Προσκύνημα του Μητρ. Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ στο Άγιον Όρος

Ετικέτες

Άγιος Νικόλαος, Άγιον Όρος, Ηγούμενος Ιβήρων Ναθαναήλ, Ηγούμενος Σταυρονικήτα Τύχων, Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ, Στρειδάς

Όπως είναι γνωστό το Άγιο Όρος ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Έτσι η πανήγυρη της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, η οποία έχει προστάτη της τον Άγιο Νικόλαο, τελείται στις 19 Δεκεμβρίου. Μάλιστα, στο Καθολικό της Μονής φυλάσσεται η μοναδική θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου του «Στρειδά«, η οποία είναι ψηφιδωτή και όταν βρέθηκε είχε κολλημένο στο μέτωπο, λόγῳ της μακροχρόνιας παραμονής της στη θάλασσα ένα στρείδι. Όταν οι πατέρες που την βρήκαν αποκόλλησαν το στρείδι έτρεξε αίμα.

Κατά το 2012 στην πολύωρη αγρυπνία, η οποία ξεκίνησε στις επτά το απόγευμα της 18^ης Δεκεμβρίου και ολοκληρώθηκε το πρωί στις εννέα -περίπου- της 19^ης του μηνός, μετά από πρόσκληση του Ηγουμένου της Μονής Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτου π. Τύχωνος, προέστη και λειτούργησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ.

Ο Σεβασμιώτατος με τη συνοδεία του, τους π. Ιωάννη Κουτάντο και π. Βασίλειο Χλαμπάνη, έφτασε το μεσημέρι του Σαββάτου 15 Δεκεμβρίου στη Δάφνη και αμέσως επισκέφθηκε το κτήριο της Ιεράς Κοινότητος στις Καρυές, όπου τον υποδέχθηκε ο Πρωτεπιστάτης, Γέροντας Μάξιμος Ιβηρίτης.

Από εκεί η συνοδεία έφτασε στην Ιερά Μονή Ιβήρων, όπου την υποδέχθηκε ο Ηγούμενος της Μονής Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης π. Ναθαναήλ. Στην Ιερά Μονή Ιβήρων οι επισκέπτες παρέμειναν μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου, επισκεπτόμενοι παρακείμενα ιερά ησυχαστήρια, όπου ασκούνται Κώοι μοναχοί, αλλά και το Ιερό ιβηρίτικο Κελλί του Αγίου Νικολάου, το επονομαζόμενο του «Τυπογράφου», όπου ο Σεβασμιώτατος ετέλεσε τη Θεία Λειτουργία κατά την παραμονή της πανηγύρεως.

Κατά την παραμονή της συνοδείας στην Μονή των Ιβήρων ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε δύο φορές, στο Καθολικό της μονής και στο Παρεκκλήσι της Παναγίας της Πορταΐτισσας.

Την παραμονή της εορτής του αγίου Νικολάου, ο Σεβασμιώτατος με τους πατέρες που τον συνόδευαν έγινε δεκτός από τον Ηγούμενο και τους πατέρες, με την καθιερωμένη τελετή υποδοχής στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, και στη συνέχεια προέστη στην Αγρυπνία και στις λοιπές ακολουθίες της πανηγύρεως, ενώ τέλεσε τη Θεία Λειτουργία. Την επομένη της εορτής, μετά τη Θεία Λειτουργία ο Σεβασμιώτατος τέλεσε το Κτητορικό Μνημόσυνο και μετά την παρατεθείσα τράπεζα οι επισκέπτες ανεχώρησαν για την νήσο Κω.

Κλείνοντας αυτή τη σύντομη αναφορά στην επίσκεψη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ και των δύο πατέρων, π. Ιωάννου Κουτάντου και π. Βασιλείου Χλαμπάνη (από τον οποίο προέρχονται οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενό μας, καθώς και οι περιγραφές των προσώπων και των τόπων που εικονίζονται), στις Ιερές Μονές Ιβήρων και Σταυρονικήτα, να θυμίσουμε ότι οι δεσμοί και των δύο Μονών με το νησί της Κω είναι στενοί, καθώς της μεν πρώτης ο ηγούμενος είναι Κώος, της δε δεύτερης ο ηγούμενος επισκέπτεται δύο φορές το χρόνο το νησί ασκώντας το ιερό έργο της εξομολόγησης. Παράλληλα και στις δύο μονές ασκούνται μοναχοί που κατάγονται από την Κω.

Τέλος να σημειώσουμε ότι η Ιερά Μονή Ιβήρων, η τρίτη στην τάξη των αγιορείτικων μονών, έχει υπερχιλιετή ιστορία, και σε αυτή φυλάσσονται πλήθος αγίων λειψάνων και η εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας, ενώ η Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, η δέκατη πέμπτη στην τάξη των αγιορείτικων μονών και μικρότερη από όλες, είναι ξακουστή για τον εντυπωσιακό πύργο της και για τις θαυμάσιες τοιχογραφίες του Θεοφάνη του Κρητικού που κοσμούν το Καθολικό της.

«Ο πάτερ Σάββας»

Ετικέτες

ταπείνωση, Άγιοι Τόποι, Άγιον Όρος, Κάλυμνος, άσκηση, άγιος Σάββας, απλότητα, αγάπη, μετάνοια

Ένα ερώτημα που αναμφίβολα απασχολεί το σύγχρονο άνθρωπο που αποζητά στοιχεία και αποδείξεις για να πιαστεί και να αντιμετωπίσει τις ποικίλες δυσκολίες, είναι αυτό της παρουσίας, αλλά κυρίως της ύπαρξης αγίων στην εποχή μας. Έχοντας περιορίσει το πεδίο του στον στενό κόσμο των αισθήσεων δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι υπάρχει και κάτι άλλο. Δυσκολεύεται να αποδεχθεί την ύπαρξη μίας υπεραισθητής πραγματικότητας, η οποία όταν πατά σε γερές πνευματικές βάσεις, του ανοίγει νέους, ευρύτερους και, εν πολλοίς, ουσιαστικότερους ορίζοντες.

Η έκπληξη όλων, αλλά ιδιαίτερα των νέων είναι μεγάλη όταν κάποιος αναφερθεί στην παρουσία αγίων στην εποχή μας. Δυστυχώς, η αγιότητα, συχνά, έχει συνδεθεί με την αίσθηση ότι αυτός που την ζει είναι ένα είδος υπερανθρώπου, που δεν τον πιάνουν αρρώστιες, κάνει θαύματα, αντιμετωπίζει, με έναν μαγικό τρόπο, το κακό και πάντα καταφέρνει να βγει «λάδι», νικητής.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Όντως, άγιοι υπάρχουν και στην εποχή μας, όπως και σε κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας από την Ανάσταση του Χριστού και έπειτα. Ο άγιος είναι μία καθημερινή και απλή προσωπικότητα που ζει ανάμεσά μας, έχει αμαρτίες για τις οποίες μετανοεί, έχει αδυναμίες τις οποίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει, πονά από τις ασθένειες, οι οποίες τον ταλαιπωρούν, πεινά και διψά, κουράζεται και κρυώνει. Σε κάποιες περιπτώσεις πριν μετανοήσει έζησε έντονα αμαρτωλή ζωή, η οποία, τελικά, δεν στάθηκε εμπόδιο στην προσπάθειά του να αλλάξει πορεία και να αποζητήσει την αυθεντικότητα της σχέσεως με το Θεό και τον πλησίον, ο οποίος πάντοτε είναι το κριτήριο, το μέτρο, θα λέγαμε, της αγάπης.

 

Μία τέτοια περίπτωση συγχρόνου αγίου είναι ο άγ. Σάββας ο Νέος, ο οποίος πέρασε τα τελευταία χρόνια του επί γης βίου του και κοιμήθηκε στην Κάλυμνο, το νησί των σφουγγαράδων.

Γεννήθηκε στὴν ανατολικὴ Θράκη το 1862. Σε πολύ μικρή ηλικία άρχισε τους ασκητικούς του αγώνες, πρώτα στο Άγιον Όρος και έπειτα στους Αγίους Τόπους. Εκεί, μάλλον στη Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, εκάρη μοναχός ασκούμενος αυστηρότατα. Το 1894, πήγε στο Άγιον Όρος πάλι, όπου έμαθε την τέχνη της αγιογραφίας. Στους Αγίους Τόπους, στη Μονή του Χοζεβά, επέστρεψε το 1897, ενώ το 1902 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1903 πρεσβύτερος.

Το 1916 έφυγε για την Ελλάδα και το 1918 βρέθηκε κοντά στον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος ήταν ασθενής και είχε αποσυρθεί στην Αίγινα. Αξιώθηκε να του συμπαρασταθεί τα δύο χρόνια μέχρι το οσιακό τέλος του και να γίνει ο πρώτος μάρτυρας της αγιότητάς του, ζώντας τα θαύματα που ακολούθησαν την κοίμησή του. Στην Αίγινα παρέμεινε μέχρι το 1926 διακονώντας στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, αλλά στη συνέχεια απομακρύνθηκε αποζητώντας ερημικότερο τόπο για να συνεχίσει τη ζωή της προσευχής και της αυστηρής άσκησης. Τον τόπο αυτό τον βρήκε το 1928 στην Κάλυμνο, οπού παρέμεινε μέχρι το 1947, έτος της κοίμησής του.

Η παρουσία του στο νησί των σφουγγαράδων ήταν καταλυτική. Τα προβλήματα, οι θάνατοι, οι αναπηρίες, ο πλούτος, αλλά και η φτώχεια, καθημερινά. Πολλοί Καλύμνιοι ξεκινούσαν για τα σφουγγάρια και δεν γύριζαν ποτέ. Όσοι επέστρεφαν παράλυτοι δεν μπορούσαν να ξαναδουλέψουν. Οι οικογένειες ζούσαν διαρκώς με το φάσμα του θανάτου και της πείνας να τις σκιάζει. Οι γυναίκες πάλευαν με τα προβλήματα μόνες τους, χωρίς στήριγμα, με αγωνία και πόνο.

Το ρόλο του «πατέρα» έπαιξε στα είκοσι χρόνια που παρέμεινε στην Κάλυμνο ο «πάτερ Σάββας». Το στήριγμα, ο προστάτης, ο λειτουργός, αυτός που παρηγορούσε, αυτός που συνέτρεχε, που εξομολογούσε και συγχωρούσε.

Για τους Καλύμνιους, ακόμη και σήμερα, το 2012, ο άγιος Σάββας είναι ο «πάτερ Σάββας». Είναι αυτός στον οποίον εξομολογούνταν, είναι αυτός στον οποίο κατέφευγαν στις δυσκολίες τους για να τους στηρίξει και να τους παρηγορήσει. Πολλοί γέροντες Καλύμνιοι τον είχαν κατά τη νεότητά τους πνευματικό, τον θυμούνται να μοιράζει ελεημοσύνη, να ευλογεί και να κατηχεί τα παιδιά. Τα ίδια τα παιδιά τον θυμούνται να κατεβαίνει στην πόλη για να λειτουργήσει ή να εξομολογήσει και ακόμη αισθάνονται την αίσθηση της ευωδίας που τον περιέβαλε, ως μία απτή ένδειξη της αγιότητάς του. Υπάρχουν Καλύμνιοι που ακόμη και σήμερα, με απλότητα και ταπείνωση, ακολουθούν τις συμβουλές που τους έδινε ως πνευματικός. Συχνότατα, ιδιαίτερα οι πιο παλιοί, όταν αναφέρονται σε αυτόν τον αποκαλούν «ο πάτερ Σάββας» και όχι ο άγιος Σάββας. Η παρουσία του είναι πολύ έντονη στο νησί.

Ο άγιος Σάββας δεν είναι ξένος, απόμακρος και άγνωστος, αλλά αντιθέτως, οικείος, κοντινός και πολύ γνωστός, όπως είναι ο κάθε άγιος της Εκκλησίας. Η διαφορά είναι ότι τον άγιο Σάββα, φυσικά και τους άλλους σύγχρονους αγίους, τους νιώθουμε πολύ δικούς μας, δίπλα μας. Γνωρίζουμε ότι πάλεψαν με τα ίδια προβλήματα με τα δικά μας και τα αντιμετώπισαν. Ξεκίνησαν από παρόμοια σχολεία και Πανεπιστήμια με αυτά στα οποία φοιτήσαμε και εμείς, αλλά τα προβλήματα και οι περισπασμοί δεν κατόρθωσαν να τους απομακρύνουν από το στόχο τους. Ἀσκήθηκαν στις σύγχρονες πόλεις και κοινωνίες.

 

Ας μην απορούμε, λοιπόν, για την ύπαρξη της αγιότητας σήμερα. Ας την αναζητούμε για να την εντοπίσουμε. Να είμαστε όμως σίγουροι ότι, παρά τα πολλά προβλήματα που πάντοτε υπάρχουν, αυτή παραμένει παρούσα στον κόσμο μας και τον μεταμορφώνει βοηθώντας τον να πορευθεί προς το τέλος και την τελείωσή του.

 

Χρόνια πολλά! Καλό Πάσχα!