«Δάσκαλος και μαθητής»

Ετικέτες

Antonio Scurati, σχέσεις, σχολείο, Δάσκαλος και μαθητής, Εκδόσεις Πόλις, δολοφονία

 Μετά από προτροπή αγαπητής συναδέλφου διάβασα το βιβλίο του Antonio Scurati «Δάσκαλος και μαθητής», το οποίο ετέθη σε κυκλοφορία για πρώτη φορά στην Ιταλία το 2007, ενώ στην Ελλάδα μεταφράσθηκε το Μάιο του 2010 από τις Εκδόσεις Πόλις.

Πραγματεύεται ένα από τα πλέον δύσκολα θέματα (με πλήθος παραμέτρων) αυτό των σχέσεων δασκάλου και μαθητή. Επιστήμονες, πολιτικοί, γελοιογράφοι, συγγραφείς, εκπαιδευτικοί που αγωνίζονται μέσα σε τάξεις και στοχαστές το έχουν προσεγγίσει προσφέροντας μας μία ποικιλία απόψεων και θέσεων που συχνότατα περιπλέκουν το πρόβλημα και επιτείνουν το χάος.

 

Ο Antonio Scurati το προσεγγίζει εντελώς πρωτότυπα. Η αφορμή για την προσέγγισή του είναι ένα έγκλημα. Ένας μαθητής του, ο Βιταλιάνο Κάτσα, την ημέρα των απολυτηρίων εξετάσεων δολοφονεί επτά καθηγητές του Λυκείου επιτρέποντας μόνο στον πρωταγωνιστή, Αντρέα Μαρεσκάλκι, καθηγητή ιστορίας και φιλοσοφίας, να συνεχίσει να ζει.

Ο Μαρεσκάλκι ήταν, κατά κάποιον τρόπο, ο αγαπημένος καθηγητής του Βιταλιάνο καθώς τους συνέδεαν μία σειρά κοινές εμπειρίες, αλλά και ευκαιρίες για αντιπαράθεση, κατά τις οποίες ο ένας δοκίμαζε την αντοχή του άλλου.

Όνειρο κοινό, ένα ταξίδι στο Μεξικό. Αφετηρία η αγάπη του Μαρεσκάλκι, όχι για το επάγγελμά του, αλλά για τους μαθητές του. Ο Scurati μας προσφέρει μία παρακμιακή εικόνα του ιταλικού λυκείου, όπου οι καθηγητές είναι αλλοτριωμένοι, κουρασμένοι, αποπροσανατολισμένοι και η μόνη αγωνία τους είναι πότε θα πάρουν σύνταξη. Ο πρωταγωνιστής και μία ομάδα συναδέλφων του που διατηρούν κάποιες αντιστάσεις προσπαθούν να αντισταθούν, μάλλον παθητικά σε αυτό το νοσηρό κλίμα, το οποίο αυτοτροφοδοτούμενο οδηγεί σε εκφυλλισμό όχι μόνο τη μαθησιακή διαδικασία, αλλά και τις ίδιες τις ζωές τους.

 Η πράξη του μαθητή και όσα ακολούθησαν λειτουργεί καταλυτικά για τον Μαρεσκάλκι. Μετά το πρώτο σοκ και την υπέρβασή του, υφίσταται την περιττή πίεση των «ειδικών» και της αστυνομίας, οι οποίοι θέλουν να τον προστατεύσουν, αλλά στην πραγματικότητα τον στραγγαλίζουν και προσπαθούν να τον χρησιμοποιήσουν για να συλλάβουν το Βιταλιάνο, ο οποίος διαφεύγει.

Στη συνέχεια κάνει την αυτοκριτική του -βαθιά και πλατιά- με την βοήθεια του ημερολογίου και των αναμνήσεών του, ξαναζώντας την επί «ξυρού ακμής» πορευόμενη σχέση τους. Για να οδηγηθεί τελικά στη λύτρωση μέσα από την επιστροφή στην καθημερινότητα μίας νέας σχολικής χρονιάς.

 

Η αγωνία του δασκάλου για το μαθητή του κυριαρχεί σε όλο το μυθιστόρημα. Ο καθηγητής δεν μπορεί να αποστασιοποιηθεί από αυτόν, αλλά ούτε και να δικαιολογήσει την πράξη του. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι κινδυνεύει από αυτόν, αλλά ούτε και να αποδεχθεί ότι ο τελευταίος πέθανε. Αισθάνεται περήφανος που ανέπτυξε μία ισχυρή σχέση μαζί του, αλλά και υπεύθυνος για τα όσα του είχε πει στο παρελθόν.

 

Από το μυαλό του Μαρεσκάλκι περνούν, με τη βοήθεια των ημερολογίων του, όλα όσα είχαν ζήσει μαζί, καθώς αναζητά στοιχεία που θα τον πείσουν ότι έφταιγε είτε όχι για την κατάληξη την οποία πήραν τα πράγματα. Στο σημείο αυτό αναδύεται η τεράστια ευθύνη ημών των εκπαιδευτικών για όσα λέμε και πράττουμε είτε στην τάξη είτε «γύρω» από αυτή. Τα λόγια, οι πράξεις και οι επιλογές μας έχουν μεγάλη βαρύτητα στη διαμόρφωση των επιλογών των μαθητών μας. Τους επηρεάζουν πολύ σε μία περίοδο της ζωής τους που είναι ευαίσθητοι δέκτες των εξωτερικών μηνυμάτων αναζητώντας στηρίγματα για την πορεία τους στον κόσμο. Ένας αστόχαστος λόγος, μία στιγμή παρορμητικής συμπεριφοράς, μία ειρωνική αντιμετώπιση είναι πιθανό να σημαδεύσει για πάντα την ψυχή τους. Όπως και στην περίπτωση του πρωταγωνιστή, είναι αδύνατο να αποφύγουμε εντελώς κάτι τέτοιο. Ευθύνη μας όμως είναι να αγωνιζόμαστε όσο είναι δυνατό για να περιορίζουμε τέτοιες αστοχίες.

 

Ο Antonio Scurati διαχειρίζεται με τέχνη το θέμα του, αν και το πρώτο μέρος του βιβλίου, όπου ο καθηγητής παλεύει με τους «ειδικούς» (ανακριτές, αστυνομικούς, γιατρούς, ψυχολόγους κτλ.) πλατιάζει κάπως, σε αντίθεση με το κομμάτι όπου διαβάζει τα ημερολόγια, το οποίο είναι νευρώδες και η εναλλαγή του σκηνικού γίνεται χωρίς να μεσολαβούν σημεία χαλαρής διήγησης. Αν το πρώτο μέρος ήταν συντομότερο το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν ικανοποιητικότερο και θα απέδιδε τον αγώνα του Μαρεσκάλκι με τους γύρω του και τη συνείδησή του καλύτερα.

 

Πάντως, το βιβλίο του Scurati παραμένει μία ακραία, αλλά ενδιαφέρουσα προσέγγιση του θέματος. Μάλιστα, ακριβώς το ότι είναι ακραία, βοηθά να αποκαλυφθούν πτυχές του προβλήματος που σε μία πιο συμβατική αντιμετώπιση θα περνούσαν απαρατήρητες. Η μεγαλύτερη αρετή του έργου είναι η διεισδυτικότητα της ματιάς του συγγραφέα και η ειλικρίνεια με την οποία παρουσιάζεται η αμφίπλευρη σχέση δασκάλου και μαθητή.