25η Μαρτίου: Να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας

Ετικέτες

1821, πατρίδα, ταυτότητα, Ευαγγελισμός, Θεοτόκος, ελευθερία

Με την ευκαιρία της μεγάλης εορτής της 25ης Μαρτίου παραθέτουμε τον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Κω κατά την επίσημη Δοξολογία, στην οποία χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, η θεολόγος καθηγήτρια του Ιπποκρατείου Λυκείου Κω Ελένη Δημ. Ζαρίφη.

Χαρμόσυνη η σημερινή ημέρα! Θεμέλιο της χαράς μας η πίστη στο Θεό και η αγάπη προς την πατρίδα. Αυτή τη χαρά κανείς δεν μπορεί να μας τη στερήσει.

 Σήμερα πανηγυρίζουμε της «σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ΄ αιώνος μυστηρίου την φανέρωσιν». Πανηγυρίζουμε το γεγονός της εκπλήρωσης της υπόσχεσης που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο για την απαλλαγή του από την αμαρτία και το θάνατο.

Οικονομεί τη σωτηρία μας με τρόπο άμεσο και ταυτόχρονα διακριτικό. Πλησιάζει την ανθρώπινη φύση «όχι μ΄ ολοφάνερη τη θεότητά του, αλλά γίνεται ίδιος μαζί της, επειδή φοβάται μήπως βλέποντάς τον τρομοκρατηθεί, μήπως λαχταρήσει και φύγει», όπως γράφει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

Ο Χριστός συλλαμβάνεται στην κοιλιά της απλής κόρης της Ναζαρέτ για να δώσει στον άνθρωπο την ευκαιρία να αποκαταστήσει τη σχέση του με το Θεό, το συνάνθρωπο και τη φύση. Να αποκτήσει δηλαδή τα προνόμια που είχαν οι Πρωτόπλαστοι πριν την παρακοή.

Αναμένει την ελεύθερη συγκατάθεσή μας, όπως περίμενε και την συγκατάθεση της Παναγίας μας. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ δεν ήταν ο μεταφορέας μίας προειλημμένης απόφασης. Περιμένει, διαλέγεται, εξηγεί την υπερφυσική σύλληψη και μόνον όταν ακούει την ταπεινή συμφωνία της Παναγίας αποχωρεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι η επίσημη έναρξη της Επανάστασης του 1821 έγινε την ημέρα του Ευαγγελισμού. Οι πρόγονοί μας γνώριζαν ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από το Θεό ελεύθερος και ελεύθερος όφειλε να παραμείνει. Και η ελευθερία θέλει κόπους και αγώνες! Θέλει αίμα και θυσίες!

Απαραίτητη προϋπόθεση για να αγωνιστεί κανείς είναι να διαθέτει ταυτότητα, να γνωρίζει ποιος είναι ο προορισμός της ζωής του και ποιες οι συνέπειες των πράξεών του.

Αυτή την ταυτότητα διέθεταν οι αγωνιστές του ΄21 γι΄ αυτό πέτυχαν το στόχο τους, ο οποίος δεν ήταν μια προσωπική επιτυχία αλλά η απελευθέρωση του Γένους.

«…Έλληνες, ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού» Με αυτά τα λόγια ξεσήκωνε και συγκινούσε τους συντρόφους του ο Παπαφλέσσας.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δηλώνει την κοινή επιθυμία των Ελλήνων για αντίσταση λέγοντας:

«Ως μία βροχή έπεσεν εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί μας και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση…».

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πως η επιτυχία της επανάστασης είχε τη ρίζα της στην ομοψυχία, που όποτε επιτυγχάνεται, έχει θαυμαστά αποτελέσματα.

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης σημειώνει στα Απομνημονεύματά του, «…Η τυραγνία των Τούρκων –την δοκιμάσαμε τόσα χρόνια– δεν υποφέρονταν πλέον. Και δι’ αυτήνη την τυραγνία, οπού δεν ορίζαμεν ούτε βιόν ούτε τιμή ούτε ζωή ….. (ξέραμεν κι’ ότ’ ήμασταν ολίγοι και χωρίς τ’ αναγκαία του πολέμου) αποφασίσαμεν να σηκώσομεν άρματα εναντίον της τυραγνίας. Είτε θάνατος είτε λευτεριά».

Οι αγωνιστές του 1821 δεν πτοήθηκαν από την έλλειψη στρατιωτικής δύναμης και εφοδίων. Κινητήριος δύναμή τους ήταν η δίψα για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Και γι΄ αυτόν το σκοπό διέθεσαν τα πάντα με υπομονή και αυτοθυσία. «Εγώ, η φαμίλια μου, τα’ άρματά μου, ό,τι έχω είναι για την Ελλάδα» λέει χαρακτηριστικά ο γέρος του Μωριά.

Ας μη ξεχνάμε ότι πολλοί από αυτούς που συμμετείχαν στην Επανάσταση πέθαναν άσημοι και πένητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο επονομαζόμενος Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ο οποίος πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τυφλός και επαίτης.

Αυτοί ήταν οι αγωνιστές της ελευθερίας μας! Αυτοί που αγωνίζονταν για την ελευθερία του γένους βάζοντας στην άκρη τα δικά τους συμφέροντα. Αυτοί που διέθεσαν χωρίς να λυπηθούν τον χρόνο, τις περιουσίες και την ίδια τους τη ζωή χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα, για την πίστη και την ελευθερία της πατρίδας.

Εμείς που σήμερα απολαμβάνουμε τα αγαθά της Ελευθερίας τι οφείλουμε να πράξουμε για να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία μας μέσα σε έναν μεταβαλλόμενο και δύσκολο κόσμο;

Οφείλουμε να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας ως Ορθόδοξοι και ως Έλληνες.

Ο λαός που δεν διαθέτει ταυτότητα κινδυνεύει να απορροφηθεί μέσα στην τεράστια χοάνη της παγκοσμιοποίησης και να γίνει θύμα όσων θέλουν να κινήσουν τα νήματα της ιστορίας, μια απλή μαριονέτα στα συμφέροντα των επιτηδείων.

Την ταυτότητά μας θα την διατηρήσουμε συμμετέχοντας στη ζωή της ορθοδοξίας, καλλιεργώντας την έμπρακτη αγάπη προς το συνάνθρωπο και δυναμώνοντας τη διάθεση για κόπους και θυσίες σε όλα τα επίπεδα της ζωής.

Και είναι βέβαιο ότι μπορούμε να παραδώσουμε έναν όμορφο κόσμο στα παιδιά μας γιατί η δική μας αγάπη δεν είναι απρόσωπη έχει σώμα και θρησκεία . . .

Kαι να είστε βέβαιοι, ότι «είτε με τις αρχαιότητες είτε με ορθοδοξία οι κοινότητες των Eλλήνων» πάντοτε προοδεύουν!

Χρόνια σας πολλά!

«Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον»

Ετικέτες

1821, 25 Μαρτίου, σωτηρία, Επανάσταση, Ευαγγελισμός, Ελλάδα, ελευθερία

Μερικές σκέψεις που παρουσιάστηκαν με τη μορφή επετειακής ομιλίας στις 25 Μαρτίου 2007 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Κω.

               Κυρίες καὶ κύριοι,

            «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον» σημειώνει τὸ τροπάριο τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Σὲ ποιά, ὅμως, σωτηρία ἀναφέρεται; Στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ δυναστεία τῆς ἁμαρτίας; Στὴ σωτηρία τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴ δουλεία; Στὴ σωτηρία ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς σκλαβιᾶς;

            Ἡ ἀπάντηση σὲ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα εἶναι αὐτονόητη. Τὰ θέτουμε, ὅμως, προσδοκῶντας ὅτι θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ δυσθεώρητο βάθος τῆς θείας φιλανθρωπίας καὶ τὸ δυσανάβατο ὕψος τοῦ θάρρους τῶν προγόνων μας.

            Πρέπει ἄραγε νὰ συγκεντρωνόμαστε κάθε χρόνο στὸν ἱερὸ τοῦτο χῶρο γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὰ δύο αὐτὰ γεγονότα ποὺ ἄλλαξαν τὴ ζωή μας;

            Φυσικά, καθὼς μὲ αὐτὴ τὴ σύναξη ξαναζοῦμε μέσα στὸ μυστήριο τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου τὸ κοσμοϊστορικὸ γεγονὸς τῆς καταφάσεως τῆς Παρθένου στὸ ἄγγελμα τοῦ Γαβριήλ.

            Φυσικά, καθὼς μὲ τὴ σύναξη αὐτὴ κοινωνοῦμε, ἔστω καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἀναφορά, μὲ τὰ βάσανα, τοὺς καημοὺς καὶ τὶς ἐλπίδες τῶν προγόνων μας.

 

            Ἡ Παναγία κλίνει τὴν κεφαλὴ λέγοντας «ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου» καὶ οἱ ὑπόδουλοι κλίνουν τὶς κεφαλὲς δεχόμενοι τὴν εὐλογία τοῦ Δεσπότη γιὰ νὰ ξεκινήσουν τὸν ἀγώνα.

            Ἡ Θεοτόκος λέει μὲ συντριβή, ταπείνωση καὶ πίστη «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα Σου», ἐνῶ οἱ ραγιάδες σηκώνουν περήφανα τὰ κεφάλια γιὰ νὰ ὁρκιστοῦν ὅτι ποτὲ πιὰ δὲ θὰ σκύψουν στὰ ρήματα καὶ στὶς προσταγὲς τοῦ τυράννου.

            Στὴ μήτρα τῆς Παρθένου κυοφορεῖται ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, στὰ σπλάχνα τῶν Ἑλλήνων ὡριμάζει ἡ πίστη στὸν ἀγώνα.

            Τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ Σωτήρια τοῦ Πλάσματός Του ὑλοποιεῖται· τὰ σχέδια τῶν ραγιάδων γιὰ τὴν ἐλευθερία παίρνουν σάρκα καὶ ὀστά.

 

            Ὁμολογουμένως, ὁ δρόμος πρὸς τὴν ἐλευθερία δὲν εἶναι εὔκολος οὔτε ὡς πρὸς τὸν ἀγώνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας, οὔτε ὡς πρὸς τὴ σύγκρουση μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ κατακτητῆ. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἡ ἐλευθερία θὰ ἔρθει μετὰ ἀπὸ μακρούς, σκληρούς καὶ ἐπίπονους ἀγῶνες. Μετὰ ἀπὸ ἀδιάκοπες, πολυετεῖς προσπάθειες.

            Οἱ Ἕλληνες στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐλευθερία εἶχαν πάντοτε σύμμαχο Αὐτήν, ἡ ὁποία ἐξέβαλε τὸν ἀπάνθρωπο τύραννο, δηλαδὴ τὴν ἁμαρτία, ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τὴν ἐξουσία, ποὺ εἶχε πάνω στὸ ἀνθρώπινο γένος. Οἱ Ἕλληνες εἶχαν πάντοτε σύμμαχο τὴν Ὑπέρμαχο στρατηγό, ἡ ὁποία ὡς ταχεία ἀντίληψη τῶν εἰς Αὐτὴν προστρεχόντων, τοὺς φρόντιζε καὶ τοὺς ἐνίσχυε σὲ κάθε περίσταση.

            «Χαῖρε, αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας». Πράγματι, γιὰ τοὺς Ἕλληνες τέτοια ὑπῆρξε ἡ Θεοτόκος. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐπανάσταση, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ποιὰ ἀκριβῶς ἡμέρα ξεκίνησε, στὶς συνειδήσεις τῶν Ἑλλήνων συνδέθηκε ἐξ ἀρχῆς μὲ τὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ἡ αὐγὴ τῆς 25^ης Μαρτίου 1821 ξημέρωσε γεμάτη προσδοκίες καὶ ἐλπίδες, ἀλλά, ταυτόχρονα, καὶ πίστη στὸν ἀγώνα.

            Εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἐνδοξότερες ἡμέρες τῆς μακρᾶς ἱστορίας μας. Εἶναι ἡ αὐγὴ τῆς ἐλευθερίας. Γιὰ ὅλους τοὺς Ἕλληνες; Ναί, γιὰ ὅλους! Ἀκόμη καὶ ὅσοι δὲν ἔνοιωσαν τὴν πνοὴ τοῦ ἀνέμου τῆς ἐλευθερίας νὰ δροσίζει τὰ χώματά τους πῆραν τὸ μήνυμα ὅτι ἔγινε ἡ ἀρχή· ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ μπορέσουν στὸ μέλλον νὰ ἐλευθερωθοῦν.

            Χρειαζόμαστε ἄλλο τρανότερο παράδειγμα ἀπὸ τὴν πολύπαθη κωακὴ γῆ; Τὴ γῆ τῆς Δωδεκανήσου; Τὴ γῆ ποὺ ἔπρεπε νὰ περιμένει 130 χρόνια ἀκόμη γιὰ νὰ ἀπολαύσει τὸ ἀγαθὸ τῆς ἐλευθερίας;

            Ποιὰ ἦταν ἡ στάση ποὺ κράτησαν οἱ Κῶοι στὴ σκλαβιά; Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἀντίσταση. Ὀργάνωση ἐξεγέρσεων. Ὑπονόμευση τοῦ δυνάστη. Συνενόηση καὶ συνεργασία μὲ τοὺς λοιποὺς Δωδεκανησίους γιὰ νὰ ἀνατρέψουν τὰ σχέδια τῶν κατακτητῶν.

            Τὸ 1821 τὸ βασανισμένο τοῦτο νησί μετροῦσε ἤδη 300 ἔτη σκλαβιᾶς στοὺς Τούρκους. Ἔμελλε νὰ τοὺς ὑπομείνει γιὰ 100 ἀκόμη, ὥστε νὰ μὴν ὑστερήσει ἀπέναντι στοὺς λοιποὺς Ἕλληνες.

            Τὴν ἐπέτειο τῶν 250 ἐτῶν κατοχῆς οἱ Κῶοι τὴν ἑορτάζουν μὲ μία ἀκόμη ἐξέγερση. Ὁ στόλος τῶν ἀδελφῶν Ὀρλώφ φθάνει στὸ Αἰγαῖο. Ἀποβιβάζει στὸ νησὶ τοῦ Ἱπποκράτη σῶμα Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν, οἱ ὁποῖοι, ὡς νέοι Σπαρτιάτες, μαχόμενοι, ὑποκύπτουν μέχρι τὸν τελευταῖο.

            Στὰ κατοπινὰ χρόνια τὰ θύματα πληθαίνουν. Ἀνάμεσά τους πολλοὶ κληρικοί, ὅπως ὁ Μητροπολίτης Ζαχαρίας καὶ ὁ παπα-Γιάννης Ζαρράφτης, ὁ ὁποῖος λίγο ἔλειψε νὰ καεῖ ζωντανός. Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς Ἐπαναστάσης οἱ Κῶοι γιὰ μία ἀκόμη φορὰ γίνονται ἕρμαια τῆς θηριωδίας τῶν Τούρκων. Χίλιοι Κῶοι ἀπαγχονίζονται στὸν Πλάτανο, ὡς ἀντίποινα, γιὰ τὴ συμμετοχὴ κατοίκων τοῦ νησιοῦ σὲ κινήματα. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, ἀγωνίζεται γιὰ νὰ διατηρήσει τὴν ἱστορικὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ. Διατηρεῖ σχολεῖα, τὰ φροντίζει καὶ τὰ ὑπερασπίζεται ἀπέναντι στὸν κατακτητή. Οἱ μαρτυρίες τοῦ 19^ου αἰώνα μᾶς δείχνουν ὅτι ὁ μητροπολίτης ἦταν αὐτὸς ποὺ προστάτευε μὲ ὑπομνήματα καὶ προσωπικὲς παραστάσεις τοὺς ὑπόδουλους ἀπέναντι στοὺς Ὀθωμανούς.

Παρὰ τὶς προσπάθειες, τὸ νησὶ δὲν κατάφερε νὰ δρέψει, σύντομα, τοὺς καρποὺς τῶν ἀγώνων του. Ἔπρεπε νὰ περιμένει πολλὰ χρόνια ἀκόμη καὶ νὰ χύσει πολὺ αἷμα.

«Χαῖρε θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοητόν», λέγουμε ὅλοι ἐμεῖς, ποὺ ἀποθέτοντας τὶς ἐλπίδες μας στὴν «ἀπογεννῶσα λυτρωτὴν αἰχμαλώτοις», στρεφόμαστε πρὸς Αὐτὴν δεόμενοι νὰ μᾶς χαρίζει τὴν ἐλευθερία ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς φανεροὺς ἐχθρούς, ἀλλά, κυρίως, ἀπὸ τοὺς ἀόρατους, ποὺ ὑπῆρξαν καὶ οἱ πιὸ ἐπικίνδυνοι γιὰ τὸ γένος μας.

Δεόμεθα νὰ στηρίζει, νὰ φωτίζει καὶ νὰ ἐνισχύει τοὺς νέους, ὥστε καὶ αὐτοὶ μὲ τὴ σειρά τους νὰ ἀκολουθήσουν τὰ βήματα τῶν προγόνων μας καὶ νὰ ἀξιωθοῦν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν Ἑλλάδα ὄχι μόνο μὲ τὸ αἷμα τους, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς ἱκανότητες, τὶς γνώσεις καὶ τὴ διαύγεια τοῦ πνεύματός τους.

Δεόμεθα νὰ κατευθύνει τὰ βήματά μας πρὸς τὸ ἀγαθό καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ εἰσφέρουμε στὴν εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια τὴν πίστη μας στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀγάπη μας στὴν Ἐλευθερία.

 

Ἂς εἶναι εὐλογημένη στοὺς αἰῶνες ἡ μέρα αὐτὴ καὶ ἂς ἐπιδαψιλεύει πάντοτε δόξα καὶ τιμὴ στὴν πατρίδα μας.

Γένοιτο!