Το άγαλμα του Αγίου Νικολάου στην Κω: σκέψεις για την αποκατάστασή του

Ετικέτες

De Vecchi, Κως, Κάστρο Νεραντζιάς, Μύρα της Λυκίας, Μελίφρων, άγαλμα Αγίου Νικολάου Κως, ιπποτοκρατία

 

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στις σελίδες 12-14 του 45ου τεύχους του ηλεκτρονικού (πλέον) περιοδικού του Ζαχαρία Κουζούκα (e-Nήσος Κως), ο οποίος με τις ιδέες του πρωτοτυπεί και ανοίγει δρόμους στην ενημέρωση.

Το νησί της Κω με την πλούσια ιστορία, την πληθώρα των αρχαιολογικών χώρων, τους εκατοντάδες χριστιανικούς ναούς και τα διάσπαρτα κλασικά, ελληνιστικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά μνημεία αποτελεί ένα παράθυρο στο παρελθόν για το οποίο είμαστε υπερήφανοι.

Αυτό το έντονα χαραγμένο σε κάθε πέτρα ιστορικό παρελθόν θέλησαν να εκμεταλλευτούν κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας (1912-1943) οι Ιταλοί κατακτητές για να αναδείξουν την υποτιθέμενη σύνδεση του φασιστικού καθεστώτος με το μεγαλείο της αρχαίας Ρώμης και να καρπωθούν τα προπαγανδιστικά οφέλη που ήλπιζαν ότι θα προκύψουν από αυτή τη σύνδεση. Βέβαια, τελικά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως είχαν σχεδιάσει, καθώς ούτε το καθεστώς, στηριγμένο στα μεγαλομανή οράματα ενός ταραγμένου μυαλού, είχε διάρκεια ούτε οι κάτοικοι των Δωδεκανήσων κάμφθηκαν μπροστά στις φασιστικές προσπάθειες να απωλέσουν την πίστη, τη γλώσσα, την εθνική τους συνείδηση και την αγάπη προς τον τόπο τους.

Η μεθοδικότητα με την οποία τα όργανα της ιταλικής διοίκησης αντιμετώπισαν το νησί, ιδιαίτερα μετά τον καταστροφικό σεισμό της 23ης Απριλίου 1933 δείχνει ότι εργάζονταν με προοπτική μονιμότητας και πολυετούς παραμονής σε αυτό και στα υπόλοιπα Δωδεκάνησα.

Σε αυτό το πλαίσιο διερμηνεύοντας ίσως το λαϊκό αίσθημα και την αγάπη των κατοίκων της Κω προς τον Άγιο Νικόλαο, προστάτη των πτωχών, των κατατρεγμένων, των θαλασσινών, αποφάσισαν να συνδέσουν κάποιες από τις θρησκευτικού τύπου παρεμβάσεις τους με αυτόν. Στο όνομα του αγαπημένου Αγίου των Ελλήνων, και ιδιαίτερα των νησιωτών, τιμώνταν —και τιμώνται ακόμη— τουλάχιστον δύο ναοί της πόλης της Κω. Ο ένας απ᾿ αυτούς, ο παλαιός Μητροπολιτικός, είχε ανεγερθεί στα πολύ δύσκολα χρόνια της τουρκικής κατοχής για να καλύψει την ανάγκη των κατοίκων της Κω να εκκλησιάζονται με την ευλάβεια, την άνεση και την επισημότητα που επιθυμούσαν. Ο δεύτερος ναός είναι το παλαιότατο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου των Πτωχών στην περιοχή της Αναβολιάς, νότια το παλιό στάδιο του Ανταγόρα.

Μία από τις παρεμβάσεις, λοιπόν, που σχεδίασαν οι Ιταλοί μετά τον σεισμό, και ενώ οι κάτοικοι δραστηριοποιούνταν, εντός και εκτός του νησιού, εντός και εκτός Ελλάδος, για την ανέγερση νέου Μητροπολιτικού Ναού σε αντικατάσταση του κατεστραμμένου, ήταν και η ανασκαφή και διαμόρφωση του αρχαιολογικού χώρου στη θέση της συνοικίας της Χώρας: τα σπίτια κατεδαφίστηκαν, τα χαλάσματα μεταφέρθηκαν, ανασκαφές και αναστηλώσεις διενεργήθηκαν, ναοί γκρεμίστηκαν, άλλοι μετακινήθηκαν με αλλαγές στο σχέδιο ώστε να θυμίζουν μεσαιωνική αρχιτεκτονική κ.λπ. Επιθυμώντας να περιχαρακωθεί πλήρως ο μεγάλος αυτός χώρος που σχεδόν στο σύνολό του περιβαλλόταν από το μεσαιωνικό τείχος αποφάσισαν να οικοδομήσουν τοιχίο σύνδεσης ανάμεσα στην Ιπποτική Οικία (σήμερα βιβλιοθήκη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας) και στην προς βορράν παρακείμενη νεότευκτη (τότε) οικία. Το έργο σχεδιάστηκε το 1934 και το τοιχίο ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 1935. Παράλληλα, οι Ιταλοί αποφάσισαν να φτιάξουν μία καμάρα αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο επάνω από το τοιχίο και παρήγγειλαν στη Νεάπολη της Ιταλίας ορειχάλκινο άγαλμα του Αγίου, το οποίο ετοιμάστηκε και τοποθετήθηκε με αναμόρφωση του τοιχίου τον Νοέμβριο του 1935. Αναμφίβολα, στην επιλογή του Αγίου Νικολάου έπαιξαν ρόλο πολλοί λόγοι: η πύλη στρέφεται προς τη θάλασσα, ο Άγιος Νικόλαος είναι ο προστάτης των θαλασσινών και των ναυτικών, ο ναός του Αγίου που προσεισμικά υπήρχε στην περιοχή είχε καταστραφεί, η αγάπη των κατοίκων προς τον Άγιο Νικόλαο ήταν δεδομένη, ο Άγιος είναι αγαπητός και στην Ιταλία κ.α. Μάλιστα, κάτω από το άγαλμα τοποθέτησαν δίγλωσση επιγραφή (σε Ελληνικά και Λατινικά) που έγραφε τα εξής: «ΑΓΙΕ ΝΙΚΟΛΑΕ, ΕΥΔΟΚΗΣΟΝ ΕΥΛΟΓΕΙΝ ΚΑΙ ΣΚΕΠΕΙΝ ΤΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΔΕΟΜΕΘΑ ΣΟΥ ΕΠΑΚΟΥΣΟΝ ΗΜΩΝ».

Δυστυχώς, μετά την αποχώρηση των Ιταλών το άγαλμα έχασε τη θέση του (ευτυχώς παρέμεινε η επιγραφή) και μεταφέρθηκε στη Ρόδο, όπου σήμερα φυλάσσεται ασφαλές στο παρεκκλήσιο του παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου.

Το άγαλμα του Αγίου Νικολάου που βρισκόταν στην Κω και μετά την Ενσωμάτωση μεταφέρθηκε στο Παρεκκλήσιο του Παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου στη Ρόδο.

Στην αρχική του θέση έμεινε ένα χάσμα, ένα κενό, που αλλοιώνει την αρχική κατασκευή και προκαλεί ένα αίσθημα ερήμωσης και εγκατάλειψης του μνημείου. Με αφορμή τις κατά καιρούς εκφρασθείσες προθέσεις για αποκατάστασή του διατυπώθηκε λόγος και αντίλογος γεγονός που παρότρυνε και εμάς να εκθέσουμε κάποιες σκέψεις μας.

Το άγαλμα του Αγίου Νικολάου έξω από το ναό του στο Μπάρι, όπου φυλάσσονται και τα λείψανά του. Η φωτογραφία του αδελφού μου Γιώργου Μουστάκη.

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι όπως διαφυλάχθηκαν όλα τα έργα των Ιταλών (εκτός ίσως από το καμπαναριό του Agnus Dei, του σημερινού Μητροπολιτικού Παρεκκλησίου του Ευαγγελισμού) ακέραια μέχρι σήμερα το ίδιο έπρεπε να συμβεί και με το άγαλμα του Αγίου Νικολάου. Με το να χρησιμοποιούμε τα ιταλικά κτήρια και έργα, κατά κάποιον τρόπο αποζημιωνόμαστε για τις θυσίες και τους κόπους των πατέρων μας κατά την περίοδο της ιταλικής κατοχής. Ανάμεσα σε όλα τα σημαντικά και άκρως χρηστικά έργα θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τους δύο ιταλικής κατασκευής ναούς, που σε αντίθεση με την ορθόδοξη πρακτική, είναι στραμμένοι προς τη δύση, ή ακριβέστερα προς το Βατικανό. Οι δύο αυτοί ναοί, ο Ναός του Αγίου Παύλου στο Λινοπότι και το Ιερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο του Ευαγγελισμού, από τις πρώτες στιγμές μετά την απελευθέρωση αξιοποιήθηκαν —και πολύ σωστά— δίχως κανένα δισταγμό, παρά το ότι ο δεύτερος κυρίως διατηρεί κάποια χαρακτηριστικά της λατινικής λατρευτικής πρακτικής (π.χ. η Αγία Τράπεζα (= Altarium) στο νότιο τμήμα του). Δεν θα ήταν απίθανο κάποιοι να υποστήριζαν ότι έπρεπε να κατεδαφιστούν κάτι που ευτυχώς δεν έγινε. Η τάση να διαγράφουμε οι Έλληνες στοιχεία της ιστορίας μας δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, αλλά παραμένει τραγικά θλιβερό.

Μεγάλη η μορφή του Αγίου Νικολάου, τον οποίο φέρνω στο νου μου να συνομιλεί και να συνεργάζεται κατά τη διάρκεια των εργασιών της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου με τον θεοφόρο Επίσκοπο Κώου Μελίφρονα, τον πρώτο καταγεγραμμένο επίσκοπο της Κω, ο οποίος ήταν και αυτός ένας από τους 318 Πατέρες που το 325 μ.Χ. συγκρότησαν τη Σύνοδο αυτή. Ένας και ο αυτός Άγιος σε ανατολή και δύση. Πράος, ταπεινός, ασκητικός, κανόνας (δηλαδή μέτρο) της πίστης μας, αλλά και δυναμικός χαρακτήρας που δεν ανεχόταν τα παιχνίδια του Αρείου. Άφησε τη σφραγίδα του στη Σύνοδο. Γείτονας κοντινός της Κω, ως Επίσκοπος των Μύρων της Λυκίας, προστάτης και φίλος κάθε θαλασσινού. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν διά της βίας στη δύση, στο Μπάρι της Ιταλίας, όπου έχουν γίνει πόλος έλξεως για Ορθοδόξους και Ρωμαιοκαθολικούς πιστούς, οι οποίοι συνεχώς καταφθάνουν στον ναό του για να προσκυνήσουν.

Η κατασκευή το 1935 πριν τοποθετηθεί το άγαλμα του Αγίου Νικολάου

Η χρήση αγαλμάτων στη χριστιανική λατρεία αποτελεί χαρακτηριστικό της δύσης και στην ανατολή ποτέ δεν έγινε αποδεκτή, καθώς η ορθόδοξη εικονογραφική τέχνη προσφέρει πολλά περισσότερα στον πιστό παρουσιάζοντας την πραγματικότητα όχι εικονιστικά/ρεαλιστικά αλλά χαριτωμένα μεταμορφωμένη, μέσα από το πρίσμα της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Αυτή η σημαντικότατη διαφορά όμως ποτέ δεν οδήγησε τους Ορθοδόξους στην ανάγκη να καταστρέψουν και να αφανίσουν τα αγάλματα ή πολύ περισσότερο τις εικόνες που δεν ακολουθούν τις θεολογικές και αισθητικές παραμέτρους της ορθόδοξης παράδοσης. Μάλιστα, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο τέτοιες εικόνες που σαφώς δεν συνάδουν με την παράδοσή μας να χρησιμοποιούνται από Αγίους (π.χ. η εικόνα της Θεοτόκου που χρησιμοποιούσε στο κελλί του ο Άγιος Νεκτάριος) ή ακόμη και να φιλοτεχνούνται από Αγίους, όπως οι θαυμάσιες αλλά μη σύμφωνες με τα βυζαντινά πρότυπα εικόνες που αγιογραφούσε ο Άγιος Σάββας στην Κάλυμνο και σώζονται στη Μονή των Αγίων Πάντων, αλλά και στο Εκκλησιαστικό Μουσείο της Κω. Ευχής έργο η αποκατάσταση του μνημείου καθώς η παρουσία του αγάλματος θα μας θυμίζει τον Άγιο και θα μας δίνει την ευκαιρία να ψιθυρίσουμε το απολυτίκιό του και να απευθύνουμε μία προσευχή προς αυτόν, καθώς περνάμε από το σημείο.

Δεν νομίζω ότι η ευσέβεια των κατοίκων της Κω θα ζημιωθεί και η σχέση τους με την πίστη μας θα επιδεινωθεί σε περίπτωση που επανέλθει το άγαλμα (ή έστω τοποθετηθεί ένα αντίγραφο) στην αρχική θέση του, η οποία, πιθανότατα χωρίς οι Ιταλοί να προχωρήσουν στον συνδυασμό, είναι πολύ ταιριαστή με τον Άγιο Νικόλαο, καθώς τον δείχνει να κοιτάζει προς τα Μύρα της Λυκίας, την επισκοπή και πατρίδα του, όπου ευχόμαστε να επιστρέψει κάποτε και ως φυσική παρουσία. Μας θυμίζει μάλιστα το ότι κατά το παρελθόν η Κως και τα άλλα Δωδεκάνησα αποτελούσαν μία διοικητική και πολιτιστική ενότητα με τα μικρασιατικά παράλια· την ελληνικότατη, από αιώνων, Ιωνία.

Φωτογραφία που εικονίζει την πύλη όπως ήταν πριν απομακρυνθεί το άγαλμα του Αγίου Νικολάου.

Η απόφαση των Ιταλών να επιλέξουν τον Άγιο Νικόλαο, και όχι κάποιον άλλο Άγιο, για την πύλη αυτή με προβληματίζει εδώ και καιρό. Χωρίς να γνωρίζω το σκεπτικό τους —θα είχε ενδιαφέρον να υπήρχε κάποιο σχετικό έγγραφο— ο νους μου πάει στην επιθυμία (για τους δικούς τους λόγους) να συνδυάσουν τις ενέργειές τους με την πηγαία ευσέβεια του λαού της Κω, ο οποίος σέβεται και τιμά ιδιαίτερα τον Άγιο Νικόλαο ανακηρύσσοντάς τον, μάλιστα, προστάτη και πολιούχο του νησιού. Προς επιβεβαίωση αυτής της δυναμικής παρουσίας του Αγίου στα πράγματα της Κω πρέπει να αναφέρουμε την καταστροφή υδροπλάνων του De Vecchi (Διοικητής Δωδεκανήσου κατά το διάστημα Δεκέμβριος 1936 – 1940) από μπουρίνι στα τείχη του Κάστρου της Νεραντζιάς, γεγονός που σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του ιταλού αξιωματούχου να επιτρέψει την ανέγερση του Ιερού  Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Νικολάου στη νέα του θέση και να σταματήσει την μέχρι τότε παρελκυστική πολιτική με την οποία προσπαθούσε να αποφύγει την ανοικοδόμηση.

Η αποκατάσταση της πύλης του Αγίου Νικολάου, ενός ιστορικού μνημείου του νησιού μας, ως κομμάτι της ιστορικής μνήμης βοηθά όλους μας να κατανοήσουμε καλύτερα το παρελθόν, να το ερμηνεύσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια και μας στηρίζει στην πορεία προς το μέλλον. Σε καμία περίπτωση η ύπαρξη του αγάλματος δεν ενοχλεί την πίστη μας, η οποία δεν αλλοιώνεται από τη συνύπαρξη με το διαφορετικό ούτε το φοβάται. Ακόμη όμως και εάν κάποιος θεωρεί προβληματική ή επικίνδυνη την αποκατάσταση του αγάλματος ας το προσεγγίζει μόνο ως ιστορικό μνημείο (που πράγματι είναι) και όχι ως λατρευτικό αντικείμενο (που σαφώς δεν είναι).

Φωτογραφία που εικονίζει την πύλη όπως ήταν πριν απομακρυνθεί το άγαλμα του Αγίου Νικολάου.

Παρά ταύτα, θα μπορούσε να βρεθεί μία ενδιάμεση λύση, η οποία φρονούμε ότι θα ικανοποιούσε τους πάντες, θα έχει μειωμένο κόστος και θα διαφυλάσσει την εξέχουσα θέση της μορφής του Αγίου Νικολάου στο Ηρώο της πόλεώς μας:

θα ήταν δυνατό να φιλοτεχνηθεί ένα γραμμικό έργο τέχνης, κατά το πρότυπο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου που δημιουργήθηκε προ ολίγων ετών και τοποθετήθηκε στην πρόσοψη του Μητροπολιτικού Παρεκκλησίου του Ευαγγελισμού. Έτσι, και η τιμή προς τον Άγιο θα διατηρηθεί ζωντανή, και θα θυμόμαστε, ιδιαίτερα οι νεώτεροι, την ιστορία του τόπου μας, μα και θα χρησιμοποιηθεί η ορθόδοξη τεχνοτροπία, η οποία παραμένει περισσότερο αγαπητή και σεβαστή από εμάς.

Ευχή μας είναι, σύντομα και με τη δέουσα προσοχή, να αποκαστασταθεί η ανοικτή πληγή του Ηρώου, που μπορεί να οφείλεται στον παρορμητισμό κάποιων, αλλά πλέον οφείλουμε να την θεραπεύσουμε.

25η Μαρτίου: Ημέρα γιορτής στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Κω!

Ετικέτες

25 Μαρτίου, 7ο δημοτικό Σχολείο Κω, Εθνική γιορτή

Παραμονή 25^ης Μαρτίου σήμερα και στα σχολεία μας έγιναν οι καθιερωμένες γιορτές για να τιμήσουμε τους ήρωες, να αναφερθούμε στο μήνυμα του Ευαγγελισμού, να μάθουμε τι περίπου έγινε, να θυμηθούμε τα χρόνια της σκλαβιάς …

Παρακολουθήσαμε την γιορτή που ετοίμασαν τα παιδιά των δύο τμημάτων της Δ΄ τάξης του 7^ου Δημοτικού Σχολείου Κω με την καθοδήγηση των δύο διδασκαλισσών της κ. Εύας Κουτσουδάκη (Δ1) και της κ. Κατερίνας Πάστρα (Δ2).

Η γιορτή διήρκεσε περισσότερο από 40 λεπτά που πέρασαν δίχως να το καταλάβουμε. Άρχισε με μία περιεκτική παρουσίαση του διπλού μηνύματος της ημέρας από την κ. Πάστρα, συνεχίστηκε με τη δουλειά των παιδιών και ευχαριστίες από την κ. Κουτσουδάκη και την κ. Ειρήνη Κουτσούτη, Διευθύντρια του σχολείου, ενώ έκλεισε με συγχαρητήρια και ευχές από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ναθαναήλ καί τον Δήμαρχο Κω κ. Γιώργο Κυρίτση.

Η προετοιμασία των παιδιών ξεκίνησε αρκετά νωρίς, ώστε τα παιδιά να μάθουν τα λόγια τους με άνεση. Τα σκετσάκια ήταν μικρά και συγκρότησαν μία σπονδυλωτή γιορτή που ως συνδετικούς κρίκους είχε τραγούδια, που απέδωσαν με απλότητα και ψυχή τα παιδιά (αλλά συνοδεύαμε και εμείς …), και στιγμιότυπα από διάφορες πτυχές της σκλαβιάς και του αγώνα για την ελευθερία προσφέροντας μία πολύπλευρη προσέγγιση. Παρόντες ήταν: η μάνα που έχανε το παιδί της στο παιδομάζωμα, ο καλόγερος που μάθαινε γράμματα στα παιδιά, οι Φιλικοί, οι ήρωες του ξεσηκωμού, οι μανάδες του Ζαλόγγου, ο Αθανάσιος Διάκος, ο όρκος των Φιλικών και άλλα.

Απλή, περιεκτική, με νεύρο και ρυθμό, χωρίς να χαλαρώνει, αν και σε μία σχολική γιορτή δεν ζητά κανείς υποκριτικές ικανότητες … Είναι αρκετό οι συμμετέχοντες να στείλουν και να λάβουν τα κατάλληλα μηνύματα. Όμως, η γιορτή της Δ΄ τάξης του 7^ου Δημοτικού Σχολείου Κω είχε πολλά περισσότερα: είχε ενδιαφέρον, όρεξη από τα παιδιά, ψυχή από τα δύο κοριτσάκια που την παρουσίασαν, έκρυβε κόπο και υπομονή από τις δύο δασκάλες, προετοιμασία από το σχολείο, απαιτούσε συμμετοχή και των γονέων, μελέτη των ρόλων, εμπέδωση των τραγουδιών και του τροπαρίου «Τῇ Ὑπερμάχῳ» και πολλά άλλα.

Θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω τη συγκίνηση που η σημερινή γιορτή σκόρπισε σε εμάς τους θεατές. Πέρα από το να δούμε τα παιδιά μας ή να παρακολουθήσουμε τη δουλειά του σχολείου νιώσαμε και κάτι άλλο. Κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Πίσω από τα λόγια των παιδιών κρυβόταν μια πίστη. Δεν τα έλεγαν άτονα και άχρωμα. Φαινόταν να τα πιστεύουν και να μιλάνε στην καρδιά τους. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που τα μάτια μας υγράνθηκαν και μάλιστα, στο τέλος, ο ένας με τον άλλο το σχολιάσαμε και λίγο λίγο διαπιστώναμε ότι και ο διπλανός, ο μπροστινός μας, ο παππούς, η γιαγιά, η συνάδελφος, ο δεσπότης μας, ο δήμαρχος είχαν νιώσει το ίδιο.

Να είναι σύμπτωση; Δεν το νομίζω!

Κάτι ξεχωριστό ενέπνευσαν η κ. Κατερίνα και η κ. Εύα στους μικρούς μαθητές τους, οι οποίοι όπως εύστοχα παρατήρησε ο Σεβασμιώτατος έμοιαζαν μεγαλύτεροι, πιο ώριμοι, πιο αντρειωμένοι, πιο δυνατοί.

Και πώς να μην συμβεί κάτι τέτοιο όταν τα παιδιά δούλεψαν για τη γιορτή κοντά στις δασκάλες, έμαθαν, αναζήτησαν, ρώτησαν, δυσκολεύτηκαν, προσπάθησαν, αντιμετώπισαν εμπόδια, επιτυχίες και αποτυχίες.

Και στο σπίτι ρωτήσαμε, διαβάσαμε, είδαμε φωτογραφίες και βίντεο σχετικά με την Επανάσταση, τους ήρωες, τα μεγάλα γεγονότα του Αγώνα. Ωφεληθήκαμε όλοι.

Έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις από τις γιορτές -και όχι μόνο- του 7^ου Δημοτικού Σχολείου Κω, το οποίο με την καθοδήγηση της κ. Ειρήνης Κουτσούτη και των άλλων εκπαιδευτικών δίνει όραμα στα παιδιά και τα οδηγεί στον δρόμο της προσπάθειας για τη γνώση και την πραγματική μόρφωση!

Καμαρώνουμε που το σχολείο εμφυσά ιδανικά, πίστη στον Θεό και αγάπη -αυθεντική- στην πατρίδα!

Συγχαίρουμε τους δασκάλους και ευχαριστούμε τους μαθητές για όσα μας πρόσφεραν!

Και του χρόνου!

Παραμονή Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 2017 στό ξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Βασιλείου στήν Κῶ

Ετικέτες

παραμονή Πρωτοχρονιάς, Άγιος Βασίλειος, όσιος Χριστόδουλος, Εσπερινός, Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ, Παλαιό Πυλί, Χατζηβαυίδ

Ἐφέτος ζήσαμε ἕνα ἀλλιώτικο ἀπόγευμα παραμονῆς πρωτοχρονιᾶς. Μία ὁμάδα δραστήριων πιστῶν τῆς Κῶ μέ τή στήριξη καί τή βοήθεια τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κώου καί Νισύρου Ναθαναήλ ὀργάνωσε τήν τέλεση τοῦ Ἑσπερινοῦ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου στό Παλαιό Πυλί τῆς Κῶ.

Τό Παλιό Πυλί, γιά όσους δέν γνωρίζουν, εἶναι μία ἐντυπωσιακή καστροπολιτεία ἀπό τή βυζαντινή ἐποχή. Τό 1080 μ.Χ. ὁ Ὅσιος Χριστόδουλος ἔκτισε σέ αὐτή τήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Καστριανῶν, πού ἦταν καί τό πρῶτο μοναστήρι του στή Δωδεκάνησο. Ἀργότερα, ἀναζητώντας περισσότερη ἡσυχία, κατέφυγε στήν ἔρημη τότε Πάτμο τήν ὁποία τοῦ παρεχώρησε ὁ Αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Α΄ Κομνηνός (1081-1118 μ.Χ.) ὡς ἀντάλλαγμα γιά τήν ἀπόδοση στό δημόσιο ταμεῖο τῆς περιουσίας πού κατεῖχε ἡ Παναγία Καστριανῶν στήν Κῶ καί σέ ἄλλα νησιά. Νά σημειώσουμε ὅτι τήν περιουσία αὐτή τοῦ εἶχε παραχωρήσει ὁ Κῶος μοναχός Ἀρσένιος Σκηνούριος ὅταν προσκάλεσε τόν Ὅσιο Χριστόδουλο στήν Κῶ.

Δέν γνωρίζαμε τό ξωκκλήσι, τό ὁποῖο βρίσκεται στούς βορεινούς πρόποδες τοῦ λόφου τοῦ Παλαιοῦ Πυλίου, λίγο μετά τό δάσος τοῦ Κονιαριοῦ. Τό παλαιότατο ἐκκλησάκι στό πέρασμα των αἰώνων εἶχε προσχωθεῖ ἀπό χώματα πού κατέβαζε ἡ βροχή ἀπό τούς παρακείμενους λόφους καί σχεδόν εἶχε χαθεῖ. Εὐτυχῶς, τό 1990 ὁ Ἰάκωβος Δ. Χατζηδαυίδ ἀνέλαβε τήν ἀποκατάστασή του μέ ἀποτέλεσμα σήμερα, πού ἀπόγονοί του, μαζί μέ τήν Ἱερά Μητρόπολη καί ἄλλους κατοίκους τῆς περιοχῆς ἔχουν ἀναλάβει τή φροντίδα του, ὁ ἐπισκέπτηςνά ἀντικρύζει ἕνα ὡραιότατο, ταπεινό, ἀλλά καί ὑποβλητικό συνάμα μονόχωρο ξωκκλήσι πού τόν ὁδηγεῖ σέ ἄλλους χρόνους …

Ὁ Ἑσπερινός ξεκίνησε νωρίς τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου. Χοροστάτησε, μέ τή χαρακτηριστική του ἁπλότητα, ὁ Σεβασμιώτατος καί οἱ ἱεροψάλτες ἀπέδωσαν κατανυκτικότατα καί μέ γοργό ρυθμό τούς ὕμνους τῆς διπλῆς ἑορτῆς τῆς 1^ης Ἰανουαρίου. Στήν ἀκολουθία συμμετεῖχαν ὁ π. Ἰωάννης Διακοπαναγιώτης, Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὁ π. Μιχαήλ Τσακίρης, ἐφημέριος τῆς ἐνορίας τοῦ Ἀμανιοῦ, ὁ π. Ἀναστάσιος Τσουκνιᾶς καί ὁ διάκονος π. Ἀμβρόσιος Καμπούρογλου.

Παρά τό πολύ ἔντονο κρύο, τό ὁποῖο αὐξανόταν ὅσο ἔπεφτε ἡ νύκτα, πολλοί ἦταν αὐτοί πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιά νά προσευχηθοῦν καί νά τιμήσουν τή μνήμη τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἀνάμεσά τους ὁ Ταξίαρχος κ. Στυλιανός Σεργεντάνης, Διοικητής τῆς 80 ΑΔΤΕ, καί ἡ Δημοτική Σύμβουλος κ. Ἰωάννα Ρούφα.

Τό τοπίο καί οἱ μνῆμες τῶν ἀσκητῶν πού ἔζησαν καί ἀσκήθηκαν στήν περιοχή ὑποβάλουν, κατά κυριολεξία, τόν προσκυνητή στήν αἴσθηση ὅτι βρίσκεται σέ ἄλλο χρόνο, στήν ἀκμάζουσα βυζαντινή Κῶ τοῦ 11^ου αἰῶνα. Οἱ γύρω ἀπόκρημνοι βράχοι πού σκεπάζουν τό πλάτωμα πού βρίσκεται τό ἐξωκκλήσι μοιάζουν νά στεφανώνουν τό χῶρο. Τό ἀπόγευμα πού βρεθήκαμε ἐκεῖ σύννεφα κάλυπταν τόν οὐρανό κάνοντας ἀκόμη πιό κατανυκτικό τό περιβάλλον.

Γύρω ἀπό τό ἐκκλησάκι διατηροῦνται λείψανα παλαιοτέρων οἰκοδομημάτων, τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό τόν παλαιό οἰκισμό πού ὑπῆρχε γύρω ἀπό τό βυζαντινό κάστρο τοῦ Παλαιοῦ Πυλίου. Μέ λιθόστρωτο μονοπάτι ὁ ἐπισκέπτης μπορεῖ νά ὁδηγηθεῖ στά σκαλοπάτια πού θά τόν ἀνεβάσουν στήν καστροπολιτεία καί στούς ναούς πού σώζονται ἐκεῖ.

Παλαιότερα σωζόταν τοιχογραφίες πού οἱ ἀρχαιολόγοι τίς τοποθετοῦν στόν 14^ο καί στόν 17^ο αἰῶνα. Μέσα εἶναι πολύ μικρό, μέ λευκούς τοίχους, καί γιά τό λόγο αὐτό οἱ περισσότεροι προσκυνητές παραμείναμε ἔξω ὑπομένοντας τό κρύο. Κάποιοι πῆραν τό μονοπάτι γιά τό Παλαιό Πυλί, ἐνῶ μέ τήν ὁλοκλήρωση τῆς Ἀκολουθίας προσφέρθηκε καρδιακό κέρασμα, πού ζέστανε τήν ὁμήγυρη.

Ὁμολογῶ ὅτι, παρά τό κρύο, δέν μᾶς ἔκανε καρδιά νά φύγουμε θέλοντας νά παρατείνουμε τήν ἐμπειρία νά ζήσουμε γιά λίγο σέ μια ἄλλη ἐποχή, σέ συνθῆκες ζεστές, πρωτόγνωρες.

Ὁ χῶρος εἶναι πολύ ὄμορφος γιά νά τόν ἐπισκεφθεῖ κάποιος μέ τήν οἰκογένειά του καί νά περάσει κάποιες ὧρες ἀνάπαυλας καί χαρᾶς, ἀλλά πραγματικά, δέν ξέρω ἄν μία ἡλιόλουστη μέρα μπορεῖ νά προσφέρει στόν ἐπισκέπτη τήν κατάνυξη καί τή ζεστασιά πού μᾶς προσέφερε τό παγωμένο ἀπόγευμα τῆς παραμονῆς τῆς Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 2017!

Τά ἀναμμένα κεριά πού φώτιζαν διακριτικά τόν ναό, τό θυμίαμα πού ξεχυνόταν μέχρι ἔξω, οἱ φωνές τῶν ἱεροψαλτῶν, οἱ κατανυκτικοί ὕμνοι, οἱ νουθεσίες τοῦ δεσπότη μας, ἡ ζεστασιά αὐτῶν πού προετοίμασαν τό χῶρο καί τό κέρασμα, ὅλα δημιουργοῦσαν μία ἀτμόσφαιρα κατάλληλη γιά προσευχή … Καί αὐτό δέν τό λέω μέ διάθεση μιᾶς γλυκερῆς κατάνυξης πού συχνά θεωρεῖται προσόν στήν καλλιέργεια τῆς σχέσης μας μέ τόν Θεό καί τούς Ἁγίους, ἀλλά μέ τήν ἔννοια τῆς δημιουργίας τῶν προϋποθέσεων ἀπαγκίστρωσης ἀπό τίς πολλές βιοτικές μέριμνες, οἱ ὁποῖες μᾶς παρασύρουν, μᾶς κρατοῦν δέσμιους καί δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά δοῦμε τά πράγματα μέσα ἀπό μία ἄλλη προοπτική. Μέσα ἀπό μία προοπτική πού μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τά δεσμά καί τίς ἔγνοιες τῆς καθημερινότητας πού δυναμώνει τή διάθεσή μας γιά ἀγῶνα, γιά καλλιέργεια τῶν χαρισμάτων μας, γιά προσφορά ἀγάπης καί γιά μία διαφορετική στάση μας ἀπέναντι στά προβλήματα πού πολλές φορές μᾶς κάνουν νά λυγίζουμε, νά σκύβουμε ἐξουθενωμένοι.

Μέ αὐτές τίς σκέψεις ἄς ξεκινήσουμε τή νέα χρονιά καί ἄς προσπαθήσουμε, μέ πίστη καί ἔλπίδα, νά μην ἐπιτρέψουμε στίς δυσκολίες νά μᾶς λυγίσουν.

Ἄς προσβλέπουμε, ἀκόμη καί τή στιγμή πού τό φῶς μοιάζει νά χάνεται, νά σβήνει, στήν Ἀνατολή πού πάντοτε ἀκολουθεῖ τή νύχτα καί φωτίζει τά βήματά μας.

Ἐλπιδοφόρες οἱ σκέψεις καί μέ πίστη οἱ ἐπιλογές μας καί γιά τό 2017!

Καλή χρονιά!

Ταξίδι για ένα καλύτερο αύριο: από τη Συρία στη Γερμανία μέσῳ Ελλάδας

Ετικέτες

πρόσφυγες από τη Συρία, Γερμανία, Ελλάδα, Κως, Λαοδικεία, Συρία

Παραθέτω το χρονικό του ταξιδιού δύο νέων από τη Λαοδικεία της Συρίας, οι οποίοι μέσῳ της Ελλάδας κατόρθωσαν να φτάσουν στην Γερμανία όπου αφήνοντας πίσω τους την πατρίδα και τους αγαπημένους τους, αλλά και τον πόλεμο με τα δεινά που αυτός φέρνει, ξεκίνησαν μία νέα, καλύτερη ζωή.

Το χρονικό έγραψε σε συνεννόηση μαζί τους η Μαρία Π., θεία των δύο νέων, του Ναντίμ (=Θεόδουλος) και του Ουασίμ (=Ανδρέας), μετά από δική μου προτροπή, για να γνωρίσουμε τους πρόσφυγες λίγο καλύτερα, να ξεφύγουμε από αυτό που συνήθως μαθαίνουμε γι’ αυτούς -τους αριθμούς των αφίξεων και τις ανώνυμες φωτογραφίες- και να τους δούμε ως ανθρώπους, αδελφούς μας, που ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο, έναν ασφαλέστερο κόσμο.

«11 Αυγούστου 2011 …

Περπατώντας αμέριμνοι στην αγορά, στο κέντρο της ιστορικής πόλης της Λαοδικείας, ξαφνικά εμφανίζεται ένας άνδρας ένστολος και ένοπλος και ανοίγει πυρ προς τον κόσμο! Έντρομοι κλεινόμαστε γρήγορα στο αμάξι και φεύγουμε να προστατευτούμε. Σκηνή από μία ταινία; Όχι. Σκηνή από την πραγματικότητα. Από την σκληρή πραγματικότητα και καθημερινότητα που ζουν οι Σύριοι εδώ και 4 συναπτά έτη! Εμείς για καλοκαιρινές διακοπές είχαμε πάει. Κι όμως βρεθήκαμε στην καρδιά του πολέμου. Ενός πολέμου που συνεχίζεται με δραματικές εξελίξεις που μας επηρεάζουν όλους.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ονομάζομαι Μαρία και είμαι παντρεμένη εδώ και 6 χρόνια με τον Γιώργο, ο οποίος κατάγεται από την Λαοδικεία (Λαττάκια) της Συρίας και είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, και συγκεκριμένα όπως αναφέρεται στο Πιστοποιητικό Βαπτίσεώς του, είναι Rum – Orthodox (Rum= Ρωμιός = Έλλην).
Το δράμα του πολέμου ίσως να μην το ζούμε άμεσα, αλλά το ζούμε έμμεσα μιας και η οικογένεια του συζύγου μου ζει στην Συρία. Στην υπέροχη αυτή χώρα με τα τόσα μνημεία, με δυστυχώς λίγους Χριστιανούς Ορθόδοξους, αλλά με ανθρώπους με ήθος και βαθιά πίστη στον Θεό.
Πριν από έναν χρόνο, ο 27χρονος Ναντίμ (Θεόδουλος το βαπτιστικό του όνομα) και ο 19χρονος Ουασίμ (Ανδρέας – βαπτιστικό), ανίψια του συζύγου μου, γιοί της αδερφής του, αναγκάστηκαν να φύγουν από την χώρα τους για ένα καλύτερο αύριο. Άφησαν πίσω σχολεία, σπουδές, εργασία, όνειρα, ίσως ένα μέλλον που κάποτε έδειχνε λαμπρό. Πούλησαν περιουσία. Εγκατέλειψαν την ζεστή φωλιά και θαλπωρή της αγκαλιάς της μητέρας. Της δεμένης οικογένειας. Των αδερφικών φίλων. Έτσι το φθινόπωρο του 2014 αποχαιρέτησαν γονείς, αδέρφια, παππούδες, γιαγιάδες και όλη την οικογένεια, και ξεκίνησαν από την Λαοδικεία με ένα σάκο στην πλάτη και με λιγοστές χιλιάδες ευρώ για την Τουρκία. Φυσικά ότι χρήματα είχαν μαζί τους, προορίζονταν για τους διακινητές, καθώς και για τα καθημερινά τους έξοδα μέχρι τον προορισμό τους. Στα παράλια της Τουρκίας έφτασαν τον Οκτώβριο του 2014 και έμειναν για μία εβδομάδα περίπου σε γνωστούς τους φίλους. Ύστερα όταν ο διακινητής έκρινε ότι μπορούσαν να ταξιδέψουν, έφυγαν ένα βράδυ με μια φουσκωτή βάρκα με προορισμό την Κω. Το φουσκωτό φυσικά είχε περισσότερους επιβάτες από όσους το ίδιο επέτρεπε.
Έφτασαν στην Κω και εκεί το Λιμενικό προσωπικό τους κατεύθυνε στην Αστυνομία όπου κρατήθηκαν για 4-5 ημέρες ώσπου να ετοιμάσουν τα χαρτιά τους για την προσωρινή παραμονή τους στην Ελλάδα. Εμείς καθώς έχουμε φίλους στην Κω, τους ζητήσαμε να πάνε στην Αστυνομία να δουν τα παιδιά αν είναι καλά στην υγεία τους, αν χρειάζονται κάτι κλπ. Οι φίλοι μας, Θανάσης κι Ελένη, πήγαν με μεγάλη προθυμία και είδαν τα ανίψια μας. Ένιωσα σαν να τα είδα η ίδια. Ησύχασα γιατί μέχρι να φτάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα με αυτήν την μικρή φουσκωτή βάρκα, η καρδιά μας χτυπούσε πολύ δυνατά…
Ύστερα από κάποιες μέρες πήραν το χαρτί της άδειας εξάμηνης παραμονής και πήραν το πλοίο από Κω για Πειραιά. Το πρωί της άφιξής τους στο Πειραϊκό λιμάνι ήμουν τόσο χαρούμενη που θα τους υποδεχόμουν και θα τους έσφιγγα στην αγκαλιά μου σώους και αβλαβείς! Αυτό το πρωινό της 4ης Νοεμβρίου 2014 θα μου μείνει πραγματικά αξέχαστο. Τους φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας για 4 μήνες. Στην διάρκεια αυτή μας βοήθησαν πολλοί άνθρωποι και πραγματικά τους ευχαριστώ έναν έναν ξεχωριστά, μέσα από την καρδιά μου.

Βασικό ρόλο έπαιξε η εκκλησία. Ο πνευματικός μας πατέρας, Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Καράμπελας, μίλησε στους ενορίτες για τα παιδιά που ήρθαν από την εμπόλεμη χώρα. Ο κόσμος μάζεψε από τρόφιμα μέχρι ρούχα και παπούτσια για να τα βοηθήσει. Το συσσίτιο της ενορίας μας καθημερινά μας έδινε τρόφιμα και φαγητό ώστε να τα βγάλουμε πέρα μιας και η δική μας οικονομική κατάσταση δεν ήταν η καλύτερη λόγω ανεργίας που μαστίζει τους περισσότερους νέους. Ο αδερφός μου έγινε ο καλύτερός τους φίλος. Όλοι αγάπησαν και ξεχώρισαν τα παιδιά για το ήθος τους, την αγάπη προς το πλησίον και το χαμόγελο που είχαν πάντα στο πρόσωπό τους παρά τις δύσκολες στιγμές που πέρασαν και που επρόκειτο να περάσουν…
Όλους αυτούς τους τέσσερις μήνες περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές τόσο μεταξύ μας όσο και με φίλους που γνώρισαν τα αγόρια και τα αγάπησαν, αλλά και πολλές στιγμές αγωνίας και έρευνας για το μέλλον τους και αναπόλησης της όμορφης οικογενειακής κατάστασης που είχαν στην γενέτειρά τους. Μαζί μελετήσαμε λίγο την ελληνική γλώσσα, την οποία τα παιδιά ήθελαν να μάθουν με λαχτάρα. Καθώς ομιλώ την αραβική, ήταν για μένα εύκολο να μεταδώσω τις γνώσεις μου, αλλά και να πάρω κι εγώ από τα παιδιά γνώσεις για την δική τους γλώσσα. Ζήσαμε μαζί, φάγαμε μαζί, ανταλλάξαμε παραδόσεις και έθιμα. Τρόπους ζωής, συμπεριφοράς και καθημερινότητας. Υπήρχαν πάρα πολλά κοινά γι αυτό και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα στην συμβίωσή μας στο σπίτι. Τις Κυριακές πηγαίναμε το πρωί όλοι μαζί στην εκκλησία και έπειτα συζητούσαμε με τον ιερέα ο οποίος επικοινωνούσε μαζί τους στην αγγλική γλώσσα.
Τον Φεβρουάριο του 2015 ήρθε η στιγμή τα παιδιά να φύγουν από την Ελλάδα. Αγοράσαμε τα κατάλληλα παπούτσια και μπότες, ζεστά πανωφόρια και ρούχα, μιας και είχαν να διανύσουν χιλιόμετρα μες τον βαρύ χειμώνα των βόρειων χωρών. Η στενοχώρια μας απερίγραπτη μιας και είχαμε δεθεί τόσο πολύ! Νέος προορισμός τους η Γερμανία ύστερα από μερόνυχτα αναζήτησης χώρας που θα μπορούσε να τους βοηθήσει περισσότερο να βρουν τον δρόμο τους. Έτσι στις 18 του μήνα αργά το βράδυ, έφυγαν για την Θεσσαλονίκη. Μαζί τους πήγε κι ο σύζυγός μου. Πήγαν μαζί ως τα σύνορα κι έπειτα τα άφησε μόνα τους… Τα παιδιά πέρασαν τα σύνορα για τα Σκόπια κι έπειτα για την Σερβία. Στον δρόμο τους αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα. Από κούραση, εξαθλίωση, πείνα, από το να τους κλέψουν τα πράγματα και τα χρήματα μέχρι το να τους γυρίσει η αστυνομία πάλι πίσω στην Σερβία. Περπάτησαν μίλια. Έμειναν χωρίς φαγητό και νερό. Αναγκάστηκαν να πιουν μολυσμένο νερό από την λάσπη.

Ύστερα από κάποιες ημέρες έφτασαν στην Ουγγαρία όπου η αστυνομία τους συμπεριφέρθηκε άθλια. Τους χτύπησε και δεν τους άφησε να πιουν ούτε νερό! Υπέφεραν. Κοιμήθηκαν μες την λάσπη. Αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκαν. Όταν καταφέρναμε να μιλήσουμε λιγοστές φορές από το τηλέφωνο τους ή άλλων, ήταν πάντα με την ελπίδα και με την δύναμη να συνεχίσουν.
Μετά από 2 εβδομάδες έφτασαν στην Γερμανία. Ομολογουμένως είχαν καλή αντιμετώπιση σε σχέση με άλλες χώρες. Έμμειναν σε κάποιο camp για λίγο διάστημα.
Σήμερα μένουν σε μια Γερμανική πόλη, αγωνιζόμενοι για το μέλλον, αλλά πάντα με προσευχή για τον Θεό και πάντα με το χαμόγελο που μας χαρίζει η ελπίδα και η πίστη μας προς Εκείνον. Πήγαμε και τους είδαμε το καλοκαίρι και πραγματικά ξαναζήσαμε τις αξέχαστες στιγμές που είχαμε ζήσει μαζί στην Ελλάδα.
Τα ανίψια μας τώρα ζουν σε ένα διαμέρισμα στην περιοχή της Βαυαρίας. Κάθε απόγευμα παρακολουθούν μαθήματα της γερμανικής γλώσσας σε φροντιστήριο για αλλοδαπούς. Τα παιδιά έχουν ξεχωρίσει για τον ευαίσθητο και ώριμο χαρακτήρα τους, την σωστή και συγκροτημένη προσωπικότητά τους. Οι καθηγητές τα συμπαθούν πολύ και χαίρονται με την πρόοδό τους. Παράλληλα με το φροντιστήριο, ο 20χρονος πια Ανδρέας πηγαίνει τα πρωινά στο σχολείο. Λόγω της προόδου του, έχει καταταχθεί στο επίπεδο 2 κι όχι σε αυτό των αρχαρίων. Ο 28χρονος πλέον Θεόδουλος εργάζεται εδώ και ενάμιση μήνα σε μια πολύ καλή Γερμανική εταιρεία ενώ από τον επόμενο μήνα θα πάει κι εκείνος σε σχολείο για ενήλικες για να σπουδάσει. Πέρα από τις σπουδές και την εργασία, τα παιδιά πηγαίνουν τα Σαββατοκύριακα μαζί με τους καθηγητές τους σε εκπαιδευτικές εκδρομές ή συμμετέχουν σε διάφορες δραστηριότητες που τους βοηθούν να κάνουν πρακτική τα γερμανικά τους, να γνωρίζουν τον νέο τρόπο ζωής τους και να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα.
Τώρα, ύστερα περίπου από έναν χρόνο, όποτε επικοινωνούμε, μιλάμε εκτός από τα Αραβικά, και στα Ελληνικά που ποτέ δεν τα ξέχασαν. Όπως δεν ξέχασαν ποτέ και τους ανθρώπους που τους βοήθησαν εδώ. Γι αυτό και πάντα αναφέρουν τα ονόματά τους και στέλνουν την αγάπη τους, το ευχαριστώ τους και τα χαιρετίσματά τους.
Ο Θεόδουλος και ο Ανδρέας – Ναντίμ και Ουασίμ αντίστοιχα – είναι πια μέρος της ζωής μου. Δεν μπορώ να φανταστώ αυτήν δίχως τους δύο καλύτερούς μου φίλους! Τους ευχαριστώ για όσα με δίδαξαν. Το ήθος , τον καθημερινό αγώνα, την υπομονή, την επιμονή, την ψυχική δύναμη και το συνεχές χαμόγελο στα χείλη. Την ελπίδα και προσμονή για ένα καλύτερο αύριο….

Μαρία από Πειραιά …
Σεπτέμβριος 2015″

Τι ζητάμε επιτέλους από το σωφρονισμό;

Ετικέτες

σωφρονισμός, φυλακές, Περί εγκλημάτων και ποινών, Τσεζάρε Μπεκαρία

      Φέτος συμπληρώνονται 250 χρόνια από την πρώτη έκδοση του έργου του Τσεζάρε Μπεκαρία «Περί εγκλημάτων και ποινών». Το έργο αυτό του Ιταλού σοφού έθεσε τις βάσεις για μία εκ βάθρων αλλαγή του τρόπου με τον οποίο η πολιτεία και η κοινωνία αντιμετωπίζουν τον σωφρονισμό των παραβατών του νόμου.

     Η κατεύθυνση προς την οποία έστρεψε ο Μπεκαρία το σωφρονιστικό σύστημα της εποχής του ήταν ανθρωπιστική με στόχο την αποτροπή του εγκλήματος στο μέλλον. Κατά τα μέχρι τότε (και εν πολλοίς μέχρι σήμερα) κρατούντα ο παραβάτης του νόμου αντιμετωπιζόταν ως πρόβλημα για την κοινωνία και έπρεπε να διωχθεί μέχρι την τελική εξουθένωσή του.

     Αθάνατο παράδειγμα αυτού του τρόπου λειτουργίας του σωφρονισμού παραμένει η συγκλονιστική παρουσίαση της παράβασης και των όσων την ακολούθησαν από τον Βίκτωρα Ουγκώ στο αριστούργημά του «Οι Άθλιοι».

      Από την εποχή αυτή έχουν περάσει πολλά χρόνια, πολλά έχουν αλλάξει, συνήθως προς το καλύτερο, αλλά και πολλά σημεία του σωφρονιστικού συστήματος εξακολουθούν να μην στοχεύουν στην ουσία του προβλήματος, αλλά στην εκδίκηση εκ μέρους της κοινωνίας προς τον δράστη. Δυστυχώς, και αυτό είναι πολύ γνωστό, οι στατιστικές για την πορεία όσων δεχθούν τον υπάρχοντα σωφρονισμό δείχνουν υψηλότατα ποσοστά υποτροπής και επανάληψης των ίδιων σφαλμάτων, εγκλημάτων, λαθών.

      Νομίζω ότι είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να υπερηφανευόμαστε για το σωφρονιστικό μας σύστημα. Μάλλον προσπαθεί να προσφέρει σε όλους μας ένα άλλοθι για τις αδυναμίες και τις παραλείψεις μας, ως πρόσωπα αλλά και ως οργανωμένη κοινωνία, τα οποία φέρουν μεγάλο μέρος ευθύνης για την παραβατική συμπεριφορά κάποιων συνανθρώπων μας.

      Για το λόγο αυτό πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους του σωφρονιστικού μας συστήματος. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε ένα σοβαρό και αποτελεσματικό σύστημα. Μερικές από τις αρχές που πρέπει να θεωρούνται δεδομένες, σε αντίθεση με τις κραυγές που κατά καιρούς ακούγονται και εντέχνως προβάλλονται από τα ΜΜΕ, είναι ο σεβασμός στον άλλο ως πρόσωπο, ως δημιούργημα πλασμένο κατ’ εικόνα του Θεού, η διερεύνηση των συνθηκών που οδήγησαν κάποιον σε ένα έγκλημα, η αποφυγή μειωτικών πρακτικών κατά τη σύλληψη και τον σωφρονισμό.

     Είναι αναγκαίο να αλλάξει η στάση των σωφρονιστικών υπαλλήλων και να ελεγχθούν όσοι νομίζουν ότι δικαιούνται να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, όπως έγινε με την προ μηνών δολοφονία του σωφρονιστικού υπαλλήλου και τα όσα την ακολούθησαν οδηγώντας στον, επιτρέψτε μου, άνανδρο, βασανισμό και, εν τέλει, στη δολοφονία του δράστη. Μάλιστα, όπως φαίνεται, αυτά έγιναν οργανωμένα, εν γνώσει του διευθυντή του καταστήματος, από ομάδα υπαλλήλων και όχι ως μία ακραία μεμονωμένη αντίδραση κάποιου βίαιου ή θερμόαιμου υπαλλήλου.

      Πρέπει να αλλάξουν, να βελτιωθούν οι συνθήκες κράτησης των κρατουμένων. Δεν ωφελεί να τους βασανίζουμε νομίζοντας ότι έτσι τους αποτρέπουμε από μελλοντικές παραβατικές ενέργειες ή εγκλήματα.

      Όχι!

     Με αυτόν τον τρόπο δεν βοηθούμε ούτε τους ίδιους ούτε την κοινωνία. Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να αναφερθώ στο παράδειγμα των φυλακών της Κω. Ένα μάλλον ήσυχο κατάστημα, με καλό διευθυντή, ο οποίος προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες κράτησης, με την Ιερά Μητρόπολη Κώου και Νισύρου να πρωτοστατεί στην προσπάθεια αυτή, με την τοπική κοινωνία να είναι αν μη τι άλλο ανεκτική . . .

      Ποιο είναι το μεγάλο, άλυτο με τα υπάρχοντα δεδομένα πρόβλημα του συγκεκριμένου καταστήματος; Ο υπερπληθυσμός! Η φυλακή αρχικά ήταν χωρητικότητας 45 ατόμων, αργότερα τα κρεβάτια έγιναν διώροφα και η χωρητικότητα έφτασε τα 90 άτομα –χωρίς, φυσικά να αυξηθούν τα τετραγωνικά, τα μπάνια, οι τουαλέτες κλπ.- και σήμερα ο αριθμός όσων ζουν μέσα σε αυτή πλησιάζει τους 160. Κοιμούνται σε στρώματα κάτω στο δάπεδο, ο ένας πατά πάνω στον άλλο. Τη μέρα βγάζουν τα βρώμικα στρώματα στην αυλή για να μπορούν να κινούνται και το βράδυ τα επαναφέρουν στους θαλάμους. Τα μπάνια και οι τουαλέτες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα και πολλά άλλα . . . Και, το τονίζω, αυτά σε μια φυλακή που ο διευθυντής ενδιαφέρεται, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι –τουλάχιστον, κάποιοι που γνωρίζω- δεν έχουν σχέση με αυτά που συνήθως μαθαίνουμε, η τοπική εκκλησία και η κοινωνία την στηρίζει. Ας σκεφτεί ο καθένας μας τι συμβαίνει εκεί που δεν υπάρχουν αυτά τα δεδομένα . . .

      Γιατί πρέπει να ταλαιπωρούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο συνανθρώπους μας;

      Τι θέλουμε επιτέλους από το σωφρονισμό τους;

     Τους βοηθάμε να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο του εγκλήματος ή τους εκδικούμαστε για τις πράξεις τους; Πόσο ωφεληθήκαμε από το έργο του Μπεκαρία; Τι μάς συμφέρει σε τελική ανάλυση; Η εξουθένωση ή ο σεβασμός; Ο βασανισμός ή η δημιουργία ανθρώπινων συνθηκών; Η αγάπη ή η εκδίκηση; Η ίαση ή το μαρτύριο;

      Λίγες σκέψεις για ένα σημαντικό θέμα.

     Λίγες σκέψεις που αφετηρία έχουν την πεποίθηση της Εκκλησίας για το σεβασμό όλων, όχι μόνο των «υγιών και των αξιοπρεπών» που έλεγε και ο Παύλος Σιδηρόπουλος, αλλά όλων των «κατ’ εικόνα» Θεού πλασμένων όντων.

     Ας μην ακολουθούμε το παράδειγμα όσων ως μοναδικό κίνητρό τους έχουν το όφελος και το κέρδος. Ο άνθρωπος πρέπει να παραμένει άνθρωπος ακόμη και αν έσφαλε, ακόμη και αν οδηγήθηκε στο έγκλημα. Ας αντισταθούμε με την αγάπη! Ας επιμείνουμε στο σεβασμό!

     Παρά την αντίθετη επικρατούσα άποψη, μόνο με αυτές τις παραμέτρους θα μειώσουμε την παραβατικότητα, θα προφυλάξουμε τα παιδιά μας, θα αποτραβήξουμε όσους έχουν παρασυρθεί και, αν θέλετε, θα προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και όχι με τη βία και τον εξευτελισμό του άλλου, ακόμη και αυτού που επιμένει να αψηφά το νόμο και το κοινό αίσθημα δικαίου.

      Η πορεία των κρατουμένων μετά το σωφρονισμό και την απελευθέρωσή τους δείχνει την ποιότητα του σωφρονιστικού μας συστήματος. Ας αγωνιστούμε για να την βελτιώσουμε και ας μην επιτρέψουμε να καταρρακωθεί κι άλλο.

«κοινὴ γὰρ γνώμη . . .»

Ετικέτες

Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, Ευρώπη, ευρωεκλογές

Ζώντας στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε συχνά, συχνότατα θα έλεγα, το πρόβλημα της συνοχής του ευρωπαϊκού κόσμου και των φυγόκεντρων τάσεων που αναπτύσσονται με όλο και μεγαλύτερη ένταση.

Οι αιτίες γι’ αυτές τις τάσεις, οι οποίες απειλούν με διάλυση το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό κατασκεύασμα είναι πολλές και σημαντικές.

Με αυτό το σημείωμα θα θέλαμε να αναφερθούμε μόνο σε μία παράμετρο, στην παράμετρο της απουσίας ουσιαστικής ενότητας μεταξύ των λαών της Ένωσης, καθώς ξεκίνησαν από διαφορετικές προϋποθέσεις, διαφορετικά πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά δεδομένα με αποτέλεσμα δύσκολα να βρίσκεται κοινός τόπος επικοινωνίας και αμοιβαίας κατανόησης.

Μεταξύ λαών που όσο οι οικονομικοί δείκτες περιέγραφαν μία εικόνα ευμάρειας και ανάπτυξης φαίνονταν να πορεύονταν ομαδικά και με ενότητα, αλλά μόλις έκαναν την εμφάνισή τους τα έντονα οικονομικά προβλήματα και η, εν πολλοίς, επίπλαστη εικόνα κατέρρευσε, τότε ο νότος έγινε περιοχή δευτέρας κατηγορίας πολιτών (PIGS) και ο ανεπτυγμένος βορράς έσπευσε να κατοχυρώσει τα δικαιώματά του και να διασφαλίσει όχι μόνο τα χρήματά του, αλλά κυρίως, διότι περί αυτού πρόκειται, τις παραπάνω από ικανοποιητικές αποδόσεις τους.

Σε αντίθεση με αυτή την κατάσταση, τις συνέπειες της οποίας καθημερινά ζούμε, και μάλλον, μετά τις πρόσφατες εκλογές και την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων θα ζούμε όλο και πιο έντονα, στο παρελθόν, υπήρξαν περιπτώσεις που η ένωση των λαών της Ευρώπης είχε μια άλλη δυναμική εδραζόμενη σε μία κοινή βάση. Μία τέτοια ένωση πολιτική αλλά, σε μεγάλο βαθμό, και οικονομική, φρονούμε ότι υπήρχε επί των ημερών της λεγόμενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Χωρίς να παραβλέπουμε τα προβλήματα που υπήρχαν θα θέλαμε να τονίσουμε τη συνείδηση της ενότητας που είχε κυριαρχήσει σε ένα υπερχιλιετές χρονικό φάσμα όπως αυτή η συνείδηση εκφράζεται στην απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς την πρεσβεία του Μωάμεθ: «κοινή γὰρ γνώμη πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν».

Θα μου πείτε, βέβαια, μα η φράση του αυτοκράτορα δεν αφορά όλους τους λαούς, όλους τους κατοίκους και όλες τις φυλές της αυτοκρατορίας . . .

Αναμφίβολα, ο Κωνσταντίνος μιλούσε εξ ονόματος του εαυτού του και των λίγων, πλέον, υπερασπιστών της Πόλεως.

Νιώθω όμως, ότι παρά τα προβλήματα που ταλάνιζαν, ιδιαίτερα κατά τους τελευταίους αιώνες, την αυτοκρατορία, αυτή η απάντηση δίνει το στίγμα, όχι μόνο των τελευταίων, αλλά όλων των υπερασπιστών της Πόλεως, των εδαφών της αυτοκρατορίας, των οσίων και ιερών του λαού της.

Τα λόγια αυτά συμπυκνώνουν τη συνείδηση όχι μόνο των ένδεκα αιώνων της «βυζαντινής» περιόδου, αλλά το «ἔδοξε τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ» της αρχαιότητας, καθώς και το «ἔδοξε τοῖς ἀποστόλοις καὶ τοῖς πρεσβυτέροις σὺν ὅλῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ» της αποστολικής και όχι μόνο εκκλησιαστικής αντίληψης.

Σήμερα τι ισχύει;

Διατηρούμε άραγε ως ενωμένη Ευρώπη αυτή την κοινή βάση επί της οποίας μπορούμε να στηρίξουμε την πορεία μας;

Διατηρούμε την ικανότητα να προσφέρουμε στον έτερο ή απαιτούμε μόνο να λάβουμε από αυτόν;

Μπορούμε να μιλήσουμε για «κοινή γνώμη» των λαών;

Μπορούμε να μιλήσουμε για κοινά πολιτιστικά στοιχεία που θα επιτρέψουν την πρόοδο της ηπείρου μας;

Μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι έχουμε υπερβεί και παραμερίσει τις φωνές που χωρίζουν τους πολίτες σε κατηγορίες;

Μπορούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πρώτα ότι αυτός που ζητά τη βοήθεια, τη συμπαράστασή και τη στήριξή μας θα την λάβει;

Κι όταν μιλώ για βοήθεια και συμπαράσταση δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην παροχή υλικών αγαθών, τα οποία αναμφίβολα παραμένουν αναγκαία, αλλά κυρίως με προβληματίζει το αν μπορούμε να διευρύνουμε την αίσθηση της «κοινής ευρωπαϊκής γνώμης» σε όσους βλέπουν την ήπειρό μας ως γη της επαγγελίας και προσέρχονται σε αυτή. Το αν έχουμε αποκτήσει αυτή την πεποίθηση εμείς οι ίδιοι πρώτοι. Το αν νιώθουμε έτοιμοι να πάρουμε κάποιες, όλες θα ήταν αδύνατο, κοινές αποφάσεις για το μέλλον μας.

Η μελέτη της πρόσφατης πορείας μας δείχνει ότι μάλλον πολύ απέχουμε από αυτό το σημείο και πολλά πρέπει να γίνουν ακόμη προς αυτή την κατεύθυνση.

Πώς μπορείς να εμπιστευθείς κάποιον ο οποίος σε εξουθενώνει για να μη χάσει τις υψηλές αποδόσεις των επενδύσεών του;

Κάποιον ο οποίος καλλιεργεί για τον εαυτό του συμπλέγματα ανωτερότητας και διατηρεί ηγεμονικές τάσεις και βλέψεις;

Η συνείδηση ενότητας που από τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου φαίνεται ότι υπήρχε στους υπερασπιστές της Βασιλίδας των Πόλεων, παρά τις διάφορες ενστάσεις σχετικά με το βαθμό συστράτευσης των κατοίκων της στον κοινό αγώνα, παραμένει ζητούμενο για εμάς και για την κοινή ευρωπαϊκή μας πορεία.

Μία πορεία η οποία για να έχει νόημα και να αποδώσει καρπούς πρέπει να μάθει να σέβεται τον ένα, τον έσχατο, τον εμπερίστατο, τον αδύναμο και να μην οικοδομείται με βάση τις απαιτήσεις των λίγων, των ισχυρών, των εχόντων.

Ας είναι αυτή η παράδοση του «κοινὴ γὰρ γνώμη» ή του «ἔδοξε τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ» η συνεισφορά μας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο κλυδωνίζεται από διασπαστικές τάσεις και δυνάμεις.

Μα θα μου πείτε «τι μπορούμε να καταφέρουμε εμείς οι λίγοι και ταλαιπωρημένοι;»

Επιτρέψτε μου να διατηρώ την ελπίδα ότι η παράδοση του σεβασμού και της αγάπης στον πλησίον όπως εκφράστηκε στην παράδοσή μας και διδάσκεται από την Εκκλησία, μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο της ενότητας της ευρωπαϊκής ηπείρου, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε!

Το κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 29 Μαΐου 2014 στο ιστολόγιο της Πρωτοβουλίας Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού (http://antirafana.blogspot.gr/2014/05/blog-post_9896.html).

Εξουσία και Διακονία

Ετικέτες

Διακονία, αγάπη, εκλογές, ελπίδα, εξουσία

«ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς ἀδελφοῖς»

(Πρ. 11:29)

 Δεκάτη ογδόη Μαΐου 2014. Ημέρα εκλογών, ημέρα υποσχέσεων και ελπίδας.

Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες λέξεις που συναντάμε στα βιβλικά κείμενα και τριγυρίζουν σήμερα στο μυαλό μας είναι η λέξη, η έννοια, της «διακονίας».

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα περιγράφεται η διασπορά των αποστόλων σε ολόκληρη τη γη της Ιουδαίας, στη Φοινίκη, ακόμη και στην Κύπρο, μετά το διωγμό που είχε ως θύμα του τον πρωτομάρτυρα Στέφανο. Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στην καρποφόρα δράση των αποστόλων Βαρνάβα και Παύλου στην Αντιόχεια, και τέλος κλείνει με την προφητεία του Αγάβου για «λιμόν μέγαν», ο οποίος επρόκειτο να απλωθεί σε ολόκληρη την οικουμένη.

Για να αντιμετωπίσουν οι μαθητές, δηλαδή οι πιστοί, το πρόβλημα του λιμού «ώρισαν να στείλουν βοήθεια στους αδελφούς» ανάλογα, μάλιστα, με τις δυνατότητες που είχε ο καθένας.

Ένα από τα θέματα που ευρέως συζητιέται στις μέρες μας είναι η σχέση της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας με τον πολίτη, η στάση της προς αυτόν, η αντιμετώπισή του από αυτήν και, φυσικά, η εικόνα και γνώμη που ο πολίτης έχει γι᾿ αυτή την εξουσία.

Σε αυτή τη βάση τίθεται το θέμα πώς και αν ο κάθε πιστός, ο οποίος ως μέλος της Εκκλησίας κάνει συνειδητά έναν πνευματικό αγώνα και έχει καλές προθέσεις, μπορεί να ενταχθεί σε ένα από τα κόμματα που επιζητούν την εξουσία ή αν πρόκειται για τοπικό επίπεδο, σε έναν από τους χιλιάδες συνδυασμούς που υπόσχονται στους πάντες τα πάντα σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης.

Είμαι βέβαιος ότι αρκετοί από αυτούς που συνήνεσαν ώστε το όνομά τους να εγγραφεί σε κάποιο ψηφοδέλτιο ξεκινούν με αγαθές και καλές προθέσεις να στηρίξουν, να βοηθήσουν, να προσφέρουν, να διακονήσουν, να αγωνιστούν για την ευημερία του συνόλου και όχι για το δικό τους βόλεμα και τη θεραπεία του εαυτού τους.

Στο παρελθόν, στην Ελλάδα, είχαμε αρκετές προσπάθειες από αγνούς αγωνιστές με προοδευτικά ιδανικά και διάθεση για αγώνα και προσφορά, οι οποίοι προσπάθησαν να «παντρέψουν» τη χριστιανική πίστη με κάποιο κόμμα που επεδίωκε την εξουσία. Άραγε επέτυχαν στους στόχους τους; Μα θα μου πείτε κάτι προσέφεραν στην πατρίδα μας. Αναμφίβολα, πέτυχαν πολλά και μάλιστα σε δύσκολες, ανελεύθερες εποχές, θα συμπληρώσω εγώ.

Πέτυχαν, όμως, το «πάντρεμα» εξουσίας και διακονίας;

Κάποιος αγνός και αγαθός πολίτης που σήμερα ξεκινά την πορεία του στον πολιτικό στίβο θα διατηρήσει άραγε την αγνότητά του και τη διάθεση προσφοράς ή, μετά από λίγο, θα προσαρμοστεί για να παραμείνει στην εξουσία;

Θα μπορέσει να «περάσει» τις θέσεις του ή ο πολιτικός κόσμος θα τον αποβάλλει;

Όταν αποφασίσει να αντισταθεί στις ποικίλες πιέσεις θα τον στηρίξουν αυτοί που προ ολίγου τον ψήφισαν ή θα τον εγκαταλείψουν στην μοναχική πορεία του;

Πολλά ακόμη θα μπορούσαμε να πούμε σχετικά.

Το ερώτημα, κατά την κρίση μας, παραμένει αναπάντητο:

Είναι δυνατό να συνταιριάξει κάποιος την εξουσία με την διακονία της αγάπης ή μήπως κάποιος που προσπαθεί να το κάνει διχάζει τον εαυτό του σε δύο μέρη χωρίς νόημα και αποτέλεσμα;

 Είδαμε τους μαθητές, τους πρώτους πιστούς των Πράξεων Αποστόλων, να αγωνίζονται ως μέλη της Εκκλησίας για να διακονήσουν τους εμπερίστατους αδελφούς τους: «ἕκαστος καθὼς ηὐπορεῖτο». Με όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας.

Μήπως τελικά, ο δρόμος για τη διακονία στον έτερο δεν περνά μέσα από τα κανάλια της εξουσίας, αλλά από τον προσωπικό μας αγώνα και την καλλιέργεια της αγάπης;

Μήπως η λύση των προβλημάτων μας βρίσκεται μέσα μας, στον προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό μας αγώνα, και όχι στο να στείλουμε τον τάδε ή δείνα υποψήφιο, ο οποίος προβάλλεται ως -ή ακόμη και είναι- πιστό (πόσοι από εμάς θα μπορούσαμε να το υποστηρίξουμε για τους εαυτούς μας άραγε;) μέλος της Εκκλησίας;

Μήπως η ύπαρξη «πνευματικού», παραδείγματος χάριν, δεν αποτελεί εγγύηση για να δώσουμε σε κάποιον την ψήφο μας, αλλά το αντίθετο, υπό την έννοια ότι αυτός που το διαφημίζει είναι, μάλλον, ανερμάτιστος;

Μήπως το πήγαινε έλα των πολιτικών στους ιερούς ναούς κατά την προεκλογική περίοδο γελοιοποιεί, πέρα από αυτούς που το κάνουν, και εμάς που θα τους ψηφίσουμε;

 Επιτρέψτε μου να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου, την αγωνία μου για το μέλλον μας και για τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε τους άρχοντές μας.

Επιτρέψτε μου να συνεχίσω να στρέφω την ελπίδα μου περισσότερο στην Ανάσταση και λιγότερο στο αποτέλεσμα των εκλογών.

Επιτρέψτε μου, από την άλλη -παρά τις αμφιβολίες μου σχετικά με το κατά πόσο αυτό είναι εφικτό- να εύχομαι όσοι εισέρχονται στο στίβο της πολιτικής με αγνότητα και διάθεση προσφοράς να μην χάσουν αυτά τα προτερήματά τους, αλλά να κατορθώσουν να τα αξιοποιήσουν προς όφελος όλων μας.

 Χριστός ανέστη!

Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ: Πέντε έτη αρχιερατικής διακονίας

Ετικέτες

Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, Τοπαλίδης Γιάννης

Με την ευκαιρία της επετείου των πέντε ετών από την ενθρόνιση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναὴλ στὴν Κω (28 Μαρτίου 2009, ακολούθησε η ενθρόνιση στη Νίσυρο την 2α Απριλίου) εντοπίσαμε και σας προσφέρουμε κείμενο του αγαπητού συναδέλφου καθηγητού Γιάννη Τοπαλίδη σχετικά με επίσκεψη του Σεβασμιωτάτου σε σχολείο, ο οποίος με ανάλαφρη γλαφυρότητα και διακριτικό χιούμορ μας προσφέρει μία αυθεντική εικόνα του επισκόπου που ποιμαίνει την Κω και τη Νίσυρο. Το παραθέτω αναλλοίωτο με την προσθήκη λίγων φωτογραφιών από την ημέρα της ενθρονίσεως και την πρώτη θεία Λειτουργία που ετέλεσε στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Πόλεως Κω συμπαραστατούμενος από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου κ. Αμβρόσιο, εκπρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην ενθρόνιση, και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιο.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ:
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες -και η πολλοστή στα τελευταία 5 χρόνια- που μια εκπαιδευτικός – θεολόγος σε Γυμνάσιο της Κω, καλεί στο σχολείο όπου υπηρετεί και διδάσκει τον τοπικό Επίσκοπο για να μπει στο μάθημα των θρησκευτικών ως «δάσκαλος» και συνομιλητής συνάμα των μαθητών. Η συγκεκριμένη βέβαια καθηγήτρια δεν είναι η μόνη αλλά μια από τους τέσσερις – πέντε εκπαιδευτικούς που επιδιώκουν συστηματικά τέτοιες συναντήσεις στα σχολεία που υπηρετούν με τη συγκατάθεση των διευθυντών των σχολικών μονάδων. Το νησί της Κω των 35.000 μόνιμων κατοίκων, έχει 10 όλα κι όλα γυμνάσια και λύκεια.
«Είναι απωθημένο μου, διότι ήθελα να γίνω εκπαιδευτικός και δεν τα κατάφερα», εξομολογήθηκε ο Μητροπολίτης πριν λίγες μέρες, κατά τη συνάντηση στο γραφείο του όπου και του δόθηκε επίσημα η πρόσκληση. Συνάμα, ο π. Ναθαναήλ έδωσε στη συγκεκριμένη εκπαιδευτικό 100 αντίτυπα της Καινής Διαθήκης μεταφρασμένης στη δημοτική, για να τα μοιράσει στα 90 παιδιά της Β’ τάξης και να διαθέσει τις υπόλοιπες κατά βούληση.
Η εικόνα ενός ιερωμένου, πολλώ δε μάλλον ενός επισκόπου εντός του σχολείου τα τελευταία 20 – 30 χρόνια δεν είναι οικεία. Προκαλεί μάλιστα σε όλους τους θεολογούντες αμηχανία. Τι θα πει ο συνάδελφος που είναι άθεος, αριστερός αμφισβητίας ή δεξιός φιλελεύθερος αγνωστικιστής; Κι όμως… Ο επίσκοπος Ναθαναήλ για ακόμη μια φορά, έδωσε τα ρέστα του. Ακάματος, μπήκε στα 9 από τα 12 τμήματα του σχολείου, τουτέστιν 9 ώρες μαθήματος σε δυο συναντήσεις. Ντυμένος όσο πιο προσιτά γίνεται για όλους (με ένα αντερί, ένα σκουφί, ένα σταυρουδάκι στο στήθος και ως ποιμαντορική «μαγκούρα», μια από τις χρωματιστές σκούρες χαλκοσωλήνες που παρήγγειλε να χρωματιστούν και να διακοσμηθούν με ένα χρυσαφί πόμολο πόρτας με στάμπα δικεφάλου, συνολικής αξίας 8 – 14 ευρώ εκάστη). Ήρθε με το «πολυτελέστατο» αυτοκινητάκι του (Suzuki Ignis 1.3 L), κάνοντας επίδειξη αρχοντιάς … Η αρχοντιά βρίσκεται στην ζεστή του αγκαλιά, στα φιλιά που δεν διστάζει να δίνει σε όλους/ες ανεξαιρέτως τους/τις εκπαιδευτικούς, όχι στις χρυσές πατερίτσες, τα χρυσά εγκόλπια και τα χρυσά ρολόγια τσέπης. Γέμισε το σχολείο με δώρα … Δώρα για τον καθένα … Όχι ακριβά, ούτε ντε και καλά θρησκευτικά, μα με γούστο κι αρχοντιά όλα.
Στο μοναδικό κενό που είχε η θεολόγος κατά την ημέρα της επίσκεψης, ζήτησε και τον πήρε μαζί της μια φιλόλογος της γ’ τάξης στο μάθημα των νέων ελληνικών!!! Όπου παρίσταντο και όλοι οι «απαλλαγμένοι» του μαθήματος των θρησκευτικών.
«Πάτερ Ναθαναήλ, ονομάζομαι Ιμπραήμ Κ. . Είμαι μουσουλμάνος. Σας αγαπούμε όλοι εδώ στο νησί και σας ευχαριστώ που με δέχεστε στο μάθημα και εμένα ενώ έχω απαλλαγή. Θέλω να σας ρωτήσω, γιατί εγώ και εσείς οι χριστιανοί πρέπει να είμαστε χωριστά; Τι μας χωρίζει; Γιατί εγώ να παίρνω απαλλαγή απ’ αυτό το μάθημα; Γιατί στο βάθος βάθος να είμαστε ψυχροί;»… Ερώτηση μαθητή της γ’ τάξης ντόπιου μουσουλμάνου, που ζήτησε επίμονα από τη θεολόγο να παρίσταται στο μάθημά της σήμερα (και μάλλον θα παρίσταται πλέον τακτικά).
Και ο μητροπολίτης του απάντησε: «Κατ’ αρχήν λεβέντη μου, θέλω να σου πω ότι έχεις ένα υπέροχο όνομα που φανερώνει πράγματα που μας ενώνουν. Σε λένε Ιμπραήμ, δηλαδή Αβραάμ. Ξεκινώντας από το υπέροχο αυτό όνομα, μπορώ να σου αραδιάσω εκατοντάδες στοιχεία που εμένα ως χριστιανό και εσένα ως μουσουλμάνο μας ενώνουν και μας οδηγούν στην αγάπη του ενός και μοναδικού Θεού στον οποίο και εγώ και εσύ εμπιστευόμαστε τη ζωή μας!!!». Για 15 λεπτά ο π. Ναθαναήλ εξηγούσε στον Ιμπραήμ και στους συμμαθητές του, το πόσο σημαντικό είναι να σκεφτόμαστε αγαπητικά και ενωτικά. Του είπε για τη Μαριάμ (την Παναγιά) τον Αϊ Γιώργη, το Κοράνι και τη Βίβλο, το σεβασμό των μουσουλμάνων στο Χριστό… Του μίλησε για την αγάπη των Τούρκων μουσουλμάνων προς το χριστιανισμό κατά περιοχές –αναφέρθηκε σε απίθανες ιστορίες που είχε υπόψη του ως αυτήκοος ή και αυτόπτης μάρτυς…
Ερωτήματα πάνω σε όλα τα θέματα: ιεροσύνη γυναικών, νηστεία, σεξουαλικότητα, εκτρώσεις, λειτουργική γλώσσα, θαύματα, το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού, οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι διάλογοι με τις άλλες θρησκείες και τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, το κακό, ο θάνατος, η μετά θάνατο ζωή, η Αποκάλυψη, η μετεμψύχωση, τα σκάνδαλα των κληρικών, η αγάπη, η αγάπη, η αγάπη …
Μια μοναδική παρουσία που διάνθιζε το λόγο με ανέκδοτα ή ενίοτε και με δηκτικότητα απέναντι στους κρατούντες που αδιαφορούν και διαλύουν τον τόπο …
«Παιδιά να μην ξεχνάτε ότι μετά τους γονείς σας, οι πρώτοι πρώτοι άνθρωποι που σας αγαπούν και αγωνίζονται κι αγωνιούν για εσάς είναι τούτοι εδώ οι δάσκαλοι του σχολείου σας. Είναι οι απεσταλμένοι απ’ το Θεό για να συνεχίσουν το έργο της δημιουργίας Του. Το να σας πω ότι πρέπει να τους σέβεστε ίσως σας φαίνεται πολύ παλιομοδίτικο και καθυστερημένο. Σας λέω όμως να τους αγαπάτε και τους εμπιστεύεστε σε όλα».
Ο π. Ναθαναήλ (ο αρχιερατικός υπερθετικός «σεβασμιότατος» στην περίπτωσή του συχνά φαντάζει ξένος και κρύος, μπροστά στην ζεστασιά της προσφώνησης «πάτερ Ναθαναήλ») έδωσε τα φώτα του και σε θέματα τέχνης… Μπήκε στο εργαστήρι Καλλιτεχνικών μαθημάτων, μίλησε για εικόνες, τέχνη, ζωγραφική γλυπτική (είναι υποψήφιος διδάκτορας Ιστορίας και Λαογραφίας στη Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ)… Είχε μια θερμότατη συνομιλία με τον υπόλοιπο σύλλογο καθηγητών και κυρίως με τη διευθύντρια του σχολείου. Προσφέρθηκε να διευκολύνει το σχολείο παραχωρώντας μέρος του πλαϊνού αυλόγυρου ενός –υπό ανέγερση- ναού για χώρους σχολικών αθλοπαιδιών (το σχολείο έχει περιορισμένη αυλή)…
Τους άφησε όλους άφωνους…
Διαβάζει κανείς τις απόψεις που ανταλλάσσονται μεταξύ εκπαιδευτικών και μη, σχετικά με το μάθημα των θρησκευτικών. Ευλογία και τύχη μεγάλη στην Κω. Διότι με έναν τέτοιο ιερωμένο που έχει τέτοια και τόση καθολική αποδοχή από τους πάντες, η ομολογιακότητα, η κατήχηση, ο πολιτισμός, η διαθρησκευτική και η βιβλική προσέγγιση είναι μια διαρκής και ζωντανή πραγματικότητα. Μένει βέβαια να βρεθούν εκκλησιαστικά στελέχη, μέλη της τοπικής Εκκλησίας που θα σταθούν δίπλα σε έναν τέτοιο άνθρωπο. Διότι το να τον θαυμάζουν απλά, ή να τον αγαπούν δια της παρατηρήσεως εκ του μακρόθεν δεν έχει διάρκεια.
Ευχόμαστε βέβαια, να βρεθούν και άλλοι μιμητές του, στην υπόλοιπη ελληνόφωνη (και μη) Ορθοδοξία με ανάλογα εφόδια… Ας έχουμε την ευχή του!

Οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες (από αριστερά) Καρπάθου και Κάσου κ. Αμβρόσιος, Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ και Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιος στη Θεία Λειτουργία που ετελέσθη στις 29 Μαρτίου 2009 στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Πόλεως Κω

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ στην πρώτη Θεία Λειτουργία που ετέλεσε ως Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Πόλεως Κω

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρπάθου και Κάσου κ. Αμβρόσιος

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ με τον πρωτ. π. Γεώργιο Γεωργακόπουλο, εφημέριο του Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στο γραφείο του μακαριστού Μητροπολίτου Κώου κυρού Ναθαναήλ (Δικαίου)

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιο στο γραφείο του μακαριστού Μητροπολίτου Κώου κυρού Ναθαναήλ (Δικαίου)

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ με την ηγουμένη της Ιεράς μονής Αγίου Νεκταρίου Κω μον. Μαριάμ και τον Ομ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιο Πατρώνο στο αρχονταρίκι της μονής.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ με ιερείς στο αρχονταρίκι της ιεράς μονής Αγίου Νεκταρίου Κω

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ με ιερείς στο αρχονταρίκι της ιεράς μονής Αγίου Νεκταρίου Κω

«ἄτερ ὄχλου» (= χωρίς την παρουσία του λαού)

Ετικέτες

Ανάσταση, Ιούδας, Μεγάλη Πέμπτη, Πρωτομαγιά, Χριστός, η προδοσία

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα του όρθρου της Μεγάλης Πέμπτης προέρχεται από το 22^ο κεφάλαιο του ευαγγελίου του ευαγγελιστή Λουκά. Ενώ πλησιάζει η εορτή του Πάσχα, οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι, θορυβημένοι από την αποδοχή του Ιησού από τον ιουδαϊκό λαό, σχεδιάζουν να τον σκοτώσουν, αλλά θέλουν να το πράξουν χωρίς να το γνωρίζει ο λαός.

Δεν ήταν δυνατό να τον συλλάβουν την ώρα που δίδασκε στο ναό που είχε κτίσει ο Ηρώδης ο Μέγας, διότι ένιωθαν ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις. Έτσι σχεδίασαν προσεκτικά τη σύλληψή Του. Πρώτα συνεννοήθηκαν με μέλος του στενού του κύκλου, τον μαθητή Του Ιούδα Ισκαριώτη, και του προσέφεραν αμοιβή για την πράξη του, έπειτα, αφού εξασφάλισαν το συνεργάτη, το ενδιαφέρον τους εστράφη στο να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία. Για να είναι επιτυχημένη και ασφαλείς γι’ αυτούς, η προδοσία και η σύλληψη έπρεπε να γίνει νύχτα, έξω από την Πόλη, ενώ ο Ιησούς δεν θα ήταν περιτριγυρισμένος από τα πλήθη του λαού που τον είχαν δοξάσει προ ολίγων ημερών κατά την είσοδό Του στην πόλη.

Όλα έπρεπε να γίνουν «ἄτερ ὄχλου».

Το «ἄτερ» είναι πρόθεση, η οποία συντάσσεται με γενική και σημαίνει «χωρίς».

Πρόβλημα, λοιπόν, η παρουσία του όχλου για αυτούς που σχεδίαζαν τη θανάτωση του Κυρίου.

Από τη φράση αυτή του ευαγγελιστή Λουκά ξεπηδούν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Πρώτα ο ευαγγελιστής μας δηλώνει τη δήναμη του λαού και τη σημασία του στην πορεία της ιστορίας και στη διαμόρφωσή της.

Έπειτα μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε πόσο ενοχλητική μπορεί να γίνει αυτή η παρουσία σε όσους επιβουλεύονται τα συμφέροντά του.

Ακόμη φαίνεται ότι ο λαός μπορεί με την δυναμική του αντίδραση είναι ικανός να αποτρέψει την εφαρμογή των επιλογών των ισχυρών.

Οι διαπιστώσεις αυτές είναι ιδιαίτερα επίκαιρες σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη 1^η Μαΐου, καθώς αποτελούν κρίκους που συνδέουν αυτούς που σφετεριζόμενοι την εξουσία που κατέχουν από το λαό για το λαό, προσπαθούν να τον παραμερίσουν, ώστε να εφαρμόσουν ανενόχλητοι τά άνομα και επικίνδυνα σχέδιά τους.

«Ἄτερ ὄχλου» λαμβάνονται αποφάσεις και σήμερα. Ψηφίζονται νόμοι, αλλάζουν συμβάσεις εργασίας, καταργούνται δικαιώματα, ψαλιδίζονται ελευθερίες, εκμηδενίζονται μισθοί και χάνονται κόποι ετών!

Η εξουσία, όμως, και τότε και σήμερα φοβάται το λαό.

Ποιο λαό όμως;

Το συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο λαό. Το λαό που ανταποκρίνεται στην αγάπη του Χριστού και επευφυμεί τις πράξεις Του. Το λαό που μπορεί να αντισταθεί και να αποτρέψει τα τεχνάσματα της εξουσίας. Το λαό που μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του.

Υπάρχει όμως και ο λαός που έμαθε να βάζει το στενό, προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό, ο λαός που αρέσκεται κάποιοι να του χαϊδεύουν τα αυτιά και να νεκρώνουν τις αντιδράσεις του με υποσχέσεις. Ο λαός που κάνει τα πάντα για τα λεφτά. Ο λαός που δεν μπορεί να διακρίνει το άσπρο από το μαύρο. Ο λαός που δεν αφήνει την ασφάλεια (;) και την απάθεια του καναπέ του, όχι για να κατεβεί στις πλατείες υπακούοντας σε κομματικά κελεύσματα που διασπούν, αλλά για να αγωνιστεί να αποκτήσει πολιτικό λόγο, άποψη, γνώμη, και να γίνει πόλος αντίδρασης με την αγάπη στον πλησίον και την πίστη του σε ιδανικά και αξίες.

Το «ἄτερ ὄχλου» του ευαγγελιστή δίνει το στίγμα του φόβου της εξουσίας!

Τότε, το σχέδιο πέτυχε. Ο λαός ήταν απών. Ο Χριστός συνελήφθη και σταυρώθηκε!

Σήμερα, το πρόβλημα για την εξουσία δεν είναι τόσο η φυσική παρουσία του λαού, όπως ήταν τότε, όσο η απόκτηση της συνείδησης της αξίας και της δύναμής του. Η διεκδίκηση της ελευθερίας του από κάθε είδους δεσμά και η πίστη ότι μπορεί να πετύχει τους στόχους του όταν δεν είναι απών. Όταν έχει άποψη και την προβάλλει. Όταν πάψει να βλέπει τον πλησίον του ως αντικείμενο κέρδους και τον δει ως αντικείμενο αγάπης.

Η εξουσία κάθε εποχής προσπαθεί να πάρει και να εφαρμόσει τις αποφάσεις της «ἄτερ ὄχλου». Εμείς θα το επιτρέψουμε;

Καλό μήνα και καλή Ανάσταση!

«Χύνει αίμα αυτός που αποστερεί το μισθό του εργάτη»

Ετικέτες

φράουλες, Αγία Γραφή, Μανωλάδα, Παλαιά Διαθήκη, απ. Ιάκωβος, απ. Παύλος, αίμα, αδικία, εργάτης, μισθός

«Ἐκχέων αἷμα ὁ ἀποστερῶν μισθὸν μισθίου»

(Σοφία Σειρὰχ 34:22)

 Με αφορμή το πρόσφατο έγκλημα της Μανωλάδας θέλησα να παρουσιάσω λίγες σχετικές σκέψεις με αφετηρία το λόγο της Αγίας Γραφής.

Το πρώτο χωρίο που πέρασε από το μυαλό μου ήταν το «οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα» του Δευτερονομίου (25:4) παρά το ότι εκ πρώτης όψεως το χωρίο μοιάζει κάπως άσχετο. Τι δουλειά έχουν οι εργάτες που υφίστανται τη βία των εργοδοτών και των επιστατών με τα βόδια που αλωνίζουν;

Απάντηση μάς προσφέρει ο απ. Παύλος όταν χρησιμοποιεί το χωρίο αυτό στην Α΄ Κορινθίους (9:9) και ξεκαθαρίζει ότι όταν ο Θεός με το νόμο Του αναφέρεται στα ζώα που αλωνίζουν το ενδιαφέρον του νόμου δεν εστιάζει σε αυτά, αλλά ότι αυτή η μεταφορά τον βοηθά να δηλώσει ότι δεν πρέπει να στερούμε από τον εργάτη το μισθό του. Ο απόστολος συνεχίζει τη σκέψη του στον επόμενο στίχο χρησιμοποιώντας μία αναφορά από το βιβλίο της Σοφίας Σειράχ (6:19), όπου γράφεται ότι αυτός που εργάζεται το κάνει με την ελπίδα ότι θα ζήσει από τον κόπο του. Λέει, λοιπόν, η Παλαιά Διαθήκη: «ὡς ὁ ἀροτριῶν καὶ ὁ σπείρων πρόσελθε αὐτῇ καὶ ἀνάμενε τοὺς ἀγαθοὺς καρποὺς αὐτῆς ἐν γὰρ ἐργασίᾳ αὐτῆς ὀλίγον κοπιάσεις καὶ ταχὺ φάγεσαι τῶν γενημάτων αὐτῆς».

Πολύ όμορφα όλα αυτά αλλά άραγε εμάς μας ενδιαφέρουν;

Τα εγκληματικά περιστατικά της Μανωλάδας, τα οποία, πρέπει να το σημειώσουμε, δεν είναι τα πρώτα ανάλογα, μας πείθουν για το αντίθετο. Δεν μας ενδιαφέρουν καθώς αποφασίσαμε να παρακάμψουμε το λόγο του Θεού και να εφαρμόσουμε το δικό μας: το νόμο του κέρδους και της αδικίας.

Θα μου πείτε «ποιος χρειάζεται το νόμο του Θεού όταν υπάρχει ο νόμος του κράτους;»

Εδώ ακριβώς βρίσκεται το λεπτό σημείο για τις ελαστικές, έως ξεχειλωμένες, συνειδήσεις όλων μας. Ο νόμος του κράτους μπορεί να υπάρχει αλλά η τήρησή του, δυστυχώς ή ευτυχώς, μάλλον επαφίεται στο φιλότιμο όχι μόνο των εργοδοτών, αλλά και των αρμοδίων υπηρεσιών. Σε αυτό, λοιπόν, το σημείο πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αδυναμία της χριστιανικής (είναι άραγε;) πατρίδας μας. Το κράτος δεν μπορεί και δεν θέλει να εφαρμόσει το νόμο που καταστρατηγούν οι πολίτες.

Το αποτέλεσμα; Μιλούν τα όπλα.

Από μια πρόχειρη αναζήτηση κάποιων βιβλικών χωρίων σχετικά με το θέμα της αποστέρησης του μισθού του εργάτη βρέθηκα μπροστά σε μία σειρά ξεκάθαρων χωρίων από τα οποία θα σχολιάσω μόνο ένα.

Στην επιστολή του αγίου Ιακώβου ιδιαίτερα στο 5 κεφάλαιό της, από τον πρώτο μέχρι τον έκτο στίχο υπάρχει μία ολοκάθαρη τοποθέτηση απέναντι στους πλουσίους, οι οποίοι με τις πράξεις τους αποστερούν το μισθό των εργατών. Τι να πρωτοαναφέρουμε: την προειδοποίηση για τα επερχόμενα δεινά σε αυτούς που αδικούν; Την αναφορά στη σαπίλα που κυριεύει τον πλούτο, τα αγαθά και τα ρούχα τους; Το σχόλιο ότι το χρυσάφι και το ασήμι των πλουσίων θα αποτελέσει την αιτία της καταδίκης τους; Τη διαπίστωση ότι η κραυγή των στερημένων από το μισθό τους εργατών θα φθάσει μέχρι τα αυτιά του Θεού;

Η διδασκαλία της Εκκλησίας για την κοινωνική αδικία είναι ξεκάθαρη και σαφής χωρίς περιστροφές και υπεκφυγές. Η άγνοια και η αδιαφορία προς αυτή μας οδηγεί σε εγκλήματα όπως αυτό που συμβαίνει στη Μανωλάδα. Ένα έγκλημα που δεν έχει να κάνει μόνο με τους πρόσφατους πυροβολισμούς, αλλά κυρίως με την ανοχή όλων αυτών που γνωρίζουν και σιωπούν, όλων αυτών που βλέπουν και κλείνουν τα μάτια, όλων αυτών που μαθαίνουν για την αδικία και δεν ξέρουν τι γίνεται, όλων αυτών που πλουτίζουν έμμεσα ή άμεσα από την αποστέρηση των μισθών των εργατών και απολαμβάνουν τα κέρδη τους.

Δυστυχώς, όμως ευθύνη βαρύνει και εμάς που ενώ ακούγαμε τι συνέβαινε καταναλώναμε φθηνές φράουλες. Βαρύνει και όλους εμάς που πλέον μάθαμε χωρίς μισόλογα τι συμβαίνει και θα συνεχίσουμε να τις απολαμβάνουμε στο πιάτο, στα γλυκά και στα τραπέζια μας.

Οι πυροβολισμοί των επιστατών στους απλήρωτους εργάτες είναι η αναπόφευκτη συνέχεια ενός εγκλήματος. «Ἐκχέων αἷμα ὁ ἀποστερὼν μισθὸν μισθίου» λέει η Σοφία Σειράχ λειτουργώντας προφητικά.

Ναι! Αυτός που στερεί το μισθό του εργάτη χύνει αίμα. Το ωραίο είναι ότι η Αγία Γραφή το χρησιμοποιεί μεταφορικά, ως σχήμα λόγου για να τονίσει πόσο φοβερή είναι η κοινωνική αδικία.

Εμείς για μία ακόμη φορά κατορθώσαμε να ξεπεράσουμε τη φαντασία και να μετατρέψουμε το σχήμα λόγου σε πράξη:

Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ιδιοποιούμαστε το μισθό του εργάτη χύσαμε και, μάλλον, θα ξαναχύσουμε αίμα!