Πάσχα σημαίνει πέρασμα, σημαίνει διάβαση, σημαίνει αδιάκοπη πορεία προς τον Παράδεισο

Ετικέτες

σωτηρία, Ανάσταση, Πτώση, Πάσχα, καινή κτίση

Οι πρόγονοί μας πριν από τον ερχομό του Χριστού με τη μεγάλη σοφία τους προσπάθησαν να απαντήσουν σε βασικά ερωτήματα και να αντιμετωπίσουν δυσεπίλυτα προβλήματα που τους απασχολούσαν. Ανάμεσα σε αυτά ήταν το σχετικό με τη δημιουργία του κόσμου και την έννοια της ιστορίας ερώτημα. Η αντίληψη που επικρατούσε σε γενικές γραμμές ήταν ότι ο κόσμος είναι αιώνιος δίχως τέλος και ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Φυσικά υπήρχαν και άλλες απόψεις όπως π.χ. η Θεογονία του Ησιόδου (που ερμηνεύει την αρχή του κόσμου σε σχέση με τη γέννηση των θεών) και η διδασκαλία των στωικών για την «εκπύρωση», δηλαδή την αλλαγή του σύμπαντος μέσα σε μία φωτιά που θα καταπιεί τα πάντα.

Εντελώς διαφορετική είναι η προσέγγιση του χριστιανισμού απέναντι σε αυτά τα ιδιαιτέρως σημαντικά θέματα. Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη μαθαίνουμε ότι ο κόσμος δεν είναι τυχαίος ούτε έφτασε στην κατάσταση που τον γνωρίζουμε από μόνος του. Αντιθέτως συνδέεται με κάποια αρχική χρονική στιγμή και με κάποιον Δημιουργό. Μελετώντας την πορεία της ανθρωπότητας από τη στιγμή της εκ του μη όντος Δημιουργίας μέχρι σήμερα μπορούμε να εντοπίσουμε κάποια σημεία που ξεχωρίζουν.

Πρώτα η Πτώση και η έξοδος των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Η απόφαση του ανθρώπου να διακόψει τη σχέση του με τον Θεό και να πορευτεί μόνος του παρά τις εντολές και την αγάπη Του. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής είναι η εκδίωξη από τον Παράδεισο και η έναρξη της ζωής τους σε ένα άλλο περιβάλλον, αφιλόξενο και εχθρικό.

Έπειτα η προσπάθεια του Θεού να βοηθήσει το πλάσμα Του. Με πολύ διάκριση, λεπτότητα και αγάπη ο Θεός οργάνωσε και έθεσε σε λειτουργία ένα πλήρες σχέδιο αποκατάστασης των σχέσεων με τον άνθρωπο που Τον είχε αρνηθεί. Το σημαντικό σε αυτό το σχέδιο ήταν ότι την επιλογή της αποκατάστασης θα την έκανε ο άνθρωπος. Ο Θεός άνοιγε το δρόμο, αλλά ο άνθρωπος έπρεπε να επιλέξει να τον βαδίσει. Έτσι ο Θεός αποκαλύφθηκε πάλι σε αυτόν και έστειλε τους προφήτες και τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης για να τον βοηθήσουν να Τον ανακαλύψει εκ νέου και να Τον γνωρίσει ξανά.

Ακολουθεί η Ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού. Ο Θεός παίρνει ανθρώπινη σάρκα και γίνεται άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό, δηλαδή να του δώσει και πάλι τη δυνατότητα να Τον αγαπήσει και να ζήσει κοντά Του.

Ο Θάνατος του Χριστού επάνω στο Σταυρό αποτελεί κόμβο στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και αναπόσπαστα ακολουθείται από την Ανάσταση, η οποία αναμφίβολα αποτελεί το κεντρικότερο και πλέον καίριο σημείο της ιστορίας. Ίσως πιο σημαντικό ακόμη και από την ίδια τη Δημιουργία.

Τα πράγματα από την Ανάσταση και έπειτα έχουν πάρει το δρόμο τους: η Εκκλησία είναι αυτή που ως πλοίο μάς στηρίζει και μας οδηγεί στην πορεία μας προς τη σωτηρία. Ζώντας στο χώρο της μαθαίνουμε να αναζητούμε την αγάπη του Θεού και απολαμβάνουμε την επικοινωνία μαζί Του.

Το τελευταίο σημείο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι η Δευτέρα Παρουσία, η στιγμή που ο κόσμος μας θα πάψει να είναι όπως τον γνωρίζουμε και θα αλλάξει. Θα γίνει καινούργιος, θα ανανεωθεί. Θα γίνει πάλι Παράδεισος και ο άνθρωπος θα ζει μέσα σε αυτόν, δίπλα στον Θεό και μέσα στην αγάπη Του.

Αυτή η αναφορά στα βασικά σημεία της ιστορικής πορείας του Κόσμου, της Δημιουργίας, μας φανερώνει ότι ο άνθρωπος στη ζωή του έχει έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο. Δεν έτυχε να βρεθεί κάπου κάποτε, αλλά σε ολόκληρη τη ζωή του ακολουθεί μία πορεία προς τα έσχατα, μία πορεία προς τη σωτηρία.

Σύμφωνα με την χριστιανική αντίληψη η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται (δεν είναι κύκλος), αλλά πορεύεται προς τα έσχατα (σαν να βαδίζει σε μία νοητή ευθεία), τα οποία βρίσκονται στο τέλος της, στο τέλος του ιστορικού χρόνου, όχι με την έννοια ότι ολοκληρώνεται μία χρονική περίοδος και ξεκινά μία άλλη, αλλά με την έννοια ότι η Δημιουργία ολοκληρώνει την πορεία της μέσα στον χρόνο και πλέον αφ΄ ενός δεν θα υπάρχει χρόνος όπως τον ζούμε στην παρούσα ζωή και αφ΄ ετέρου ο κόσμος μας όπως τον γνωρίζουμε μέχρι τώρα, θα είναι διαφορετικός, καινός, δηλαδή καινούργιος.

Αυτή η στάση απέναντι στην ιστορία δεν είναι μία θεωρία ή μία απλή επιστημονική προσέγγιση, αλλά μας δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε με έναν άλλο τρόπο, να ζήσουμε με μία διαφορετική προοπτική κοιτάζοντας πάντοτε μπροστά. Είναι πολύ σημαντική γιατί μεταξύ άλλων μας βοηθά να κατανοήσουμε τη στάση της Εκκλησίας και των Αγίων απέναντι στο Θεό και τη σημασία της εορτής του Πάσχα για την καθημερινότητά μας.

Οι πρώτοι χριστιανοί είχαν πολύ βαθιά μέσα τους την πίστη ότι είναι περαστικοί από αυτόν τον κόσμο και προχωρούν με γοργά βήματα προς τη στιγμή που ο κόσμος αυτός θα παρέλθει και να ζήσουν τον Καινούργιο. Για το λόγο αυτό αποκαλούσαν τους εαυτό τους «οἰ τῆς ὁδοῦ», δηλαδή αυτοί που βαδίζουν το δρόμο. Αυτήν την πεποίθηση που έχει λείψει από εμάς σήμερα έρχεται να μας θυμίσει το Πάσχα.

Η εβραϊκή λέξη «πεσάχ», από την οποία προέρχεται η λέξη Πάσχα, έχει μία σαφή σημασία κίνησης. Σημαίνει «περνώ», «προσπερνώ», «κινούμαι». Το πρώτο Πάσχα το γιόρτασαν οι Ισραηλίτες τη νύκτα που μετά από εντολή του Κυρίου θα έπαιρναν το δρόμο για να φύγουν από την Αίγυπτο που ήταν ο τόπος του μαρτυρίου, της κακίας, της καταπίεσης. Αυτή η έξοδος, το πέρασμα με τη βοήθεια, την καθοδήγηση και τη στήριξη του Κυρίου από την ζωή της σκλαβιάς στη ζωή της ελευθερίας, με όσα προβλήματα αυτό συνεπάγεται (η ελευθερία προϋποθέτει ωριμότητα) εκφράζουν την έννοια του Εβραϊκού Πάσχα.

Τούτος ο τρόπος εορτασμού και η σχετική τυπολογία ξεπεράστηκε από την πασχάλια θυσία του Αμνού, δηλαδή του Χριστού που με τη θέλησή Του σήκωσε στους ώμους Του το βάρος της αμαρτίας του κόσμου. Και αυτή η θυσία ξεπεράστηκε με τη σειρά της από το χαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως, το οποίο ανέτρεψε τα εγκόσμια δεδομένα όπως είχαν διαμορφωθεί από την Πτώση και έπειτα: ο άνθρωπος δεν είναι πλέον θύμα του διαβόλου, αλλά έχει τη δυνατότητα, πατώντας επάνω στην Ανάσταση του Χριστού, να προχωρήσει τη ζωή του δίπλα στο Θεό, ζώντας στην αγκαλιά Του.

Όπως κατά την εβραϊκή παράδοση Πάσχα σήμαινε τη διάβαση από τη σκλαβιά στην ελευθερία έτσι κατά την Χριστιανική αντίληψη Πάσχα σημαίνει το πέρασμα από τη σκλαβιά της αμαρτίας στην ελευθερία της εν Χριστῷ αγάπης και ζωής.

«Ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν ἡμᾶς διεβίβασεν ἐπινίκιον ψάλλοντας» ακούμε στον αναστάσιμο κανόνα.

Για να ζήσουμε Πάσχα είναι αναγκαίο να θυμόμαστε ότι η Ανάσταση του Χριστού μάς βοηθά να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο στην πορεία μας προς τα έσχατα που αποτελεί τον δρόμο μας επάνω στη γη. Να προχωρήσουμε, όμως, όχι γιατί απλώς κάποτε κάπου κάποιος μας γέννησε, αλλά έχοντας συνείδηση αυτής της πορείας και προσπαθώντας να την βαδίσουμε όσο καλύτερα μπορούμε αποβλέποντας πάντοτε προς τον «τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν» τον νικητή του θανάτου, τόν Αναστάντα Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Καλή Ανάσταση!

Φωτογραφίες από τον Εσπερινό της Αγάπης στην Κω

Ετικέτες

Εσπερινός της Αγάπης, Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, Πάσχα

Ο Εσπερινός της Αγάπης όπως, εδώ και πολλά χρόνια, συνηθίζεται να τελείται στην Κω είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, σπονδυλωτός, καθώς περιλαμβάνει τρία διαφορετικά μέρη.

Στις 10 το πρωί της Κυριακής του Πάσχα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ περιστοιχιζόμενος από κληρικούς της Ιεράς Μητροπόλεως εισέρχεται στο Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και ενδύεται τα αρχιερατικά άμφια στο μέσον του ναού.

Αμέσως μετά, κλήρος και λαός, με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής του Δήμου, κατευθύνονται προς τον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Κω, όπου ξεκινά ο Εσπερινός. Πριν την Είσοδο με το Ευαγγέλιο αναχωρούν για μία ακόμη φορά κατευθυνόμενοι, αυτή τη φορά, προς τον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Κω όπου, αμέσως μετά το «Φῶς ἰλαρόν» διαβάζεται η ευαγγελική περικοπή σε διάφορες γλώσσες και ψάλλεται στην ομηρική διάλεκτο από το χορό των ιεροψαλτών. Με την ολοκλήρωση του Εσπερινού ο Σεβασμιώτατος μοιράζει ευλογημένα πασχαλινά αυγά στους πιστούς.

Η τέλεση του Εσπερινού της Αγάπης με αυτόν τον ιδιότυπο τρόπο και η αθρόα συμμετοχή των πιστών δίνει έναν ξεχωριστό εορταστικό χαρακτήρα στην πόλη της Κω, ο οποίος ταιριάζει απόλυτα με το χαρμόσυνο μήνυμα της εγέρσεως του Κυρίου.

Χριστός Ανέστη!

Η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στον Άγιο Νικόλαο Κω

Ετικέτες

Ανασταση, Πάσχα, Σεβ. Μητρ. Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, άγ. Νικόλαος πόλεως Κω

Χριστός Ανέστη!

Λίγες φωτογραφίες από την ακολουθία της Αναστάσεως, τον όρθρο της Κυριακής του Πάσχα και την αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στον Μητροπολιτικό ναό του αγίου Νικολάου Κω προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ.

Σύντομο σχόλιο στην εικόνα της Αναστάσεως

Ετικέτες

σωτηρία, Αδάμ, Ανάσταση, Δαβίδ, Εις Άδου Κάθοδος, Ιωνάς, Πάσχα, εύα, εικόνα

Θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τα κυριότερα σημεία της ορθόδοξης εικόνας, η οποία επιγράφεται «Ἡ εἰς Ἄδου κάθοδος».

Πρώτα πρώτα πρέπει να εντοπίσουμε το ότι διαφέρει πλήρως από την δυτικότροπη απεικόνιση, η οποία παρουσιάζει το Χριστό να βγαίνει θριαμβευτής από τον τάφο, κρατώντας ένα σημαιάκι. Γύρω εκστατικοί, πεσμένοι στο έδαφος παρουσιάζονται οι στρατιώτες.

Η δυτική εικόνα παρουσιάζει μία σκηνή την οποία κανείς δεν έχει δει. Η στιγμή της Αναστάσεως παραμένει μυστήριο κεκρυμμένο. Η ορθόδοξη προσέγγιση είναι τελείως διαφορετική. Προβάλλει τα αποτελέσματα του γεγονότος της Αναστάσεως στον άνθρωπο και στον κόσμο.

 

Ο Χριστός στο κέντρο, φορά λαμπρόχρωμα ενδύματα και βρίσκεται μέσα σε δόξα, κρατά τα χέρια του Αδάμ και της Εύας και τους σηκώνει από το θάνατο, στον οποίο τους είχε οδηγήσει η εσφαλμένη επιλογή τους στον Παράδεισο. Με την κίνηση αυτή, η οποία είναι δυναμική, θα λέγαμε εκρηκτική, η προσοχή μας στρέφεται αμέσως στο κεντρικό νόημα της παράστασης: «καὶ σὺν ἑαυτῷ τὸν Ἀδὰμ ἐγείραντα», η Σωτηρία του ανθρώπου. Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι δύο βγαίνουν από τάφους.

Ο Χριστός πατά γερά σε δύο κομμάτια ξύλου, τα οποία είναι τοποθετημένα σαν να σχηματίζουν σταυρό. Πρόκειται για τις πύλες (πόρτες) του Άδη τις οποίες ο Χριστός έσπασε με τη χάρη του σταυρού Του. Με το θάνατό του έκλεισαν, αλλά δεν στάθηκαν αρκετά ισχυρές για να τον κρατήσουν δέσμιό τους. Γύρω γύρω υπάρχουν καταστραμμένα, σκορπισμένα και αχρηστευμένα τα κλείθρα και οι αλυσίδες που μέχρι τότε έκλειναν την οδό διαφυγής από τον Άδη. Κάτω από όλα αυτά φαίνεται το μαύρο χρώμα του Άδη, το οποίο μέχρι την Ανάσταση αποτελούσε το τέλος για τον άνθρωπο.

Δεξιά και αριστερά από τον Χριστό συνωστίζονται οι άνθρωποι που είχαν ζήσει στη γη πριν από τον Χριστό. Όλοι προσδοκούν τη σωτηρία τους στρεφόμενοι προς Αυτόν. Ανάμεσά τους διακρίνουμε πρώτον τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, αλλά και τους δικαίους και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, όπως ο βασιλιάς και προφήτης Δαβίδ.

Πίσω από τη σύνθεση παρουσιάζονται λόφοι, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις στο πάνω τμήμα της παράστασης εικονίζονται οι προφήτες (π.χ. Δαβίδ και Ιωνάς) που είχαν προφητεύσει το μείζον γεγονός της Αναστάσεως κρατώντας ειλητάρια με τις προφητείες τους.

 

Κλείνοντας θα θέλαμε να αναφερθούμε στο λευκό ένδυμα του Χριστού, το οποίο συμβολίζει τη χαρά της Αναστάσεως και προεικονίζει τη δική μας Ανάσταση, η οποία θα ακολουθήσει.

 

Καλή Ανάσταση

Λήγει η νηστεία μετά την «πρώτη Ανάσταση»;

Ετικέτες

Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, Μεγάλο Σάββατο, Πάσχα, ανάστα ο Θεός, δάφνες, νηστεία

Σε όλες τις γιορτές η νηστεία λήγει με τη Θεία Λειτουργία της ημέρας της εορτής. Το ίδιο συμβαίνει και με τη νηστεία του Πάσχα.

Τα πράγματα όμως είναι λίγο πιο σύνθετα, καθώς το Μεγάλο Σάββατο το πρωί τελείται στους Ναούς μας η λεγόμενη «πρώτη Ανάσταση» και πολλοί νομίζουν ότι πλέον έληξε η νηστεία. Ο ιερέας με πολλή χαρά πετά φύλλα δάφνης στο Ναό, ενώ ταυτόχρονα χτυπούν τάλαντα και τα στασίδια, κινούν τους πολυέλεους, εκφράζοντας την μεγάλη χαρά για την επερχόμενη Ανάσταση. Η σχετική φράση «ανάστα ο Θεός κρίνων την γην» αποτελεί μία πρόσκληση προς τον νεκρό Κύριο να αναστηθεί και να αποδώσει δικαιοσύνη. Η προσμονή εκφράζεται και μέσα από το γενικότερο κλίμα της ακολουθίας, από τα χαρμόσυνα άμφια των ιερέων και τα αναγνώσματα που στρέφουν την προσοχή μας σε αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει.

 

Στην πραγματικότητα το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου τελείται ο Εσπερινός της Κυριακής του Πάσχα. Ακολουθώντας την μετάθεση και των άλλων ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας (κάθε απόγευμα τελείται ο όρθρος της επομένης ημέρας) το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής τελείται ο όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου. Το επόμενο πρωί, έχουμε την ακολουθία του Εσπερινού του Πάσχα, η οποία ενώνεται με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Εκτός από τα τροπάρια της ημέρας διαβάζονται αναγνώσματα από την Παλαιά Διαθήκη (αρχή του βιβλίου της Γενέσεως, ο Ιωνάς στο κήτος, ο Ύμνος των Τριών Παίδων) που σχετίζονται με την ημέρα.

Η νυκτερινή ακολουθία αποτελείται από την ακολουθία της Αναστάσεως, τον όρθρο της Κυριακής του Πάσχα και την αναστάσιμη Θεία Λειτουργία του αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου. Με την τέλεσή της λήγει και η μακρά περίοδος της νηστείας. Μάλιστα, με ειδική ευχή ευλογούνται αυγά και τυρί και προσφέρονται ως ευλογία στους πιστούς. Στα μοναστήρια το Πασχαλινό τραπέζι ακολουθεί αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία, ως η φυσική προέκτασή της.

 

Το Μεγάλο Σάββατο είναι το μόνο Σάββατο όλου του έτους κατά το οποίο τηρούμε αυστηρή άλαδη νηστεία, καθώς ο Χριστός, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας βρίσκεται στον Άδη. Επίσης, η νηστεία δεν λήγει με το «Χριστός Ανέστη» της δωδεκάτης νυκτερινής, καθώς η Ανάσταση στη συνείδηση της Εκκλησίας συνδέεται με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

 

Η πρωϊνή ακολουθία με το χαρμόσυνο «ανάστα ο Θεός κρίνων την γην» αποτελεί το προανάκρουσμα της Ανάστασης και όχι την ίδια την Ανάσταση, η οποία θα ακολουθήσει το βράδυ οπότε θα λήξει και η νηστεία.

 

Καλή Ανάσταση!

Πώς γιορτάζουν το Πάσχα στη Νίσυρο;

Ετικέτες

Ιερά Μητρόπολις Κώου και Νισύρου, Κυριακή των Βαΐων, Λαμπροβδομάδα, Νίσυρος, Ναθαναήλ, Πάσχα, Παρασκευή της Λαμπρής, Παναγία Σπηλιανή, Σάββατο του Λαζάρου, έθιμα, επιτάφιος

Ρεπορτάζ-φωτογραφίες των

Σταύρου Ν. Ορσάρη και Βασιλείου Δ. Γεωργιοπούλου

 

Το Πάσχα είναι από τις πιο σημαντικές αν όχι η σημαντικότερη εορτή των Χριστιανών και όπως είναι λογικό πολλά ήθη, έθιμα και παραδόσεις έχουν δημιουργηθεί γύρω του. Σε κάθε περιοχή, σε κάθε χωριό της Χώρας μας έχουν δημιουργηθεί στο πέρασμα των αιώνων διάφορες συνήθειες που σχετίζονται με όλα όσα διαδραματίζονται την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής και κορυφώνονται στη διάρκεια της Εβδομάδας των Παθών καταλήγοντας στην Ανάσταση του Κυρίου.

Η Νίσυρος είναι ένα μικρό νησί των Δωδεκανήσων νοτιότερα από την Κω. Εκκλησιαστικά ανήκει στην πνευματική ευθύνη του Οικουμενικού Πατριαρχείου και δέχεται την διαρκή φροντίδα του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, όπως συμβαίνει με όλα τα Δωδεκάνησα.

Από το 2004 αποτελεί τμήμα της Ιεράς Μητροπόλεως Κώου και Νισύρου, η οποία από το 2009 ποιμαίνεται από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου, ο οποίος φροντίζει να το επισκέπτεται συχνότατα και να είναι παρών στην πνευματική ζωή του νησιού.

Ας δούμε, λοιπόν, τις ξεχωριστές παραδόσεις, ήθη και έθιμα που επικράτησαν στο νησί με την πάροδο των αιώνων. Οι προετοιμασίες για την μεγάλη γιορτή του Πάσχα ξεκινάνε στο νησί από πολύ νωρίς, ήδη από της αρχές της Μεγάλης Σαρακοστής, και κορυφώνονται στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας και τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα.

Τα πασχαλινά έθιμα ξεκινούν το Σάββατο του Λαζάρου. Αυτή τη μέρα τα παιδιά του Δημοτικού σχολίου με τους δασκάλους τους βγαίνουν στου δρόμους του νησιού ψάλλοντας τα κάλαντα του Λαζάρου και κρατώντας φοίνικες (βαγιές) στα χέρια πλεγμένες ώστε να δημιουργούνται διάφορα σχέδια. Τις διακοσμούν με λουλούδια και την «καλαντήρα», μία ξύλινη κατασκευή που φέρει τη μορφή του Λαζάρου και ένα περιστέρι, το οποίο περιστρέφεται δεμένο με ένα κορδόνι. Τα παιδιά μαζεύουν χρήματα για τους σκοπούς του σχολείου και αυγά. Την ίδια μέρα οι νοικοκυρές φτιάχνουν τα λεγόμενα «Λαζαράκια». Είναι γλυκίσματα γεμιστά με διάφορους καρπούς που πλάθονται σε σχήμα μορφής ανθρώπου.

Το επόμενο πρωί, Κυριακή των Βαΐων, οι ναοί του νησιού γεμίζουν από κόσμο. Στη διάρκεια του όρθρου ο ιερέας ευλογεί τα «Βάγια», φύλλα φοίνικα πλεγμένα έτσι ώστε να δημιουργούν σταυρό. Τη ίδια μέρα συνήθως ξεκινάνε οι νοικοκυρές να φτιάχνουν και τα λεγόμενα «ψηλοκούλουρα», τα οποία αποτελούν το κατεξοχήν κουλούρι του Πάσχα για τη Νίσυρο. Τα κουλούρια αυτά γίνονται με ζυμάρι αναμεμειγμένο με κανέλα, ζάχαρη, βούτυρο, αλεύρι κ.α.

Τις επόμενες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας συνεχίζουν με διάφορα άλλα είδη από κουλούρια, τη Μεγάλη Πέμπτη βάφουν τα αυγά, το Μεγάλο Σάββατο κάνουν τυρόπιτες, ενώ ταυτόχρονα προσέρχονται σε μεγάλο αριθμό στην εκκλησία.

Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης μετά την ακολουθία των Αγίων Παθών, υπάρχουν πιστοί που παραμένουν στο ναό για να «ξημερωθούν» με το Χριστό ψάλλοντας το τοπικό μοιρολόι και διάφορους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας. Οι νεότερες γυναίκες την ίδια ώρα στολίζουν το ιερό κουβούκλιο, δηλαδή τον επιτάφιο, όπου το πρωί θα τοποθετηθεί το σώμα του Χριστού.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, ημέρα των Παθών του Κυρίου, ύστερα από την αποκαθήλωση πραγματοποιούνται επιμνημόσυνες δεήσεις στα κοιμητήρια του νησιού και το βράδυ η ακολουθία του επιταφίου. Τα εγκώμια ψάλονται από τους πιστούς όπου χωρίζονται σε δύο χορούς. Σε όλη τη διάρκεια της περιφοράς του επιταφίου στους δρόμους και τα σοκάκια συνεχίζονται να ψάλλονται τα εγκώμια από νέους και νέες του νησιού. Ἐξω από κάθε ναό ο ιερέας πραγματοποιεί δέηση. Μόλις ο επιτάφιος επιστρέψει στο ναό, οι πιστοί περνούν για ευλογία από κάτω.

 

Το Μεγάλο Σάββατο  από πολύ νωρίς ο κόσμος γεμίζει τους ναούς για να πάρει  μέρος στα «θρονιά», την ώρα δηλαδή που ψάλλεται το «Ανάστα ο Θεός…» και ο ιερέας ραίνει με ροδοπέταλα τους πιστούς, αυτοί με τη σειρά τους χτυπούν να στασίδια των ναών και παράγεται ένας πολύ δυνατός θόρυβος. Το μεσημέρι και ύστερα από τις πρώτες κωδωνοκρουσίες οι νέοι, και όχι μόνο, μαζεύονται στην κεντρική πλατεία του Μανδρακιού, την Ηλικιωμένη, όπου γίνεται ο λεγόμενος «πόλεμος», όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται τα τελευταία χρόνια με χρήση διαφόρων βεγγαλικών, τα οποία προϊδεάζουν όλους μας για τον ερχομό της Ανάστασης. Το βράδυ κατά την τελετή της Αναστάσεως μόλις ακουστεί το «Χριστός Ανέστη» τα βεγγαλικά και οι κροτίδες πέφτουν σε μεγάλες ποσότητες στους περίβολους των ναών του νησιού.

Την Κυριακή του Πάσχα γίνεται η λιτάνευση της εικόνας της Αναστάσεως στους δρόμους νησιού και καταλήγει στους ναούς που τελείται ο εσπερινός της Αγάπης. Μετά όλοι μαζεύονται οικογενειακά και γιορτάζουν την Ανάσταση με το καθιερωμένο κατσικάκι, το λεγόμενο «καπφαμάς», το οποίο στη Νίσυρο συνηθίζεται να μαγειρεύεται στο φούρνο γεμιστό με ρύζι.

Η εβδομάδα που ακολουθεί γνωστή ως «Λαμπροβδομάδα» αποτελεί τη συνέχεια της Μεγάλης Εβδομάδας με πολλά έθιμα και παραδόσεις. Αρχικά τη Δευτέρα του Πάσχα, το πρωί στην λειτουργία γίνεται το έθιμο του «μαναλιού» δηλαδή όποιο από τα παιδιά που διακονούν  το Ιερό σηκώσει το μανουάλι  κατά την κοινωνία των πιστών του δίδεται ως ευλογία ένα χρηματικό ποσό. Αργότερα την ίδια μέρα έρχονται από τους Πάλλους στο Μανδράκι η εικόνα των Αγίων Αποστόλων και της Παναγίας της Κυράς συνοδευόμενες από τον ιερέα του χωριού, τον ψάλτη, τους επιτρόπους και αρκετούς πιστούς. Οι εικόνες «γυρίζουν» τα σπίτια ένα ένα και γίνεται δέηση υπέρ υγείας των οικογενειών μέσα στα σπίτια τους.

Το επόμενο πρωί είναι η μέρα για την «Ευαγγελίστρα». Η «Ευαγγελίστρα» είναι ένα μοναστήρι αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου που βρίσκεται περίπου 4 χιλιόμετρα έξω από το Μανδράκι. Εκεί το πρωί γίνεται η Θεία Λειτουργία και μετά ξεκινάει το πανηγύρι με παραδοσιακή μουσική και φαγητό και κρατάει ως αργά το απόγευμα. Την ίδια ώρα που γίνεται το πανηγύρι στην Ευαγγελίστρα οι ενορίτες από τους Πάλλους «γυρίζουν» την εικόνα των Αγίων Αποστόλων και της Παναγίας της Κυράς στα Νικειά. Οι επόμενες δύο μέρες η Τετάρτη και η Πέμπτη δηλαδή είναι μέρες ξεκούρασης και προετοιμασίας για την ομορφότερη μέρα όλου του χρόνου για τη Νίσυρο την Παρασκευή της Λαμπρής.

 

Αυτή τη μέρα είναι δύσκολο να την χαρακτηρίσεις με λόγια. Από νωρίς το πρωί όλοι στο Μανδράκι είναι «στο πόδι» και ετοιμάζονται για να συνοδεύσουν την Παναγιά τους στα χωριά του νησιού. Γύρω στις 7, στο μοναστήρι της Σπηλιανής το αντίγραφό της εικόνας τοποθετείται κάτω από το καμπαναριό και αρχίζει η δέηση από τον ηγούμενο. Στη συνέχεια νέοι παίρνουν την εικόνα στους ώμους τους και οι καμπάνες χτυπούν. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα έχουμε τη χαρά και την ιδιαίτερη τιμή να συνοδεύει την Παναγιά τη Σπηλιανή ο αγαπητός σε όλους και λάτρης των παραδόσεων Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ναθαναήλ. Εν μέσῳ πομπής η εικόνα φτάνει στο λιμάνι και όλοι επιβιβάζονται σε λεωφορεία, αυτοκίνητα και μηχανάκια και συνοδεύουν την Παναγιά. Προπορεύονται τα μηχανάκια, ακολουθούν τα λεωφορεία με την εικόνα της Σπηλιανής και έπονται τα αυτοκίνητα.

Η πρώτη στάση γίνεται στον Εμπορειό, εκεί ο εφημέριος του χωριού λειτουργεί και στη διάρκεια του όρθρου μπαίνει η εικόνα και οι πιστοί. Αφού τελειώσει η Θεία Λειτουργία ξεκινάει η λιτάνευση της εικόνας σε όλα τα σπίτια του χωριού. Μόλις η Παναγία ευλογήσει και το τελευταίο ξανά επιβιβάζονται όλοι στα οχήματα και κατευθύνονται στο ορεινότερο χωριό του νησιού, τα Νικειά. Την ίδια ώρα ξεκινάει η λιτάνευση στο χωριό των εικόνων των Άγιων Απόστολων με την Παναγία των Κυρά από τους ενορίτες των Πάλλων.

Πρώτα γίνεται δέηση στο ναό του χωριού και έπειτα η εικόνα ευλογεί όλα τα σπίτια του χωριού. Αμέσως μετά όλοι οι «συνοδοί της Παναγιάς» κάθονται για φαγητό στα παραδοσιακά εστιατόρια του χωριού. Το μεσημέρι ξεκινάει η μεγάλη πομπή, στην αρχή τα μηχανάκια, στη μέση τα λεωφορεία με την εικόνα της Σπηλιανής και ακολουθούν τα αυτοκίνητα και κατευθύνονται στο Μανδράκι. Σε μικρή απόσταση από τα σημερινά Δημοτικά Λουτρά, στην περιοχή που ονομάζεται «Βρετού» επειδή ήταν η περιοχή που βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας τελείται και εκεί δέηση. Μόλις φτάσει η πομπή στο Μανδράκι ξεκινάει και εκεί η Παναγία να ευλογεί τα σπίτια. Την ίδια ώρα οι καμπάνες του μοναστηριού χτυπούν χαρμόσυνα καθώς και όλων ναών που περνάει η εικόνα της Σπηλιανής απ έξω ή από κοντά. Αργά το βράδυ μόλις «μπει» η Παναγία σε όλα τα σπίτια επιστρέφει στο μοναστήρι της. Στην είσοδο του Ενετικού κάστρου, όπου βρίσκεται το μοναστήρι, γίνεται η «Ευχή», η μεγάλη δέηση δηλαδή για όλους τους κατοίκους και γενικότερα όλους όπου και αν βρίσκονται. Την ίδια στιγμή πέφτουν σαν βροχή τα πυροτεχνήματα και οι κροτίδες κάνοντας τη νύχτα μέρα. Μετά προσφέρεται σε όλους στην τραπεζαρία της μονής μακαρονάδα με κιμά. Αξιοσημείωτο είναι αυτή τη μέρα η συμμετοχή των νέων του νησιού όλη τη διάρκεια της μέρας που είναι πολύ συγκινητικό και φαίνεται ότι οι νέοι του νησιού ευλαβούνται ιδιαιτέρα την Παναγιά μας.

Το πρωί του Σαββάτου, στο Μανδράκι λιτανεύεται η εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου από τα Νικειά και ευλογεί και αυτή με τη σειρά της τα σπίτια.

Την Κυριακή το πρωί, μετά την Θεία Λειτουργία λιτανεύεται η Παναγία η Σπηλιανή στους Πάλλους. Ξανά με το ίδιο τυπικό η εικόνα μεταφέρεται στο χωριό και εκεί ευλογεί όλα τα σπίτια του χωριού. Αφού ολοκληρωθεί το μισό χωριό ξεκινάνε οι εικόνες των Αγίων Αποστόλων και της Παναγίας της Κυράς και λίγο αργότερα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου για να ευλογήσουν και αυτές με τη σειρά τους τα σπίτια του χωριού. Μετά το τέλος της λιτάνευσης οι «συνοδοί» της Παναγιάς κάθονται για φαγητό και το απόγευμα επιστρέφουν όλοι μαζί την εικόνα στο μοναστήρι της και εύχονται ο ένας στον άλλο να έχουν την υγεία τους για να μπορούν και του χρόνου να συνοδέψουν την Παναγιά.

Με αυτό τον πανηγυρικό τρόπο ολοκληρώνονται οι παραδόσεις και τα έθιμα του Πάσχα στην Νίσυρο. Είναι πολύ ενθαρρυντικό το ότι όλα τα παραπάνω τα στηρίζουν και συμμετέχουν σε αυτά οι νέοι του νησιού και δεν τα αφήνουν να χαθούν στο διάβα του χρόνου.