρο εἴτε αὐτοὶ ἐργάζονται στὴ δημόσια πρωτοβάθμια καὶ δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση εἴτε ἔχουν ἀφυπηρετήσει εἴτε δραστηριοποιοῦνται μὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη σχέση στὸν ἐκπαιδευτικὸ χῶρο.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Υπάρχει δικαίωμα στην απληστία;

Ετικέτες

πλούτος, τοκογλυφία, Θεσσαλονίκη, Παράδεισος, αγάπη, δανεισμός, μετάνοια

Η πατρίδα μας από την επανάσταση του 1821 και έπειτα βασανίζεται από το βραχνά των δανείων. Τα πρώτα δάνεια, τα οποία και τότε, όπως και τώρα θεωρήθηκαν μεγάλη πολιτική επιτυχία, αφού γέμισαν τις τσέπες διαφόρων μεσαζόντων, Ελλήνων και φιλελλήνων και αφού χρησιμοποιήθηκαν για να ενισχύσουν τις διάφορες αλληλοσπαρασσόμενες παρατάξεις, ξεπληρώθηκαν εκατονταπλασίονα υποθηκεύοντας το μέλλον της Ελλάδας για γενιές.

Ζώντας και σήμερα παρόμοιες καταστάσεις, συχνότατα αναρωτιώμαστε για τη σκληρότητα των δανειστών και για την απωλεσθείσα ευαισθησία τους προς τους συν-ευρωπαίους τους Έλληνες, οι οποίοι, αναμφίβολα φέροντας μεγάλο μέρος ευθύνης, βρίσκονται σε μία κρίσιμη στιγμή της ιστορίας τους.

Βέβαια, όταν κάποιος δανείζεται ή δανείζει σε ένα μη φυσικό πρόσωπο (δημόσιο οργανισμό, τράπεζα, επιχείρηση, κράτος) έχει απέναντί του μία οντότητα, η οποία δεν είναι εύκολο να προκαλέσει αισθήματα συμπάθειας. Η σχέση είναι εκ των πραγμάτων απρόσωπη. Κυριαρχούν οι αριθμοί και όχι η ανθρωπιά. Αυτό το διαπιστώνουμε σε κάθε παρόμοια συναλλαγή και μάλλον, μέσα στα πλαίσια του φιλελεύθερου καπιταλισμού, είναι αναπόφευκτο.

Τέτοιου είδους όμως συναλλαγές (ανάμεσα σε μη φυσικά πρόσωπα) δεν είναι οι μοναδικές που συμβαίνουν.

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας αποκαλύφθηκε η εξάρθρωση ενός κυκλώματος τοκογλυφίας στη Θεσσαλονίκη, στο οποίο συμμετείχαν, κατά τα φαινόμενα, πλήθος ευϋπόληπτων πολιτών και δημοσίων λειτουργών. Εύλογα αναρωτηθήκαμε το εξής:

αν απαιτείται σκληρότητα για να δανείσεις κάποιο μη φυσικό πρόσωπο πόση σκληρότητα μπορεί να χρειάζεται για να δανείσεις κάποιον που έχεις απέναντί σου και τον βλέπεις και του μιλάς και του απλώνεις το χέρι για να τον χαιρετήσεις;

Πώς μπορείς να ζητήσεις από κάποιον τόκο 10% σε ένα μήνα όταν γνωρίζεις ότι είναι αδύνατο να αντέξει κάποιος και πολύ πολύ μικρότερο ποσοστό;

Πώς μπορείς να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια όταν γνωρίζεις ότι τον εξωθείς στην εξαθλίωση ή ακόμη και στο θάνατο;

Είναι θέμα ελεύθερης λειτουργίας των αγορών και οικονομικών δεδομένων ή αυτή η επιλογή σου σχετίζεται άμεσα με την λειτουργία του ανθρώπου ως ανθρώπου;

Όταν αυτός που εκμεταλλεύεται το συνάνθρωπό του σε αυτό το βαθμό μένει αμετανόητος τι μπορεί να ελπίζει για το μέλλον του; Πλούσια ζωή; Ανέσεις; Απολαύσεις; Ακριβά σπίτια, αυτοκίνητα, ενδύματα;

Τι άραγε ;;;

Υπάρχει τελικά δικαίωμα στην απληστία;

Ναι, υπάρχει!

Για τον άνθρωπο που επιλέγει τη μοναξιά από τη σχέση, την απληστία από την αγάπη.

Με πόση σοφία η Εκκλησία μας καταδικάζει, όχι συλήβδην τον πλούτο, αλλά την κακή χρήση του και τα κίνητρα που οδήγησαν τον άνθρωπο σε αυτή.

Πόσο θλιβερό είναι να μπλέκουν τα χρήματα ανάμεσα στους ανθρώπους και να λειτουργούν διασπαστικά για αυτούς;

Πόση ευθύνη φέρει το κράτος για την υπόθαλψη τέτοιων καταστάσεων;

Υπάρχει δικαίωμα στην απληστία;

Όχι, δεν υπάρχει!

Για όποιον θέλει να βλέπει τον αδελφό του στα μάτια, να του απευθύνει το λόγο με ευθύτητα και ειλικρίνεια.

Για όποιον βλέπει στο πρόσωπο του αδελφού του την εικόνα του Θεού του.

Για όποιον η ευτυχία σχετίζεται με τη χαρά του μοιράσματος, με την ευλογία της -οποιασδήποτε μορφής- κοινωνίας απροϋπόθετης αγάπης.

Θα μου πείτε: υπάρχουν στις μέρες μας τέτοιοι άνθρωποι;

Φυσικά υπάρχουν!

Είναι αυτοί που με τη βιωτή τους δίνουν κουράγιο και ελπίδα σε όλους εμάς και για τους εαυτούς τους κερδίζουν τον Παράδεισο.

Rebranding Greece. Σαφώς ναι! Αρκεί όμως αυτό;

Ετικέτες

brand, Π. Οικονομίδης, αλλαγή, αντιμετώπιση, διαφημιστής, εικόνα, κρίση, Rebranding Greece

Πριν από λίγες ημέρες συνάδελφος μου έστειλε το σύνδεσμο και με πολύ ενδιαφέρον παρακολούθησα την ομιλία που έκανε ο ομογενής διαφημιστής Π. Οικονομίδης σε ένα, κατά τα φαινόμενα σημαντικό, συνέδριο της ΕΕΔΕ (Ελληνική Εταιρία Διοικήσεως Επιχειρήσεων) που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Το θέμα του ομιλητή, ο οποίος σημειωτέον έχει σπουδές Κοινωνικής Ψυχολογίας και έχει συνεργαστεί ως διαφημιστής σε μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρίες του πλανήτη μας, ήταν το πώς θα καταφέρουμε να αλλάξουμε το «brand», δηλαδή την εικόνα που έχει το παγκόσμιο κοινό για την πατρίδα μας και πώς τελικά θα διαχειριστούμε το νέο αποτέλεσμα προς όφελός μας.

Με πολύ απλό τρόπο έδειξε ότι η εικόνα που κυκλοφορεί για τον Έλληνα παγκοσμίως δεν είναι η πραγματική, αλλά αλλοιώνεται από τα γεγονότα των τελευταίων ετών και τον τρόπο που εμείς και οι άλλοι τα παρουσιάσαμε.

Η ομιλία αναμφίβολα θίγει μία από τις πτυχές του προβλήματος και η εφαρμογή των όσων προτείνει ο Π. Οικονομίδης θα μπορούσε να απότελέσει την απαρχή της αλλαγής πορείας της Ελλάδας προς μία ουσιαστική και πραγματική ανάκαμψη.

Από τη στιγμή που είδα το βίντεο προβληματίστηκα για το αν και κατά πόσο αυτή η αντιμετώπιση αρκεί για να επιλύσει το πρόβλημα της κρίσης.

Πίστη της Εκκλησίας είναι ότι κάθε αλλαγή ξεκινά από τους εαυτούς μας: αλλάζω πρώτα τον εαυτό μου και μετά ζητώ να το κάνουν και οι άλλοι. Δεν απαιτώ να διορθώσουν οι άλλοι τα προβλήματα, ζητώ από τον εαυτό μου να επανέλθει σε αγάπη και κοινωνία με το συνάνθρωπο και το Θεό.

Θα μου πείτε: «καλό ακούγεται, αλλά μήπως κάπως ουτοπικό;»

Όχι! Δεν είναι καθόλου ουτοπικό.

Η παρουσία ενός ανθρώπου αγάπης είναι χαρά και ευλογία για τον κόσμο μας. Μάλιστα, όσο και αν ακούγεται υπεερβολικό, η παρουσία αυτή κατορθώνει να δώσει χαρά και ανακούφιση τους πονεμένους και να χορτάσει τους πεινασμένους. Σε όλοι την ιστορία της Εκκλησίας οι Άγιοι, γιατί περί αυτών ομιλούμε, κατόρθωσαν τα παραπάνω. Πώς; Με το να μην κρατούν τίποτα για τον εαυτό τους. Με το να νοιάζονται τον πλησίον περισσότερο από τον εαυτό τους. Με το να αγαπούν πραγματικά, χωρίς ανταλλάγματα, ακόμη και αυτόν που τους μισούσε. Με το να ανταποδίδουν την αδικία με καλοσύνη και αγάπη. Με . . .

Γίνεται κάτι τέτοιο σήμερα;

Βεβαίως γίνεται!

Η Εκκλησία πάντοτε έχει τους αγίους που μιμούνται το Χριστό και λειτουργούν ως οδοδείκτες στη ζωή μας.

Είναι εύκολο να γίνει κανείς άγιος;

Αν όχι εύκολο, σίγουρα πάντως δεν είναι ακατόρθωτο.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, λοιπόν, καθώς η κρίση, τεχνητή ή όχι, είναι εδώ, πέρα από το rebranding χρειάζεται και η αλλαγή και σωστή διαχείριση του εαυτού μας.

Πολλοί είπαμε ότι η κρίση δεν είναι οικονομική, αλλά πρέπει να εντοπίσουμε τις ρίζες της σε ένα σωρό άλλες αιτίες: πνευματικές, αξιών, διαχείρισης και αξιοποίησης πόρων, πολιτιστικές, πολιτικές. Επίσης στο σεβασμό στο διπλανό μας και στο περιβάλλον, στον περιορισμό του εγωισμού και της φιλαυτίας μας κ.α..

Πολύ σωστά όλα αυτά. Γιατί όμως η ελληνική πολιτεία αναζητά την επίλυση των προβλημάτων μόνο στο οικονομικό πεδίο;

Γιατί οι ηγέτες μας δεν πείθουν ότι αντιλαμβάνονται ότι η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από τον καθένα μας, και  κατά συνέπεια και από αυτούς;

. . . . . . . . . . . . . .

Με τα μέσα που μέχρι τώρα χρησιμοποιούμε η κρίση δεν μπορεί να νικηθεί. Ίσως να ξεπεραστεί προσωρινά, ίσως οι μισθοί επανέλθουν και το επίπεδο της ζωής μας να ανεβεί στα προ της κρίσεως επίπεδα, αλλά το πρόβλημα θα είναι πάντοτε υπαρκτό.

Ας απαιτήσουμε, λοιπόν, ο καθένας από το εαυτό του να αλλάξει λίγο, να αγωνίζεται για τον πλησίον του περισσότερο, να σέβεται το διπλανό του περισσότερο, το συμμαθητή, το συνάδελφο, τον υφιστάμενο, τον ακροατή, τον αναγνώστη, τον ψηφοφόρο, τον δημόσιο υπάλληλο, το συνεργάτη του . . .

Μόνο τότε θα έχουμε ελπίδα πραγματικής εξόδου από την κρίση, στην οποία μας τελματώνει, εκτός των άλλων, και ο κακός μας εαυτός.

Καλή χρονιά!

Κοπιμισμὸς ή Θεοφάνεια;

Ετικέτες

copy, φθορά, Εκκλησία, Ελεύθερη διάχυση της πληροφορίας, Θεός, Χριστός, θρησκεία, κοπιμισμός

«Σήμερον τῶν ὑδάτων ἁγιάζεται ἡ φύσις» δηλώνει η Εκκλησία με τις ακολουθίες που σχετίζονται με το μοναδικό γεγονός της βαπτίσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον άγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή.

Αν προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε το κεντρικό σημείο του σημερινού εορτασμού θα έπρεπε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην πρώτη φράση της αναρτήσεώς μας.

Τι προσφέρει ο ερχομός του Χριστού στη γη;

Κυρίως τον αγιασμό της και τη λύτρωσή της από τη φθορά!

Και είναι τόσο σημαντικό αυτό;

Ναι! Είναι πολύ σημαντικό γιατί αλλάζει τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό και τον κόσμο που τον περιβάλλει. αποκαθιστά τη σχέση του με την υπόλοιπη δημιουργία και τον επαναφέρει στον Παράδεισο.

Γιατί υπάρχει η Εκκλησία στον κόσμο μας; Τι προσφέρει;

Αποτελεί τη γέφυρα ανάμεσα στον ταλαιπωρημένο, πονεμένο και κουρασμένο κόσμο μας και στο Θεό.

Με τα μυστήρια και τις άλλες αγιαστικές πράξεις της (π.χ. Αγιασμός των Φώτων) κατορθώνει να καλύψει το χάσμα ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο.

Πώς το πετυχαίνει;

Με το να σκορπίζει την άκτιστη χάρη του Θεού στην Κτίση και να την ξανακάνει Παράδεισο.

Διαβάσαμε μία είδηση, που για τον τρόπο με τον οποίο κινείται ο σύγχρονος άνθρωπος, είναι κατανοητή, αλλά δεν πρέπει να συγχέεται με την προσφορά και τη θέση της Εκκλησίας στη ζωή και τον κόσμο μας.

Στη Σουηδία αναγνωρίσθηκε επίσημα, από την αρμόδια κρατική επιτροπή, ως θρησκεία ο «κοπιμισμός». Πρόκειται για το κίνημα αυτών που επιθυμούν την ελεύθερη μεταφορά της γνώσης και της πληροφορίας. Το όνομα προέρχεται από τη δημοφιλέστατη εντολή «copy» (= αντιγραφή) που επιτρέπει σε όλους μας να αντιγράψουμε ότι μας ενδιαφέρει και να το χρησιμοποιήσουμε κατά βούληση.

Αναμφίβολα, η ελεύθερη διάχυση της γνώσης και της πληροφορίας είναι σημαντικότατη για την πορεία του πολιτισμού μας. Όλοι είμαστε υπέρμαχοι αυτής της ελευθερίας και συχνά την έχουμε αξιοποιήσει.

Η επιδίωξη όμως των υπερμάχων του κινήματος αυτού να την κατοχυρώσουν ως θρησκεία μας οδηγεί σε κάποιες σκέψεις:

1. Τι είναι θρησκεία; Πρόκειται για ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα, το οποίο στοχεύει να ικανοποιήσει κάποιες συγκεκριμένες ανάγκες και να απαντήσει σε ερωτήματα που μας βασανίζουν.

2. Τι είναι Εκκλησία; Η δυνατότητα που μας έδωσε ο Θεός να Τον γνωρίσουμε, να Τον αγαπήσουμε και να επικοινωνούμε μαζί Του.

3. Μπορεί ο «κοπιμισμός» να θεωρηθεί θρησκεία; Ναι, με την έννοια που αποδώσαμε λίγο παραπάνω (νούμερο 1) στη θρησκεία. φτιάχθηκε για να πετύχει κάποιον συγκεκριμένο σκοπό: την ελεύθερη διάχυση της πληροφορίας.

4. Διαφέρει κάτι τέτοιο από την Εκκλησία; Φυσικά! Πλήρως! Η Εκκλησία ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΤΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

5. Ποιο από τα δύο χρειάζεται ο άνθρωπος; Ελεύθερη διάχυση της πληροφορίας ή σωτηρία; Ποιο από τα δύο μας αρκεί; Τι θέλουμε από τη ζωή μας;

Στα ερωτήματα αυτά ο καθένας είναι «υποχρεωμένος» να απαντήσει όπως εκείνος κρίνει. Τι αξιολογεί ως σημαντικό για τον εαυτό του και τι στόχους θέτει στη ζωή του χωρίς να συγχέει τα δύο εντελώς διαφορετικά μεγέθη: Εκκλησία και θρησκεία.

Για κάποιους από εμάς είναι σημαντικό να βάλουμε τη χάρη του Θεού στη ζωή μας. Για άλλους όχι!

Χρόνια πολλά και αγιασμένα!

Χρόνος και χρόνος

Ετικέτες

παρόν, παρελθόν, χρόνος, άχρονος, λειτουργικός χρόνος, λειτουργικός χώρος, μέλλον

Καλή χρονιά!

Τι καλύτερο για να ξεκινήσουμε τη νέα χρονιά από μία αναφορά στην έννοια του χρόνου.

Ο χρόνος είναι και αυτός ένα από τα δημιουργήματα του Θεού.

Έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε την έννοια της δημιουργίας με ορατά, απτά αντικείμενα, τα οποία γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις μας. Στην πραγματικότητα, όμως, η δημιουργία δεν περιορίζεται σε αυτά, αλλά περιλαμβάνει και κάποια στοιχεία, τα οποία υπερβαίνουν τις αισθήσεις και την άμεσα αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου.

Σε αυτή την κατηγορία, εκτός από το χρόνο, θα μπορούσαμε να περιλάβουμε τα χρώματα του φάσματος που δεν συλλαμβάνονται από το ανθρώπινο μάτι και τους ήχους που δεν γίνονται αντιληπτοί από το ανθρώπινο αυτί. Επιπλέον, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στους αγγέλους, οι οποίοι ανήκουν στον κόσμο που εξήλθε από τη δημιουργική αγάπη του Θεού, αλλά δεν γίνονται αισθητοί από τις αισθήσεις του αμαρτωλού ανθρώπου.

Ο χρόνος, λοιπόν, είναι ένα από τα δημιουργήματα του Θεού με τα οποία διευκολύνεται η καθημερινότητα του ανθρώπου και του προσφέρεται η δυνατότητα της ανάπτυξης.

Είπαμε ότι ο χρόνος δημιουργήθηκε από το Θεό για να εξυπηρετηθούν κάποιες ανάγκες του ανθρώπου. Κατά συνέπεια οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο Θεός δεν έχει χρόνο: είναι άχρονος.

Πρόκειται για μία ιδιαιτερότητα του άκτιστου Θεού, η οποία δεν κατανοείται από τον άνθρωπο, ο οποίος με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις που έχει δεν μπορεί να διανοηθεί την ύπαρξη και την ανάπτυξή του χωρίς τη διάσταση του χρόνου. Αντιθέτως ο Θεός υπάρχει σε ένα διαρκές παρόν.

Αντιπαραβάλοντας την έννοια του χρόνου, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, και την κατάσταση υπάρξεως του άχρονου Θεού θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο μεν πρώτος ζει δύο διαστάσεις του χρόνου: το παρελθόν και το μέλλον (το παρόν είναι άπειρα μικρό, έως ανύπαρκτο), ο δε δεύτερος υπάρχει ανενδεής σε ένα διαρκές παρόν.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο χρόνος κατανοείται ως μία παράμετρος της δημιουργίας, η οποία πριν από την Πτώση ήταν και αυτή αγιασμένη και σε αυτή την κατάσταση θα καταλήξει στο πέρας της ιστορίας. Φροντίδα της Εκκλησίας είναι, με την παρουσία της, να αγιάζει το χρόνο της ζωής μας και να τον πλουτίζει με τη χάρη του Θεού μέσα από τα μυστήρια.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο λειτουργικός χώρος και ο λειτουργικός χρόνος δεν γνωρίζουν τους γνωστούς γήινους περιορισμούς, αλλά διαστέλλονται ώστε να περιλάβουν και να αγιάσουν ολόκληρη την κτίση.

Έτσι η κάθε μία μέρα της ζωής μας, η κάθε στιγμή της ζωής μας αποτελεί μία ευκαιρία για να μετατρέψουμε τον κτιστό γήινο χρόνο σε μία ευκαιρία αγιασμού. Για το λόγο αυτό η Εκκλησία ευλογεί και αγιάζει το χρόνο και την καθημερινότητά μας. Γνωρίζει ότι αποτελεί ένα δώρο του Θεού, ένα «εργαλείο», το οποίο, αν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να μας οδηγήσει στον Παράδεισο.

Καλή και ευλογημένη χρονιά!