«ἀπὸ Ἰερουσαλὴμ καὶ κύκλῳ μέχρι τοῦ Ἰλλυρικοῦ πεπληρωκέναι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. 15:19)

Ετικέτες

Άγιο Πνεύμα, Εκκλησία, Πράξεις Αποστόλων, Πεντηκοστή, απ. Πέτρος

Σε κάθε Θεία Λειτουργία, σε όλη τη διάρκεια του έτους, διαβάζονται πέρα από τις ευαγγελικές περικοπές και οι καθορισμένες για κάθε ημέρα και για κάθε γιορτή αποστολικές. Πρώτα διαβάζεται το αποστολικό και έπειτα το ευαγγελικό ανάγνωσμα.

Κατά την περίοδο του Πεντηκοσταρίου υπάρχει μία ιδιαιτερότητα στα αποστολικά αναγνώσματα: πρόκειται για την μοναδική περίοδο του έτους κατά την οποία όλες οι περικοπές που διαβάζονται προέρχονται από το βιβλίο «Πράξεις Αποστόλων», το οποίο προέρχεται από τη γραφίδα του ευαγγελιστή Λουκά. Εύλογο είναι να αναρωτηθούμε το λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό.

Το συγκεκριμένο βιβλίο ξεκινά με την περιγραφή της Αναλήψεως του Κυρίου και συνεχίζει με την περιγραφή του γεγονότος της Πεντηκοστής. Στη συνέχεια, στα πρώτα κεφάλαια, έχουμε περιγραφή της ζωής της Εκκλησίας στη γενέθλια πόλη της Ιερουσαλήμ, τις αντιδράσεις των Ιουδαίων, το λιθοβολισμό του αγ. Στεφάνου, την μεταστροφή του διώκτη Σαύλου και τη διάδοση της πίστεως σε ολόκληρη την Παλαιστίνη. Ταυτόχρονα περιγράφεται το όραμα του απ. Πέτρου στην Ιόππη με το οποίο υποχωρούν οι όποιοι δισταγμοί υπήρχαν σχετικά με την εισδοχή στην Εκκλησία ειδωλολατρών και την οργανωμένη ιεραποστολική προσπάθεια της Εκκλησίας προς έναν μη ιουδαϊκό χώρο. Οι απ. Βαρνάβας και Παύλος στρέφονται στη νότια και ανατολική Μικρά Ασία και έπειτα αποβιβάζονται στην Κύπρο, όπου επιτελούν σημαντικό έργο. Με την επιστροφή τους στην Αντιόχεια, η οποία αποτελεί τη βάση των εξορμήσεών τους, έρχονται αντιμέτωποι με ένα καίριο πρόβλημα. Κάποιοι, οι οποίοι είχαν φτάσει στην πόλη ερχόμενοι από την Ιουδαία, διατύπωσαν την απαίτηση οι εξ εθνών προερχόμενοι πιστοί να περιτέμνονται προτού εισέλθουν στο χώρο της χάριτος, στην Εκκλησία.

Το πρόβλημα διευθετήθηκε άμεσα με τη σύγκληση της Αποστολικής Συνόδου. Από το σημείο αυτό και έπειτα ο δρόμος για την απρόσκοπτη είσοδο των πρώην εθνικών στη νέα πίστη είναι εντελώς ανοικτός. Πράγματι, τα επόμενα κεφάλαια περιγράφουν την πορεία της Εκκλησίας και σε εθνικά περιβάλλοντα και τον τρόπο που ρίζωσε το Ευαγγέλιο σε αυτά. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με την άφιξη του αποστόλου Παύλου στην πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του κόσμου ολόκληρου, τη Ρώμη.

Αν κρίναμε τις Πράξεις με τα κριτήρια που εφαρμόζουμε στην πλοκή κάποιου βιβλίου ή κάποιας κινηματογραφικής ταινίας θα διαπιστώναμε πολλά κενά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί για παράδειγμα δεν πληροφορούμαστε σχετικά με τη δράση των αποστόλων στη Ρώμη; Γιατί δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστα για τη δράση του απ. Παύλου στην Ιλλυρία και πολλά άλλα;

Τα ερωτήματα αυτά, αλλά και πλήθος άλλων μας οδηγούν στο καίριο ερώτημα του σκοπού των Πράξεων;

Μας παρέχουν οι Πράξεις μία ιστορία των πρώτων χρόνων του χριστιανισμού ή όχι; Η απάντηση είναι αρνητική.

Οι Πράξεις δεν μας δίνουν μία ιστορία του χριστιανισμού, αν και όλα τα γεγονότα που αναφέρουν έχουν ιστορική αξιοπιστία. Αυτό πού μας προσφέρουν είναι η συνοπτική παρουσίαση της διάδοσης του Ευαγγελίου στον ελληνορωμαϊκό κόσμο και της πορείας του προς το κέντρο της τότε οικουμένης, τη Ρώμη. Με την άφιξη του σε αυτή κλείνει ο πρώτος κύκλος των προσπαθειών των αποστόλων καθώς έχει γίνει πραγματικότητα η προτροπή του Κυρίου να κηρύξουν το Ευαγγέλιο παντού, σε όλους τους λαούς.

Αυτή τη νέα, την καινή πραγματικότητα που ανέτειλε με την Ανάσταση του Χριστού και το γεγονός της Πεντηκοστής παρουσιάζουν οι Πράξεις σε όλους τους αναγνώστες τους: στους νεόφυτους χριστιανούς του 1^ου αιώνα, στους αγίους των μέσων χρόνων, αλλά και στους πιστούς της εποχής μας.

Αν παρατηρήσουμε τη δομή του έργου θα δούμε ότι εκτυλίσσεται σε επάλληλους κύκλους με κέντρο την Αγία Πόλη και την Πεντηκοστή.

Οι συνεχώς διευρυνόμενοι αυτοί κύκλοι θα μπορούσαν να προσδιοριστούν ως εξής:

Η πόλη της Ιερουσαλήμ και τα περίχωρά της, η Ιουδαία, η Σαμάρεια και η Γαλιλαία, Δαμασκός και οι γύρω περιοχές, η Αντιόχεια, η Μικρά Ασία, η Ελλάδα, η Ιλλυρία, η Ρώμη και η Σπανία.

Οι απόστολοι έσπερναν παντού το σπόρο του Ευαγγελίου και ο Κύριος βοηθούσε να αναπτυχθεί και να καρπίσει. Στις Πράξεις αποτυπώνεται αυτή η πορεία από την Ιερουσαλήμ μέχρι τη Ρώμη. Για το λόγο αυτό, καθώς Εκκλησία χωρίς ιεραποστολικά ανοίγματα δεν νοείται, κατά την περίοδο του Πεντηκοσταρίου, ενώ ζούμε στο φως της Αναστάσεως, διαβάζουμε αποστολικά αναγνώσματα μόνο από το βιβλίο των Πράξεων. Από το βιβλίο στο οποίο περιγράφεται η πραγματοποίηση των όσων πέτυχε ο Χριστός με την Ανάστασή Του και τον τρόπο που το χαρμόσυνο μήνυμα άλλαξε τον άνθρωπο.

Μας δίνεται έτσι η δυνατότητα να απολαύσουμε αυτές τις πρώτες αναστάσιμες στιγμές του κόσμου μας και καλλιεργείται η επιθυμία να τις ξαναζήσουμε εμείς οι ίδιοι, όχι θεωρητικά και νεφελώδη, αλλά στην καθημερινότητα της ζωής μας.

Advertisements

Μερικές παρατηρήσεις για την απεικόνιση της Ανάστασης

Ετικέτες

El Greco, Fra Angelico, Giotto, Αναπαυσάς, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Εις Άδου Κάθοδος, Θεοφάνης ο Κρης, Ο κενός τάφος, Πανσέληνος, ανάσταση του Χριστού, Pinturicchio

Αναμφίβολα η Ανάσταση του Κυρίου είναι το πλέον σημαντικό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας. Αλλάζει τη σχέση του ανθρώπου με το θάνατο και τον απελευθερώνει από τη δυναστευτική εξουσία του. Πρόκειται για αλλαγή, ανακαίνιση καλύτερα, της σχέσεως του με το Θεό, τον περιβάλλοντα κόσμο, το συνάνθρωπο, αλλά και τον εαυτό του.

Η ορθόδοξη Εκκλησία είχε και έχει την υποχρέωση να μεταφέρει το μηνύμα της Αναστάσεως στον κόσμο μας, ώστε να γίνει κτήμα μας. Οι τρόποι που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί ήταν και είναι πολλοί: το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η υμνογραφική παραγωγή, οι διδακτικότατοι βίοι των αγίων, η εικονογράφηση των ναών.

Αν θέλαμε να συνοψίσουμε τους εικονογραφικούς τύπους που συναντούμε  σε φορητές εικόνες και τοιχογραφίες θα καταλήγαμε σε τρεις ομάδες με επιμέρους παραλλαγές:

(α) «Η εις Άδου Κάθοδος». Στο κέντρο της συνθέσεως κυριαρχεί η μορφή του Χριστού, ο οποίος πατά ως νικητής στις συντριβείσες πύλες του Άδη κρατώντας από το χέρι τον Αδάμ και αποσπώντας τον από το θάνατο. Σε πολλές περιπτώσεις κρατά με δύναμη και το χέρι της Εύας εγείροντας την εκ νεκρών. Γύρω από τα κεντρικά πρόσωπα εμφανίζονται ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και το πλήθος των δικαίων της προ Χριστού εποχής, οι οποίοι πίστευσαν το κήρυγμα του Χριστού, κατά την κάθοδό Του στον Άδη (εξ ου και ο τίτλος της συνθέσεως) και σώθηκαν. Η ιδέα για τη σύνθεση αυτής της παράστασης προέρχεται από το χωρίο Αʹ Πέτρου 3:18-19 («θανατωθεὶς [ο Χριστός] μὲν σαρκὶ ζῳοποιηθεὶς δὲ πνεύματι· ἐν ᾧ καὶ τοῖς ἐν φυλακῇ πνεύμασιν πορευθεὶς ἐκήρυξεν»). Τα επιμέρους στοιχεία της προέρχονται από παράδοση της Εκκλησίας, η οποία καταγράφηκε στο ψευδεπίγραφο Ευαγγέλιο του Νικοδήμου (έκδοση από τον Constantin von Tischendorf, Evangelia Apocrypha, Leipzig, 1853: σελ. 302-311), στο οποίο παρατίθενται, από τη γραφίδα του αγνώστου σε εμάς συγγραφέα, «λεπτομέρειες» σχετικά με το τι συνέβη στον Άδη κατά την κάθοδο και παραμονή εκεί του Κυρίου. Πέρα όμως από το ψευδεπίγραφο κείμενο που ήδη αναφέραμε η υμνογραφία των ημερών παρουσιάζει απόλυτη συμφωνία με αυτή τη σύνθεση.

(β) «Ο κενός τάφος». Ακολουθεί με πιστότητα τις ευαγγελικές διηγήσεις για την ταφή του Κυρίου και τα όσα την ακολούθησαν. Στη σύνθεση κυριαρχεί το κενό μνημείο, ο άγγελος και οι μυροφόρες. Σε κάποιες περιπτώσεις εικονίζονται και οι στρατιώτες που κοιμούνται.

(γ) Ο Χριστός την ώρα που εξέρχεται από τον τάφο. Μία σύνθεση δυτικής προέλευσης στην οποία εικονίζεται ο Χριστός κατά τη στιγμή της εγέρσεως, συνήθως κρατώντας ένα σημαιάκι («μπαϊράκι» το αποκαλεί ο Φώτης Κόντογλου), ενώ γύρω υπάρχουν οι έκπληκτοι ή κοιμώμενοι στρατιώτες. Ο τύπος αυτός φαίνεται να εμφανίζεται στη μεσαιωνική δύση (ίσως από τον 11ο αι.) και γίνεται περισσότερο γνωστός κατά τον 14^ο αι. από τον Τζιόττο (Giotto di Bontone, 1266-1337). Μεγάλη άνθιση γνωρίσει και στην ανατολή κατά τον 16^ο -18^ο αι. με μεγάλη ποικιλία παραλλαγῶν, στην Κρήτη και στα Επτάνησα, ίσως λόγῳ της κυριαρχίας των Ενετών σε αυτά.

 

Επί της ουσίας, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η δυτικού τύπου εικόνα προσπαθεί να εικονίσει τη στιγμή της Αναστάσεως και τον τρόπο που το σώμα του Κυρίου εξέρχεται του μνήματος, τα οποία δεν είδε κανείς, ενώ στην «Εις Άδου Κάθοδον» με αφορμή τη βιβλική αναφορά (Αʹ Πέτρου 3:18-19), παρουσιάζεται το σώμα του Κυρίου, αλλά όχι για να απεικονίσει τη στιγμή, μα για να προβάλει το αποτέλεσμα του γεγονότος. Το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από τη σωτηρία του Αδάμ.

Με απλά λόγια η δυτική σύνθεση, με το Χριστό να εξέρχεται από τον τάφο, προσπαθεί να ανασυνθέσει ρεαλιστικά τη σκηνή. Αντιθέτως, η «Εις Άδου Κάθοδος» προσπαθεί να μας δείξει τα αποτελέσματα της Αναστάσεως στη ζωή μας.

Η σύνθεση του «Κενού τάφου» είναι τόσο γερά θεμελιωμένη επάνω στην ευαγγελική μαρτυρία, ώστε εκεί δεν τίθεται θέμα αξιοπιστίας ή αμφισβήτησης.

Στη σύνθεση αυτή δεν εικονίζεται το Σώμα του Κυρίου στον Άδη. Πάντως, πρέπει να τονίσουμε ότι η ενσώματη απεικόνιση του Χριστού, ο οποίος «πατεῖ τὸν Ἄδην καὶ εγείρει τὸν Ἀδὰμ» δεν ενοχλεί τον άγ. Ιωάννη Δαμασκηνό (Ελληνική Πατρολογία (PG) του J.-P. Migne 95.3165A), αλλά αντιθέτως τη θεωρεί απολύτως φυσιολογική και αποδεκτή. Μάλιστα, λίγο παρακάτω, στη στήλη 325D του ίδιου τόμου της Ελληνικής Πατρολογίας (PG) του J.-P. Migne ο άγ. Ιωάννης Δαμασκηνός προχωρά σε μία αναλυτικότερη περιγραφή της.

Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε τα εξής:

Η δυτική απεικόνιση περιγράφει μία φανταστικά ρεαλιστική σκηνή, την οποία αποφεύγουν να θίξουν ακόμη και οι βιβλικές αναφορές.

Οι δύο ορθόδοξες απεικονίσεις τονίζουν τα ευεργετικά αποτελέσματα της Αναστάσεως στον άνθρωπο και προσπαθούν να τα προβάλουν με έναν απλό, κατανοητό, συμβολικό, αλλά και βαθύτατα θεολογικό τρόπο. Επίσης η μία έχει βιβλική αφετηρία και η άλλη ταυτίζεται πλήρως με την ευαγγελική μαρτυρία.

Συνεπώς, αν θέλουμε να αποφύγουμε την παγίδα της εκλογίκευσης της σκηνής και της προσθήκης φανταστικών στοιχείων σε αυτή καλό θα ήταν να προχωρούμε στη διάκριση ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς τύπους αναπαραστάσεως της Αναστάσεως του Κυρίου.

«Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη» (η εικόνα της Αναστάσεως)

Ετικέτες

Εις Άδου Κάθοδος, Ιωάννης, Λουκάς, Μάρκος, Ματθαίος, Χριστός, ευαγγέλια, εικόνα της Αναστάσεως, κενός τάφος

Χριστός ανέστη!

 Επιθυμώντας να συμπληρώσουμε μία παλαιότερη ανάρτησή μας με τίτλο «Σύντομο σχόλιο στην εικόνα της Αναστάσεως» θεωρούμε επιβεβλημένο να αναφερθούμε στο δεύτερο τύπο της εικόνας της Αναστάσεως, η οποία εμφανίζεται στην ορθόδοξη παράδοση και διαφέρει από την εικόνα «Η εις Άδου κάθοδος». Η συγκεκριμένη εικόνα στηρίζεται πλήρως στη μαρτυρία των ευαγγελίων.

Ας δούμε, όμως, τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα:

Κεντρικό σημείο της παράστασης είναι ο κενός τάφος και ο άγγελος που μεταφέρει το μήνυμα της εγέρσεως στις μυροφόρες.

Την εικόνα συμπληρώνουν οι Μυροφόρες και, σε λίγες περιπτώσεις οι στρατιώτες που εικονίζονται να κοιμούνται.

Η σκηνή περιγράφεται σε όλα τα ευαγγέλια (Μτθ. 28:1-7, Μρκ. 16:1-7, Λκ. 24:1-8, Ιω. 20:1-10) με μικρές παραλλαγές. Το κύριο σημείο είναι ότι στο σημείο που είχαν αποθέσει το σώμα του Κυρίου πλέον υπάρχουν μόνο τα νεκρικά σάβανα. Κάποιος μεταφέρει αυτό το εντυπωσιακό μήνυμα στους επισκέπτες.

Η Ανάσταση του Χριστού έγινε σε χρόνο που δεν είναι με ακρίβεια προσδιορισμένος, αλλά πάντως κατά τη διάρκεια της νύχτας, Νωρίς το πρωί της Κυριακής, πλησιάζουν προς το μνήμα, στο οποίο είχαν αποθέσει το νεκρό σώμα, μία ομάδα από γυναίκες, οι Μυροφόρες: «Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία» (Μτθ. 28:1), «Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη» (Μρκ. 16:1), «Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Ἰωάννα καὶ Μαρία ἡ Ἰακώβου καὶ αἱ λοιπαὶ σὺν αὐταῖς» (Λκ. 24:10) και «Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ» (Ιω. 20:1). Το μόνο πρόσωπο που παραθέτουν και οι τέσσερεις ευαγγελιστές είναι η αγία Μαρία η Μαγδαληνή.

Έτσι, λοιπόν, οι Μυροφόρες, ανάμεσά τους και η Παναγία, όπως δέχεται η παράδοση, εικονίζονται στις παραστάσεις της Αναστάσεως κρατώντας, μάλιστα, κάποια σκεύη, στα οποία εμπεριέχονται τα μύρα με τα οποία θα αλείψουν το σώμα του Ιησού. Συνήθως, εικονίζονται δύο μορφές, η Παναγία και η αγία Μαρία η Μαγδαληνή, ως «εκπρόσωποι» του ομίλου των Μυροφόρων. Στα πρόσωπά τους εικονίζεται η έκπληξη για το παράδοξο θέαμα που αντικρύζουν, ενώ σε κάποιες εικόνες σε αυτά διαγράφεται η αγωνία του «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;» (Μρκ. 16:3). Σε μια κίνηση έκπληξης φέρνουν τα χέρια προς το πρόσωπο και στέκονται εκστατικές μπροστά στο θαύμα.

Στον κενό τάφο μπορούμε να δούμε το θέαμα που αντίκρυσαν οι Μυροφόρες: υπάρχουν μόνο τα σάβανα με τα οποία είχε τυλιχτεί το σώμα και το σουδάριο με το οποίο είχε καλυφθεί το κεφάλι. Η λεπτομέρεια των οθονίων παρατίθεται από τον ευαγγ. Λουκά, ο οποίος, μάλιστα, σημειώνει ότι τα είδε ο απ. Πέτρος, καθώς έγειρε το κεφάλι του για να ελέγξει τον τάφο: «ὁ δὲ Πέτρος ἀναστᾶς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια μόνα» (Λκ. 24:12), ενώ ο ευαγγ. Ιωάννης μας προσφέρει και τη λεπτομέρεια του σουδαρίου. Μάλιστα, κάνει δύο αναφορές: (α) «ὁ ἄλλος μαθητὴς [ο Ιωάννης] προέδραμεν τάχιον τοῦ Πέτρου καὶ ἦλθεν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον καὶ παρακύψας βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν» (Ιω. 20:4-5) και (β) «ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον» (Ιω. 20:6-7). Ακολουθώντας την τελευταία αναφορά, το σουδάριο διακρίνεται στις εικόνες από τα οθόνια και είναι τοποθετημένο ξεχωριστά.

Δίπλα στον τάφο εικονίζεται, συνήθως ένας, αλλά κάποτε και δύο άγγελοι, οι οποίοι φορούν λευκές φορεσιές. «Καὶ ἰδοὺ σεισμὸς ἐγένετο μέγας· ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ» (Μτθ. 28:2), «καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν» (Μρκ. 16:5), «καὶ ἐγένετο ἐν τῷ διαπορεῖσθαι αὐτὰς περὶ τούτου καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο ἐπέστησαν αὐταῖς ἐν ἐσθήσεσιν ἀστραπτούσαις» (Λκ. 24:4) και «Μαρία δὲ εἱστήκει πρὸς τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω. ὡς οὖν ἔκλαιε, παρέκυψεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ  δύο ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους, ἕνα πρὸς τῇ κεφαλῇ καὶ ἕνα πρὸς τοῖς ποσίν, ὅπου ἔκειτο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ» (Ιω. 20:11-12). Από τις βιβλικές αναφορές οι δύο κάνουν λόγο για έναν και οι δύο για δύο αγγέλους. Τη διαφοροποίηση αυτή, η οποία είναι άνευ ουσίας, ακολουθούν και οι ορθόδοξοι αγιογράφοι.

Συνήθως, ως επιγραφή της σύνθεσης αυτής υπάρχουν τα λόγια του αγγέλου, τα οποία είναι ένα μήνυμα και προς εμάς, πέρα από τις Μυροφόρες. Τα λόγια του αγγέλου, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, θα μπορούσαν να συνοψιστούν στο «οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γὰρ» (Μτθ. 28:6, Μρκ. 16:6 και Λκ. 24:6).

Ένα σημείο που η εικόνα της Αναστάσεως διαφέρει, ελαφρώς, από τη μαρτυρία των ευαγγελίων είναι η παρουσία δίπλα στον κενό τάφο, σε λίγες περιπτώσεις, των στρατιωτών, οι οποίοι κοιμούνται. Καμία σχετική αναφορά δεν υπάρχει στα ευαγγέλια.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εικόνα του 16^ου αι. από την Ιερά Μονή Διονυσίου στο Άγιον Όρος, η οποία ακολουθεί. Σε αυτή συνδυάζονται και οι δύο ορθόδοξες απεικονίσεις ενωμένες σε μία παράσταση, στην οποία κυριαρχεί η «εις Άδου κάθοδος», ενώ σε μία ζώνη στο κάτω τμήμα της εικόνας παρουσιάζονται όλα τα στοιχεία της εικόνας του κενού τάφου.

Πέθανε ο Χριστός επάνω στο σταυρό; Η μαρτυρία των ευαγγελίων.

Ετικέτες

σταύρωση, φραγγέλιο, Πιλάτος, Σταυρός, Χριστός

Στο διαδίκτυο, ο προσεκτικός αναγνώστης, μπορεί να εντοπίσει διάφορα κείμενα, τα οποία ασχολούνται με το γεγονός της σταυρώσεως, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι ο Χριστός δεν πέθανε επάνω στο σταυρό, αλλά ότι ναρκώθηκε και μετά από λίγες ώρες ανένηψε με τη βοήθεια των φίλων και μαθητών του.

Ας δούμε τρία από τα επιχειρήματα που συνήθως προβάλλονται ως αποδεικτικά του ότι ο Χριστός δεν πέθανε στο σταυρό λίγο πιο προσεκτικά για να εντοπίσουμε τις αδυναμίες τους:

 Α. Ο Χριστός ναρκώθηκε με σφουγγάρι που περιείχε ναρκωτικές ουσίες δίνοντας έτσι την εικόνα του νεκρού, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν. Ως ενισχυτικό της άποψης αυτής προσάγεται το χωρίο Ιωάννη 19:29-30, σύμφωνα με το οποίο διψώντας ο Χριστός πάνω στο σταυρό κάποιος, που ήταν συνεννοημένος από πριν, του προσέφερε να πιεί όξος με ένα σφουγγάρι που στερέωσε πρόχειρα σε ένα καλάμι. Μόλις έγινε αυτό είπε «τετέλεσται» και αμέσως πέθανε. Οι υποστηρικτές αυτής της ερμηνείας θεωρούν ότι εκείνη τη στιγμή, ενώ βρισκόταν πάνω στο σταυρό, ναρκώθηκε ο Χριστός δίνοντας την εικόνα του πεθαμένου, αν και δεν ήταν.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους πρέπει να διευκρινίσουμε ότι πριν ξεκινήσει η διαδικασία της σταυρικής έκτέλεσης όντως έδιναν στον κατάδικο ναρκωτικές ουσίες για να καταστείλουν τις αντιδράσεις του και να εξελιχθεί πιο εύκολα η σταύρωση. Εξάλλου, ο σταυρωμένος, μετά από κάποιες ώρες συνερχόταν και ζούσε το βασανιστικό και πολύωρο μαρτύριο του σταυρού.

Στο Χριστό προσέφεραν τέτοιο μείγμα; Βεβαίως, αλλά σύμφωνα με τη μαρτυρία των ευαγγελιστών Ματθαίου και Μάρκου δεν δέχθηκε να το πιει:

α) «ἔδωκαν αὐτῷ πιεῖν οἶνον μετὰ χολῆς μεμιγμένον· καὶ γευσάμενος οὐκ ἠθέλησεν πιεῖν» Ματθαίου 27:34.

β) «καὶ ἐδίδουν αὐτῷ ἐσμυρνισμένον οἶνον· ὃς δὲ οὐκ ἔλαβεν» Μάρκου 15:23

Οι δύο αυτοί ευαγγελιστές αναφέρουν και το περιστατικό της προσφοράς όξους στο Χριστό λίγο πριν πεθάνει. Έχουμε, λοιπόν, τις εξής αναφορές:

α) όταν κάποιος από αυτούς που παρακολουθούσαν την εκτέλεση άκουσε το Χριστό να φωνάζει τον Πατέρα Του με απόγνωση, έτρεξε και παίρνοντας κάποιο από τα σφουγγάρια που, ίσως είχαν οι στρατιώτες για τη νάρκωση του καταδίκου, το βούτηξε στο ξύδι και του το προσέφερε: «λαβὼν σπόγγον πλήσας τε ὄξους καὶ περιθεὶς καλάμῳ ἐπότιζεν αὐτόν» Ματθαίου 27:48. Δεν μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής αν ανταποκρίθηκε ο Ιησούς σε αυτή την πράξη, η οποία μάλλον είχε ως κίνητρο τον επιπλέον βασανισμό και τον εμπαιγμό του Χριστού, καθώς συνοδεύεται από την ειρωνεία «ἄφες ἴδωμεν εἴ ἔρχεται Ἠλίας σώσων αὐτῷ».

β) με το ίδιο ακριβώς τρόπο περιγράφει και ο ευαγγελιστής Μάρκος το περιστατικό: «δραμὼν δε τις γεμίσας σπόγγον ὄξους περιθεὶς καλάμῳ ἐπότιζεν αὐτὸν λέγων· ἄφετε ἴδωμεν εἰ ἔρχεται Ἠλίας καθελεῖν αὐτόν». Η μοναδική διαφορά είναι ότι σε αυτή την περιγραφή αυτός που προσφέρει το όξος είναι το ίδιο πρόσωπο που ειρωνεύεται το Χριστό.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν αναφέρει την άρνηση του Χριστού να πιεί την αρχικά προσφερόμενη ναρκωτική ουσία, αλλά μόνο τον εμπαιγμό εκ μέρους των στρατιωτών με την προσφορά όξους: «ἐνέπαιξαν αὐτῷ καὶ οἱ στρατιῶται προσερχόμενοι, ὄξος προσφέροντες αὐτῷ» (Λκ 23:36)

Ούτε ο ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει την άρνηση του Χριστού να πιεί προ της σταυρώσεως την ναρκωτική ουσία. Παραθέτει μόνο την προσφορά του όξους και σημειώνει ότι αυτό έγινε μόνο μετά το «διψῶ» που φώναξε ο Χριστός: «σκεῦος ἔκειτο ὄξους μεστόν· σπόγγον οὗν μεστὸν τοῦ ὄξους ὑσσώπῳ περιθέντες προσήνεγκαν αὐτοῦ τῷ στόματι. ὅτε οὗν ἔλαβε τὸ ὄξος εἶπεν· . . .» (Ιω. 19:29-30).

Από τις παραπάνω παρατηρήσεις μπορούμε να οδηγηθούμε στα εξής συμπεράσματα:

1. Σαφώς διαχωρίζεται η ναρκωτική ουσία που δινόταν στους καταδίκους, από το όξος που προσεφέρθη στον Ιησού κατά τη διάρκεια του εμπαιγμού Του.

2. Περιγράφεται, κατά το δυνατό, η ναρκωτική ουσία ως «οἶνος μετὰ χολῆς μεμιγμένος» ή ως «ἐσμυρνισμένος οἶνος».

3. Το όξος, που Του προσφέρεται λίγο πριν από το τέλος, χαρακτηρίζεται μόνο έτσι, χωρίς κανέναν άλλο προσδιορισμό.

4. Ο Χριστός αρνήθηκε να πιεί τον «ἐσμυρνισμένον οἶνον». Αυτό διαπιστώνεται εύκολα και από τη δυνατότητα που είχε να ομιλεί πάνω στο σταυρό και, μάλιστα, να απευθύνεται στους παρακειμένους και να τους δίνει οδηγίες (Παναγία και άγ. Ιωάννη), αλλά και από όλους τους λόγους που απηύθυνε επάνω από το σταυρό.

5. Το ίδιο το χωρίο 19:30 του ευαγγ. Ιωάννη, το οποίο προσάγεται ως επιχείρημα υπέρ της απόψεως ότι ο Χριστός ναρκώθηκε επάνω στο σταυρό, δηλώνει ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί, καθώς ο Χριστός λέγει το «τετέλεσται», έχοντας συνείδηση του τι συνέβαινε, ενώ ο ναρκωμένος δεν γνωρίζει πότε ακριβώς θα χάσει τις αισθήσεις του, και στη συνέχεια γέρνει το κεφάλι παραδίδοντας το πνεύμα.

6. Οι δύο ευαγγελιστές αναφέρουν την αρχική άρνηση και οι τέσσερεις τον σπόγγο με το όξος. Σε περίπτωση που επρόκειτο για προσπάθεια νάρκωσης του Χριστού, βρίσκω ότι θα ήταν πιο λογικό να παραλειφθεί το περιστατικό με το όξος και όχι να προβάλλεται και από τους τέσσερεις ευαγγελιστές.

 Β. Αν και η σταύρωση ήταν ένας τρόπος εκτέλεσης που ολοκληρωνόταν μετά πολλές ώρες ή μετά από μέρες με το θάνατο του καταδίκου από ασφυξία, ο Χριστός πέθανε πολύ σύντομα.

Πράγματι ο Χριστός πέθανε μετά από τρεις περίπου ώρες στο σταυρό. Η παραμονή Του επάνω στο σταυρό προτού παραδώσει το πνεύμα, ήταν από ώρας 6^ης έως ώρας 9^ης, δηλαδή από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 3 το απόγευμα (Μτθ. 27:45, Μρκ. 15:33, Λκ. 23:44).

Εύλογο είναι να αναρωτηθούμε γιατί ο Χριστός πέθανε τόσο γρήγορα επάνω στο σταυρό. Πρώτα από όλα ο Χριστός δεν ήταν κάποιος σκληροτράχηλος στρατιώτης ή ληστής ή δούλος. Η αντοχή Του ήταν περιορισμένη. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το τελευταίο εικοσιτετράωρο ήταν ιδιαίτερα δύσκολο γι’ Αυτόν. Αμέσως μετά το Μυστικό Δείπνο, έχουμε την μετάβαση στο όρος των Ελαιών την προσευχή και τη σύλληψη. Οι συνθήκες της συλλήψεως ήταν σκληρές, καθώς ο κατάδικος προπηλακιζόνταν με σκαιότητα. Πέρασε όλο το βράδυ άυπνος, συρόμενος από κριτήριο σε κριτήριο. Οι μετακινήσεις του εκείνο το βράδυ, μέσα στην Αγία Πόλη, ήταν 5-6 χιλιόμετρα, τα οποία διήνυσε συρόμενος και δερόμενος.

Η μαστίγωση είχε απίστευτη σκληρότητα. Διαβάσαμε σε κάποιο κείμενο στο διαδίκτυο, ότι η μαστίγωση ήταν μία τυπική διαδικασία για τους Ιουδαίους και εκτελούνταν από ιερέα με 39 κτυπήματα. Πράγματι υπάρχει και αυτή η μαστίγωση που εφαρμόστηκε στον απ. Παύλο και διασώζεται στην καθομιλουμένη μας γλώσσα με τη φράση «έλαβε τεσσαράκοντα παρά μία». Είναι ξεκάθαρο ότι η μαστίγωση που προηγήθηκε της σταυρώσεως δεν ανήκε σε αυτή την κατηγορία. Τη διατάζει ο Πιλάτος και την εκτελούν οι στρατιώτες του ρωμαϊκού στρατού. Ας δούμε τις σχετικές αναφορές:

α) «τότε οἱ στρατιῶται τοῦ ἡγεμόνος παραλαβόντες τὸς Ἰησοῦν εἰς τὸ πραιτώριον συνήγαγον ἐπ’ αὐτὸν ὅλην τὴν σπείραν» (Μτθ. 27:27).

β) «ὁ δὲ Πιλᾶτος . . . παρέδωκεν τὸν Ἰησοῦν φραγγελώσας ἵνα σταυρωθῇ. Οἱ δὲ στρατιῶται ἀπήγαγον αὐτὸν ἔσω τῆς αὐλῆς, ὅ ἐστιν πραιτώριον, καὶ συγκαλοῦσιν ὅλην τὴν σπεῖραν» (Μρκ. 15:15-16).

γ) «ἐξουθενήσας δὲ αὐτὸν ὁ Ἡρώδης σὺν τοῖς στρατεύμασιν αὐτοῦ καὶ ἐμπαίξας περιβαλὼν ἐσθῆτα λαμπρὰν ἀνέπεμψεν αὐτὸν τῷ Πιλάτῳ» (Λκ. 23:11).

δ) «τότε οὗν ἔλαβεν ὁ Πιλᾶτος τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐμαστίγωσεν» (Ιω. 19:1).

Με τη βοήθεια των παραπάνω αναφορών μπορούμε να προχωρήσουμε στις εξής διαπιστώσεις:

1. Η μαστίγωση δεν έγινε από τους Ιουδαίους ιερείς.

2. Στις τρεις περιπτώσεις την αναθέτει ο Πιλάτος στους στρατιώτες του και στη μία την αναλαμβάνουν οι στρατιώτες του Ηρώδη Αντίπα, ο οποίος ήταν υποτελής βασιλιάς της Ρώμης.

3. Δεν έγινε με τάξη, αλλά ο Χριστός παραδόθηκε σαν παιχνίδι στα χέρια των στρατιωτών, οι οποίοι έπεσαν όλοι επάνω Του. «Συνήγαγον ἐπ’ αὐτὸν ὅλην τὴν σπείραν» όπως παρατηρούν οι ευαγγελιστές. Αυτό σημαίνει ότι τον παρέλαβε ένας λόχος στρατιωτών και μόνο όταν όλοι αυτοί κουράστηκαν από τη «διασκέδαση» τον επέστρεψαν στον Πιλάτο.

4. Δεν επρόκειτο για απλή μαστίγωση, αλλά «συμπληρώθηκε» από ειρωνείες, κτυπήματα με καλάμι, χρήση του ακάνθινου στεφανιού.

5. Το όργανο της μαστίγωσης ήταν το «φραγγέλιο». Ας μην πηγαίνει ο νους μας σε ένα ραβδί ή σε ένα σχοινί με το οποίο χτυπούσαν τον κρατούμενο. Πρόκειται για ένα όργανο από πολλά πλεγμένα κομμάτια δέρματος, στην άκρη των οποίων ήταν προσαρμοσμένα μεταλλικά αντικείμενα (σφαιρίδια, κομμάτια μετάλλου, λεπίδες) ή οστάρια. Κατά τη χρήση το «φραγγέλιο» ξέσκιζε τον μαστιγούμενο, μέχρι του σημείου που φαίνονταν τα οστά του.

Αυτές οι διαπιστώσεις μας οδοηγούν στα εξής συμπεράσματα σχετικά με το αν ήταν δυνατό ο Χριστός να πεθάνει τόσο σύντομα επάνω στο σταυρό:

1) Η μαστίγωση και το ακάνθινο στεφάνι πρέπει να Του είχαν προκαλέσει φοβερή απώλεια αίματος.

2) Τελικά, δεν μπόρεσε να σηκώσει το σταυρό και αναγκάστηκαν, ακόμη και οι εκτελεστές της σταύρωσης, να το παραδεχθούν και να αναθέσουν αυτό το καθήκον στον Σίμωνα από την Κυρήνη παρά την πρακτική να μεταφέρει ο κατάδικος το σταυρό στον τόπο της εκτέλεσης.

3) Δεν μαρτυρείται μαστίγωση για τους άλλους σταυρωμένους, οι οποίοι θα είχαν περάσει το προηγούμενο βράδυ στη φυλακή περιμένοντας το τέλος.

Είναι προφανές, καθώς ο θάνατος στο σταυρό προκαλούνταν από ασφυξία, ότι ο Χριστός, όταν προσηλώθηκε στο σταυρό δεν θα είχε πλέον τη δύναμη να αγωνιστεί να στηριχθεί στα πόδια Του. Αντιθέτως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ακόμη και αυτές οι τρεις ώρες, μάλλον πρέπει να θεωρηθούν πολλές.

 Γ. Δεν Του έσπασαν τα πόδια για να μπορέσουν να τον επαναφέρουν αργότερα χωρίς να έχει κάποιο πρόβλημα.

Μετά το θάνατο του Χριστού στο σταυρό, καθώς οι ώρες περνούσαν και πλησίαζε το Σάββατο, το οποίο θα εμολύνετο από τα νεκρά σώματα σε κοινή θέα, οι ευσεβείς Ιουδαίοι ζήτησαν να κατεβούν τα σώματα από τους σταυρούς. Για το λόγο αυτό οι στρατιώτες ανέλαβαν να ελέγξουν την κατάσταση των τριών σταυρωθέντων. Στους μεν δύο που εμφανῶς ζοῦσαν έσπασαν τα πόδια για να επιταχύνουν το θάνατο, ενώ στην περίπτωση του Χριστού, ο οποίος φαινόταν ήδη νεκρός, χρειάζονταν να βεβαιωθούν. Το καθήκον αυτό ανέλαβε ένας από τους στρατιώτες, ο οποίος καταφέροντας ένα ισχυρό πλήγμα στο πλευρό του Χριστού δεν είδε κάποια αντίδραση από τον ίδιο, αλλά μόνο υγρό, το οποίο είχε συγκεντρωθεί στους πνεύμονες και στη θωρακική κοιλότητα και μετά το χτύπημα της λόγχης χύθηκε στο έδαφος. Αν το πλήγμα του στρατιώτη δεν ήταν ισχυρό, αλλά απλό τσίμπημα, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, δε θα είχε προκαλέσει την εκροή του υγρού και ο αυτόπτης μάρτυρας Ιωάννης δεν θα μπορούσε να παραθέσει τη μαρτυρία του (19:34-35).

Επιπλέον, δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι ο θάνατος του Χριστού αναφέρθηκε στον Πιλάτο, στα πλαίσια επίσημης ενημέρωσης, από έμπειρους στρατιώτες, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να βεβαιώσουν ψευδώς, ένα θάνατο ο οποίος δεν είχε συμβεί. Στο απόσπασμα δεν μετείχε μόνο ο στρατιώτης που λόγχισε το Χριστό, ο οποίος κατά τη θεωρία κάποιων συμμετείχε στη συνομωσία, αλλά και άλλοι στρατιώτες, πιθανότατα με αξιωματικό επικεφαλής, οι οποίοι έπρεπε όλοι να είναι ενήμεροι για να μπορούν να συγκαλύψουν την περίπτωση του να είναι ο ένας από τους σταυρωμένους απλώς αναίσθητος και όχι νεκρός.

Αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά δεν ήταν δυνατό να συμβούν. Για λίγους θανάτους από την αρχαιότητα μπορούμε να είμαστε τόσο βέβαιοι όσο για το θάνατο του Ιησού. Εξάλλου για ποιο λόγο κάποιοι θα μπορούσαν να σχεδιάσουν αυτή την απάτη; Μήπως αυτά που έζησαν οι χριστιανοί μετά την Ανάσταση ήταν ζηλευτά και ευχάριστα; Το αντίθετο! Διωγμοί, φυλακίσεις, μαρτύριο, θάνατος. Θα ήταν δυνατό όλα αυτά να στηριχθούν επάνω σε μία απάτη;

Υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσαμε να πούμε σχετικά για τη σταύρωση, όπως για μαρτυρίες μη χριστιανών συγγραφέων, οι οποίοι αναφέρουν το σκοτάδι που ξαφνικά απλώθηκε στη γη. Πέρα από αυτά, όμως, είναι ξεκάθαρο ότι η μαρτυρία των ευαγγελίων δείχνει ότι ο Χριστός ετελειώθη επάνω στο σταυρό χωρίς καμία αμφιβολία. Εξάλλου αυτό που ενδιαφέρει κυρίως, σε μία τέτοιου είδους ανάρτηση, είναι να δώσουμε κάποια εναύσματα για να δούμε το Πάθος μέσα από μία οπτική η οποία σεβόμενη την παράδοση της Εκκλησίας μάς βοηθά να κατανοήσουμε τη σκληρότητα της σταύρωσης και τη σημασία της θυσίας του Χριστού για τη σωτηρία μας.

Καλή Ανάσταση!

Τάφοι στην Αγία Γη και ο τάφος του αγίου Λαζάρου

Ετικέτες

Αγία Γη, Αδιαβινή, Ανάσταση, Βηθανία, Ιερουσαλήμ, Λάζαρος, Μαριαμνή, Παλαιστίνη, Χριστός

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης κάνει εκτενή αναφορά στο φίλο του Χριστού Λάζαρο και στην ανάστασή του. Με αφορμή τη σχετική βιβλική διήγηση (Ιω. 11:38-47) θα δούμε κάποια στοιχεία από τη μορφολογία των τάφων της εποχής του Χριστού.

Ο Λάζαρος με τις αδελφές του ζούσαν στη Βηθανία ένα χωριό που βρισκόταν περίπου δεκαπέντε στάδια (τρία χιλιόμετρα) ανατολικά από την πόλη της Ιερουσαλήμ (Ιω. 11:18). Είναι γνωστά όσα προηγήθηκαν της αναστάσεως του Λαζάρου για το λόγο αυτό θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στα όσα διαδραματίσθηκαν έξω από το χωριό στον τόπο όπου γινόταν οι ταφές.

Το πρώτο στοιχείο που μας δίνει ο ευαγγ. Ιωάννης είναι ο τύπος του ταφικού μνημείου του αγίου Λαζάρου: «ἦν δὲ σπήλαιον«. Επρόκειτο για μνημείο με σπηλαιώδη μορφή. Από μία πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κατά την έποχη του Χριστού υπήρχε μία ευρεία ποικιλία μνημείων στην Αγία Γη.

Ας δούμε κάποιους τύπους:

Σε αυτόν παρατηρούμε ότι υπάρχουν τρεις πύλες που περιβάλονται από κτιστές αψίδες και αυλή με πέτρινους τοίχους δεξιά και αριστερά για να συγκρατείται το χώμα. Στο εσωτερικό του συγκεκριμένου τάφου υπάρχουν λίθινες σαρκοφάγοι. ένα τόσο μεγάλο και φροντισμένο μνημείο ήταν τόπος ταφής πολλών ανθρώπων.

Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι οι Εβραίοι δεν επέτρεπαν την εκταφή, καθώς τη θεωρούσαν ως βεβήλωση για το νεκρό, συνέλεγαν όμως τα οστά και τα τοποθετούσαν σε λίθινα ή πήλινα οστεοφυλάκια. Κατά συνέπεια, οι χώροι ταφής των μεγάλων οικογενειών ήταν ευρύχωροι με πολλές θέσεις απόθεσης νεκρού, όπως διακρίνουμε στην επόμενη φωτογραφία.

Ένας άλλος τύπος ήταν σκαμμένος στην πέτρα με κίονες στην πρόσοψη, όπως ο λεγόμενος τάφος του Ζαχαρία, φωτογραφία του οποίου ακολουθεί:

Οι τάφοι που αναφέραμε ήδη ανήκαν σε ευκατάστατες οικογένειες, οι οποίοες είχαν τη δυνατότητα να κατασκευάσουν και να σηντηρήσουν μνημείο τέτοιου μεγέθους.

Οι περισσότεροι Ιουδαίοι δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα και έθαβαν τους νεκρούς τους σε απλούστευρες καταστευές.

Ο σπηλαιώδης τάφος που εικονίζεται στην επόμενη φωτογραφία είναι από την πρώϊμη εποχή του χαλκού (από το 3.000 π.Χ.).

Είναι πολύ απλούστερος από τους άλλους. Ουσιαστικά είναι μία σπηλιά με απλή διαμόρφωση της εισόδου της. Χρήση παρόμοιων μνημείων συναντάται και στην Παλαιστίνη του 1ου μ.Χ. αιώνα.

Από τη σημείωση του ευαγγ. Ιωάννη «ἦν δὲ σπήλαιον» οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο τάφος του αγίου Λαζάρου πρέπει να έμοιαζε με αυτόν.

Πράγματι οι φωτογραφίες που ακολουθούν από το μνημείο που θεωρείται ως ο τάφος του Λαζάρου δείχνουν ότι είναι κάπως έτσι.

Το μνημείο στη σημερινή του μορφή έχει αρκετό βάθος και για να φθάσεις στο χώρο που βρίσκεται η κρύπτη θα πρέπει να κατέλθεις αρκετά σκαλοπάτια.

Ο τάφος του Λαζάρου βρίσκεται στο βάθος του μνημείου και έχει τη μορφή ταφικού δωματίου. Ο χώρος της σπηλιάς έχει διαμορφωθεί κατάλληλα για να δεχτεί το νεκρό σώμα.

Ένα ενδιαφέρον σημείο είναι ο τρόπος με τον οποίο έκλειναν οι τάφοι. Σε κάποιες περιπτώσεις υπήρχαν λίθινες θύρες.

Ένας άλλος τύπος θύρας ήταν αυτός που εικονίζεται αμέσως μετά. Επρόκειτο για μία πέτρα σκαλισμένη στο περίγραμμα της θύρας του μνημείου από τη μία μεριά και φαρδύτερη από την άλλη. Εφάρμοζε όπως μερικά πώματα σε μπουκάλια.

Στην περίπτωση του Λαζάρου, αν δεχθούμε ότι το μνημείο που σήμερα θεωρείται ο τάφος του μάλλον ήταν κάτι τέτοιο (αν ήταν στην έξοδο του τάφου) ή μία πλάκα (αν ήταν στην οροφή του ταφικού θαλάμου). Ο Χριστός, κατά τον άγιο Ιωάννη είπε «ἄρατε τὸν λίθον» (Ιω. 11:39). Μία καλή μετάφραση θα ήταν «σηκώστε την πέτρα» αλλά θα μπορούσε να αποδωθεί και «απομακρύνετε την πέτρα» ή «βγάλτε την πέτρα». Στην πρώτη περίπτωση θα ήταν δυνατό να άναφέρεται στο λίθο της οροφής του ταφικού θαλάμου, ο οποίος θα ήταν οριζόντιος, στις άλλες περιπτώσεις είτε στο λίθο της εισόδου είτε στον λίθο που έκλεινε τον ταφικό θάλαμο.

Ο τρίτος τρόπος με τον οποίο έκλειναν τα ταφικά μνημεία φαίνεται ότι δεν ταιριάζει στην περίπτωση του αγίου Λαζάρου, αλλά στον τάφο του Χριστού.

Το μνημείο ήταν σκαμμένο σε βράχο και το έκλεινε μια κυλινδρική πέτρα, η οποία έπρεπε να κυλίσει για να αποκαλύψει το άνοιγμα του μνημείου. Ο ευαγγ. Ιωάννης και στην περίπτωση του τάφου του Χριστού χρησιμοποιεί το ρήμα «αἴρω». Ο λίθος ήταν «ἠρμένος ἐκ τοῦ μνημείου» (Ιω. 20:1). Οι άλλοι ευαγγελιστές όμως αναφέρονται σε κυλινδρικό λίθο ό οποίος έπρεπε να κυλιθεί.

Ματθαίου 27:60 «προσκυλίσας λίθον μέγαν» κατά την ταφή.

Ματθαίου 28:2 «ἀπεκύλισεν τὸν λίθον» ο άγγελος.

Μάρκου 15:46 «προσεκύλισεν λίθον» κατά την ταφή.

Μάρκου 16:2 «τὶς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον;» αναρωτιούνται οι Μυροφόρες.

Μάρκου 16:3 «θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος» τελικά.

Λουκά 24:2 «εὖρον τὸν λίθον ἀποκεκυλισμένον ἀπὸ τοῦ μνημείου» οι Μυροφόρες.

Από τα παραπάνω χωρία πρέπει να θεωρήσουμε βέβαιο ότι ο τάφος του Χριστού είχε καλυμμένη την είσοδό του από κυλινδρικό λίθο.

 

Στις προηγούμενες φωτογραφίες φαίνεται πως ακριβώς λειτουργούσε το σύστημα. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στη δεύτερη, υπήρχε λαξευμένος οδηγός ό οποίος βοηθούσε να μην πέσει ο κυλινδρικός λίθος. Η φωτογραφία αυτή προέρχεται από τον τάφο της βασιλικής οικογένειας της Αδιαβηνής και βρίσκεται έξω από την Ιερουσαλήμ. Η οικογένεια αυτή, ηγεμόνες ενός μικρού βασιλείου, βορειοανατολικά από την Αγία Γη, προσηλυτίσθηκε στον ιουδαϊσμό.

Παρόμοιας μορφής ήταν και ο τάφος της απογόνου των Ασμοναίων βασίλισσας Μαριαμνής, αγαπημένης συζύγου του Ηρώδη, ο οποίος τελικά τη δολοφόνησε.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Πόσα ήταν τα νήπια;

Ετικέτες

σφαγή, Ηρώδης, νήπια

Μέσα στην φύση του ανθρώπου είναι η επιθυμία να λύσει τις απορίες του.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθεί και η συζήτηση για τον αριθμό των νηπίων που σφαγιάσθηκαν στη Βηθλεέμ από τον Ηρώδη μετά τη γέννηση του Χριστού.

Μελετώντας την πατερική παράδοση θα εντοπίσουμε αρκετές αναφορές στο γεγονός, χωρίς καμία αναφορά στον αριθμό των αθώων θυμάτων.

 Ο αριθμός 14.000, φαίνεται ότι εισχώρησε σε κάποια κατοπινή στιγμή, χωρίς όμως να ενσωματωθεί ποτέ πλήρως ούτε στα συναξάρια. Για παράδειγμα το Μέγα Ωρολόγιο σε έκδοση της Αποστολικής Διακονίας τοποθετεί τον αριθμό αυτό ανάμεσα σε παρενθέσεις.

Η σύγχρονη βιβλική έρευνα καταλήγει σε ένα πολύ μικρότερο νούμερο βασισμένη στον υπολογισμό του αριθμού των παιδιών που ήταν δυνατό να μεγαλώνουν στη Βηθλεέμ και στα περίχωρά της. Ίσως γύρω στα 30 με 40.

Στους Αγίους Τόπους δείχνονται στους προσκυνητές οι τάφοι των νηπίων, οι οποίοι, ούτε κατά προσέγγιση δεν πλησιάζουν τον αριθμό των 14.000.

Πόσα ήταν τελικά τα νήπια;

Προφανώς δεν γνωρίζουμε.

Ο κίνδυνος σε αυτή τη συζήτηση είναι να εστιάσουμε στον (μικρό ή μεγάλο) αριθμό και να χάσουμε την ουσία του προβλήματος που πρέπει να εντοπιστεί στο ότι ο Ηρώδης στηριγμένος σε έναν παράλογο και εγωιστικό φόβο μήπως χάσει το θρόνο του θυσίασε αθώους.

Αν στη Βηθλεέμ υπήρχαν λίγα παιδάκια το έγκλημα θα ήταν μικρότερο; Οι μανάδες τους θα τα θρηνούσαν λιγότερο;

Οι Πατέρες εστιάζουν στο γεγονός καθεαυτό και όχι στις (τεχνικές) «λεπτομέρειες». Τους ενδιέφερε ο πόνος που προκάλεσε η κακία και όχι πόσα παιδάκια έπεσαν «θερισμένα σαν σιτάρι», όπως λέει το κοντάκιο της εορτής.

Το περιστατικό της σφαγής των νηπίων δεν καταγράφεται σε άλλη πηγή της εποχής, παρά μόνο στον ευαγγελιστή Ματθαίο, αλλά είναι απόλυτα ταιριαστό με τις μαρτυρίες άλλων πηγών σχετικά με τον χαρακτήρα του Ηρώδη, ο οποίος δεν δίστασε να σκοτώσει πολλές από τις συζύγους του -μεταξύ αυτών και τη μόνη που φαίνεται ότι αγάπησε, τη Μαριαμνή- αλλά και αρκετά από τα παιδιά του, για να μην του πάρουν το θρόνο.

Το έγκλημα αυτό, όπως και όλα τα άλλα που διέπραξε ο Ηρώδης, είναι έτσι ή αλλιώς ασύλληπτο από το μέσο άνθρωπο: η διατήρηση του θρόνου, απέναντι σε μία αόριστη απειλή, για τον Ηρώδη ζυγίζει περισσότερο από τη ζωή ενός, δύο, τριών, τεσσάρων . . . παιδιών, ακόμη και αν αυτά είναι τα δικά του.

Αυτό που ο θολωμένος και διεστραμμένος νους του βασιλιά δεν μπόρεσε να συλλάβει είναι ότι με το έγκλημά του θεμελίωνε στη θυσία των αθώων βρεφών, τα οποία τιμώνται ως άγιοι, την Εκκλησία των μαρτύρων, οι οποίοι την πότισαν και την ποτίζουν με το αίμα τους.

Σημασία, λοιπόν, δεν έχει ο αριθμός, αλλά το ότι έστω και ένα παιδάκι σφαγιάστηκε, θύμα του ανθρώπινου εγωισμού. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Εκκλησία δίνει μεγάλη αξία στον έναν άνθρωπο, στο εκατοστό πρόβατο, στον ένα αμαρτωλό που μετανοεί. Μήπως άλλωστε γνωρίζουμε πόσοι είναι οι άγιοι; Πόσοι είναι οι μάρτυρες; Οι νεομάρτυρες; Μας αρκεί το ότι όταν τέθηκε το ερώτημα Χριστός ή όχι εκείνοι επέλεξαν το Χριστό.

Χρόνια Πολλά!

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ: ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ;

Ετικέτες

Ορθόδοξη Εκκλησία, Χριστός, αγ. Μαρία Μαγδαληνή, αμαρτωλή, ευαγγέλια, Karen King

Με την αφορμή της έκδοσης από την Karen King του γνωστικού παπύρου του 4^ου αιώνα στον οποίο ο Ιησούς παρουσιάζεται να λέει τη φράση «η σύζυγός μου . . . » επανήλθε στο προσκήνιο η αγ. Μαρία η Μαγδαληνή, η οποία από τη δυτική παράδοση συγχέεται με τη μετανοημένη αμαρτωλή που με πολύ ταπείνωση και αγάπη άλειψε τα πόδια του Χριστού με μύρο και τα σκούπισε με τα μαλλιά της.

Σε κάποια δημοσιεύματα, μάλιστα, τονίζεται ότι είναι μία παραμελημένη μορφή, την οποία η Εκκλησία παραγκώνισε προς χάριν των ανδρών αποστόλων και αφήνεται να εννοηθεί ότι κάποτε πρέπει, επιτέλους, να αποκατασταθεί.

 

Τι από όλα αυτά είναι αλήθεια;

 

Σε αυτή την ανάρτηση θα θέλαμε να επαναλάβουμε σύντομα αυτό που εύκολα διαπιστώνει κάποιος διαβάζοντας τις σχετικές ευαγγελικές διηγήσεις:

1) Ήταν ασθενής, δαιμονισμένη, και ο Χριστός την θεράπευσε. Το ευαγγέλιο του Λουκά κάνει τη σχετική αναφορά στο κεφ. 8 και στους στίχους 1-3. Λίγο πριν (Λουκά 7:36-50) έχει αναφερθεί στο περιστατικό που συνέβη στο σπίτι του Φαρισαίου Σίμωνα, όπου, μία γυναίκα, της οποίας δεν γνωρίζουμε το όνομα, του άλειψε τα πόδια με μύρο και τα σκούπισε με τα μαλλιά της κλαίγοντας. Τα δύο περιστατικά δεν συνδέονται.

Η αναφορά στην κατοχή της αγ. Μαρίας από δαιμόνια δεν την μειώνει δεν την αδικεί, δεν την παραμερίζει, αντιθέτως, η θεραπεία της από το Χριστό την παρουσιάζει να έχει δεχθεί την χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Πώς το γνωρίζουμε αυτό;

Στην Ορθόδοξη παράδοση η Μαρία από την πόλη Μάγδαλα είναι αγία, δηλαδή έχει πετύχει την κατά χάρη ένωσή της με το Θεό. Μεγαλύτερη τιμή από αυτή δεν υπάρχει.

Στην υμνογραφία της Εκκλησίας παρουσιάζεται ως απόστολος, όπως ακριβώς γίνεται και στα ευαγγέλια. Μάλιστα στη συνάντησή της με τον αναστημένο Χριστό αναφέρεται ένα από τα γνωστότερα τροπάρια της Εκκλησίας το αναστάσιμο απολυτίκιο του ήχου πλαγίου του δευτέρου.

2) Ήταν μία από τις πιστότερες ακολούθους του Χριστού. Σε όλες τις βιβλικές αναφορές τοποθετείται πρώτη από όλες τις γυναίκες. Μόνο σε μία τοποθετείται δεύτερη, στο ευαγγέλιο του ευαγγ. Ιωάννη κεφ. 19 στ. 25. Σε αυτή την αναφορά πρώτη είναι η Παναγία και η εξαδέλφη της Μαρία του Κλωπά και έπειτα η αγ. Μαρία η Μαγδαληνή («εἰστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή»).

3) Και οι τέσσερις ευαγγελιστές την αναφέρουν ως μάρτυρα της αναστάσεως (στα χωρία Ματθαίου 28:1-10, Μάρκου 16:1-8, Λουκά 23:55-24:11, Ιωάννη 20:1-18) και οι δύο (Μάρκος και Ιωάννης) ως απόστολο των αποστόλων, οι οποίοι μάλιστα, δεν την εμπιστεύονται αμέσως αλλά είναι δύσπιστοι, μέχρι που η επίσκεψη στο -κενό πλέον- μνήμα τους πείθει.

4) Δεν έχουμε πληροφορίες για την ηλικία της ή τη ζωή της μέχρι τη στιγμή της θεραπείας της από το Χριστό. Μόνο ότι καταγόταν από μία πόλη της Γαλιλαίας, η οποία βρισκόταν δυτικά από τη Γενισαρέτ και ονομαζόταν Μάγδαλα (στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως «Πύργος»). Ίσως το ότι αναφέρεται πάντα πρώτη στο όμιλο των γυναικών μαθητών να σημαίνει ότι ήταν η πιο ηλικιωμένη από αυτές και απολάμβανε κάποια τιμή για αυτό το λόγο.

 

Από το τέλος του 6^ου μ.Χ. αιώνα ο πάπας Γρηγόριος Αʹ ο Διάλογος σε ένα ποιμαντικό κείμενο που απευθύνεται προς τους ιερείς του (το κείμενο υπάρχει στα λατινικά στη Λατινική Πατρολογία του J.-P. Migne, τόμος 76 στήλη 1239) φαίνεται να συγχέει τρεις γυναίκες (την αμαρτωλή που άλειψε τα πόδια του Χριστού με μύρο, την αδελφή του Λαζάρου Μαρία που, ως έκφραση της ευγνωμοσύνης της προς τον Κύριο έκανε το ίδιο και την θεραπευμένη δαιμονισμένη Μαρία (Μαγδαληνή) του ευαγγ. Λουκά). Από το σημείο αυτό και έπειτα η παρανόηση καθιερώθηκε στο δυτικό κόσμο και διαιωνίσθηκε μέχρι τις μέρες μας, χωρίς όμως να γίνει αποδεκτή από την ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία τιμούσε και τιμά την Μαρία Μαγδαληνή ως Αγία, Ισαπόστολο και μαθήτρια του Χριστού.

 

Αν η Εκκλησία ήθελε να αλλοιώσει τη μορφή της Μαρίας από τα Μάγδαλα δεν θα την παρουσίαζε ως Απόστολο και Αγία. Δεν θα την τιμούσε με κάθε τρόπο και ιδιαίτερα την ημέρα της μνήμης της στις 22 Ιουλίου. Δεν θα προσέφερε το λείψανό της, το οποίο βρίσκεται στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας θερμό και ευωδιάζον, για προσκύνηση. Δεν θα αναφερόταν σε αυτή μέσα από τα ευαγγέλια.

Από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού η Αγία Μαρία έγινε αποδεκτή ως μαθήτρια και ακόλουθος του Χριστού. Ως μάρτυρας της αναστάσεως, ως η πρώτη που είδε τον αναστημένο Χριστό. Ως αυτή που έφερε το αναστάσιμο μήνυμα τους απιστούντες αποστόλους.

Τι άλλο χρειάζεται για να την τιμήσουμε και εμείς και να της αποδώσουμε το σεβασμό που της αξίζει;

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΥΡΟΥ ΤΗΣ KAREN KING ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ;

Ετικέτες

πηγή, σύζυγος του Ιησού, Ιησούς, ιστορική αξιοπιστία, μαρτυρίες, Karen King

Προκαλεί εντύπωση το ότι η ίδια η καθηγήτρια του Harvard κ. Karen King, η οποία εκδίδει τον πάπυρο για τον οποίο γίνεται πολύς λόγος στις μέρες μας δηλώνει ότι «το υλικό που έχουμε μας παρέχει μη αξιόπιστες ιστορικά πληροφορίες για να συζητήσουμε θέματα που σχετίζονται με το αν ο Χριστός ήταν έγγαμος ή όχι. Η σχετική φράση της Karen King είναι η ακόλουθη: «The material discussed below [στο άρθρο] provides no reliable historical information for that discussion».

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

Οι λόγοι που εκμηδενίζουν την ιστορική αξιοπιστία της πληροφορίας του συγκεκριμένου παπύρου για τη σύζυγο του Ιησού είναι πολλοί. Ας δούμε με κάθε συντομία κάποιους από αυτούς.

 

1) Το μέγεθος του σπαράγματος δεν μας επιτρέπει να είμαστε σίγουροι για το τι ακριβώς λέει. Οι λέξεις που σώζονται είναι τόσο λίγες που μόνο αποσπασματική εικόνα έχουμε σχετικά με τα λόγια του Ιησού. Παραδείγματος χάριν η φράση «Ο Ιησούς είπε: «Η γυναίκα μου . . .»» θα μπορούσε να αποτελεί μέρος ενός παραδείγματος εκ μέρος του ομιλητή προς την ομήγυρη και να μην αναφέρεται στο πρόσωπό του. Για να το καταλάβουμε αρκεί να σκεφθούμε πόσες φορές κάθε μέρα βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση κάποιου άλλου για να εξηγήσουμε ή να παρουσιάσουμε κάτι. Ίσως κάτι τέτοιο να καταγράφουν και οι γνωστικοί συγγραφείς του κειμένου.

 

2) Η προέλευση του κειμένου, από κάποια γνωστική ομάδα, δεν υποδηλώνει επαφή με τη γνήσια αποστολική παράδοση της Εκκλησίας. Κατά την εποχή που εξετάζουμε κυκλοφορούσαν πάρα πολλά κείμενα που αναφέρονταν σε πρόσωπα και πράγματα του χριστιανικού χώρου χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν κάποια σχέση με αυτόν. Στην Αίγυπτο, παραδείγματος χάριν, είχαν πλησιάσει το χριστιανισμό διάφορες γνωστικές ομάδες, οι οποίες προσπαθούσαν να συνδυάσουν τη «γνώση» με τη χριστιανική διδασκαλία. Το αποτέλεσμα ήταν μία παρεφθαρμένη μορφή του χριστιανισμού, η οποία όχι μόνο ήταν άσχετη με την πραγματικότητα, αλλά τον παρουσίαζε αντεστραμμένο και πλήρως αλλοιωμένο.

 

3) Η χρονική απόσταση του κειμένου που εξετάζουμε από την εποχή του Χριστού είναι πολύ μεγάλη. Πρώτα πρώτα ο συγκεκριμένος πάπυρος τοποθετείται στον τέταρτο αιώνα απέχοντας από τα γεγονότα 250 με 350 χρόνια. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι έχει αντιγραφεί από παλαιότερο κείμενο του τέλους του δευτέρου αιώνα, όπως υποστηρίζει η συγγραφέας, η χρονική απόσταση και αυτού του κειμένου από τα γεγονότα πλησιάζει, αν δεν ξεπερνά, τα 150 χρόνια. Για να καταλάβουμε τη δυσκολία να χρησιμοποιήσουμε το συγκεκριμένο κείμενο ως ιστορική πηγή για το Χριστό αρκεί να σκεφτούμε ότι είναι σαν να προσπαθούμε να γράψουμε την ιστορία κάποιου ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης χωρίς να έχουμε κάποια πηγή, αλλά βασισμένοι σε κάτι που κάπου, κάποτε ακούσαμε. Αν βάλουμε στο στόμα κάποιου ήρωα μία φράση, η οποία δεν έχει καταγραφεί κάπου αλλά προέρχεται από εμάς αυτό δεν αποτελεί πηγή ή ιστορική μαρτυρία αλλά προϊόν της φαντασίας μας και, όπως πολύ σωστα δηλώνει η κ. King, δείχνει τι πιστεύουμε εμείς για κάποιο πρόσωπο ή γεγονός και όχι την ιστορική αλήθεια για αυτό το πρόσωπο ή το γεγονός.

Στο σημείο αυτό δεν είναι άκαιρο να διευκρινίσουμε ότι πρωταρχικό ρόλο στην ιστορική έρευνα παίζουν οι πηγές και όχι τα βοηθήματα, στα οποία έχουμε επεξεργασία των πηγών. Τι είναι όμως πηγή; Πηγή είναι κάθε άμεση μαρτυρία για μία ιστορική μορφή, ένα γεγονός, μία απόφαση, μία συνθήκη. Πηγή μπορεί να είναι ένα κείμενο, μία επιγραφή, ένα αρχαιολογικό εύρημα, ένα αντικείμενο, το οποίο συνεισφέρει στην ανακάλυψη, στην αποκατάσταση και αποσαφήνιση της ιστορικής αλήθειας. Η πηγή πρέπει να είναι σύγχρονη των γεγονότων και να σχετίζεται με τα πρόσωπα. Σε διαφορετική περίπτωση ή έχει μειωμένη αξία ή δεν θεωρείται πηγή.

Ο πάπυρος της Karen King έχει μηδενική αξία ως μαρτυρία για το Χριστό, καθώς δεν πληρεί καμία από τις αναγκαίες προύποθέσεις για να θεωρηθεί ιστορική πηγή. Αντιθέτως, η μαρτυρία των τεσσάρων κανονικών ευαγγελίων, τα οποία έχουν γραφεί από αυτόπτες μάρτυρες του Χριστού ή από μαθητές των αποστόλων και σχετίζονται στενά χρονικά με την εποχή που έζησε επάνω στη γη είναι ισχυρότατη και πλήρως αξιόπιστη ως ιστορική μαρτυρία.

 

4) Σύμφωνα με την καθηγ. Karen King και τους άλλους επιστήμονες που το εξέτασαν το πρωτότυπο του κειμένου που σώζεται στον συγκεκριμένο πάπυρο ήταν γραμμένο στην ελληνική γλώσσα και μετά από περίπου 150 με 200 χρόνια μεταφράστηκε στα κοπτικά. Η διαφορά της αρχικής γλώσσας του κειμένου από την γλώσσα στην οποία το έχουμε σήμερα μειώνει και άλλο την ιστορική του αξιοπιστία. Είναι πολύ πιθανό είτε κατά την αντιγραφή είτε κατά τη μετάφραση να παρεισέφρυσε κάποιο λάθος, το οποίο να οδηγεί στη φράση που συζητούμε και η οποία δεν μαρτυρείται σε καμία πηγή.

ΤΙ ΝΕΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ Ο ΠΑΠΥΡΟΣ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΕ Η KAREN KING;

Ετικέτες

πάπυρος, Ιησούς, αγ. Μαρία Μαγδαληνή, γνωστικές ομάδες, γνωστικισμός, Karen King

Παραμερίζοντας το δημοσιογραφικό θόρυβο που ξέσπασε με αφορμή την ανακοίνωση της έκδοσης του παπύρου από την Karen King θα πρέπει να εντοπίσουμε τι προσφέρει στην επιστημονική έρευνα.

Αναπόφευκτα πρέπει να αναρωτηθούμε αν η συγκεκριμένη ανακοίνωση αφορά όλους μας ή μόνο τους ειδικούς επιστήμονες που ασχολούνται με την μελέτη της πρώιμης εκκλησιαστικής ιστορίας και πιο συγκεκριμένα της ιστορίας των γνωστικών ομάδων της Αιγύπτου.

Ο τρόπος με τον οποίο προβλήθηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το περιεχόμενό του και ιδιαίτερα η αναφορά στη σύζυγο του Ιησού οδηγεί σε συγχύσεις και ανακριβείς συνειρμούς.

 

Η θέση της Karen King, όπως προκύπτει από το προσχέδιο του κειμένου της που πρόκειται να δημοσιευθεί στο τεύχος του Ιανουαρίου 2013 στο επιστημονικό περιοδικό Harvard Theological Review (106:1), είναι σαφής και ξεκάθαρη: «το υλικό που έχουμε παρέχει μη αξιόπιστες πληροφορίες» για τη συζήτηση σχετικά με το αν ο Χριστός ήταν έγγαμος.

Σε άλλο σημείο, η συγγραφέας υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ούτε μία μαρτυρία που να δηλώνει ότι ο Χριστός ήταν έγγαμος ή ότι σε αυτή την περίπτωση σύζυγός του ήταν η αγ. Μαρία Μαγδαληνή. Μάλιστα, τονίζει ότι στις πλέον αξιόπιστες μαρτυρίες, η Μαρία από την πόλη Μάγδαλα (=Πύργος), παρουσιάζεται ως μία από τις στενές μαθήτριες του Κυρίου.

 

Τι προσφέρει, λοιπόν, το καινούριο κείμενο; είναι σημαντικό ή όχι;

 

Αν ξεπεράσουμε τις αμφισβητήσεις σχετικά με τη γνησιότητά του και, μαζί με την Karen King, την θεωρήσουμε δεδομένη θα πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην επιστημονική συνεισφορά του συγκεκριμένου παπύρου όχι στη διαμόρφωση της εικόνας που έχουμε για το Χριστό, αλλά στη διαπίστωση, ότι κατά τον τέταρτο μ.Χ. αιώνα υπήρχαν γνωστικές ομάδες οι οποίες στα κείμενα που αποδέχονταν έκαναν λόγο για «γάμο» του Χριστού.

Ένα πρόβλημα που προκύπτει από αυτή την παραδοχή είναι αν η επίμαχη φράση του 4^ου στίχου (recto) «Ο Ιησούς τους είπε: «η γυναίκα μου . . . [ » πρέπει να εκληφθεί κατά κυριολεξία ή όχι.

Η μελέτη της ιστορίας του γνωστικισμού και της σχετικής γραμματείας έχει να μας παρουσιάσει αναφορές, οι οποίες αν εκληφθούν κατά γράμμα υπονοούν στενές σχέσεις (φιλικές ή ερωτικές) ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, αλλά αν εκληφθούν μεταφορικά λαμβάνουν πνευματικό περιεχόμενο. Έτσι είναι πιθανό σε κείμενα γνωστικών ομάδων να βρούμε αναφορές που αν προσεγγιστούν με τον τρόπο που τις χρησιμοποιούμε σήμερα προκαλούν πολλά ερωτηματικά, καθώς φαίνεται να εννοούν ανάρμοστες σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας των μαθητών του Χριστού. Αν όμως ενταχθούν στο πλαίσιο των σχέσεων και των αντιλήψεων της εποχής που γέννησε τα κείμενα αυτά μπορούν να γίνουν απολύτως κατανοητές χωρίς κανένα πρόβλημα.

Φανταστείτε την έκπληξη που θα δοκιμάσει ο ιστορικός του μέλλοντος όταν εντοπίσει στα αρχεία του χώρου κοινωνικής δικτύωσης (facebook) «οικογενειακές» σχέσεις (μητέρα, αδελφός, ξάδελφος, κόρη, σύζυγος κτλ.) οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, αλλά προσπαθούν να αποδώσουν περισσότερο ή λιγότερο στενές φιλικές σχέσεις.

Φανταστείτε την έκπληξή του όταν π.χ. διαπιστώσει ότι κάποιος έχει δεκάδες αδέλφια όλα με διαφορετικά επίθετα, γονείς και παιδιά συνομήλικούς του.

 

Στην περίπτωση των διαφόρων γνωστικών ομάδων πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το ενδεχόμενο κάποιες από αυτές να υιοθετούν ακραίες ασκητικές και άλλες ελευθεριάζουσες αντιλήψεις για τις σχέσεις των δύο φύλων και, ειδικώτερα για το γάμο. Αυτή η διάσταση στις απόψεις κάνει δυσχερέστερη την προσπάθεια να κατανοήσουμε το κείμενο στην εποχή και στο ιστορικό του πλαίσιο.

 

Μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση της Karen King είναι ότι φράσεις για ανταλλαγή ασπασμών των μαθητών μεταξύ τους και με το Χριστό ή για σύζυγο του Κυρίου ή για ασπασμούς που έδινε ο Χριστός σε κάποια γυναίκα μπορεί να σχετίζονται με τη συνήθεια των πρώτων, αλλά και των σημερινών, χριστιανών να ασπάζεται ο ένας τον άλλο ως ένδειξη αγάπης, σεβασμού πνευματικής συγγένειας λόγῳ κοινής πίστης χωρίς να υποκρύπτεται καμία υπόνοια σαρκικών σχέσεων μεταξύ τους.

 

Η εκτίμηση της Karen King ότι η ζήλια των μαθητών (όπως παρουσιάζεται π.χ. στο λεγόμενο ευαγγέλιο του Φιλίππου) υπονοεί σωματικό φιλί με ερωτική διάθεση δεν μας βρίσκει σύμφωνους, καθώς η ζήλια θα μπορούσε να είναι εντονώτερη σε επίπεδο πνευματικών σχέσεων. Αν π.χ. κάποιοι πίστευαν ότι παραγκωνίζονται από άτομα εκτός του κύκλου τους.

 

Το νέο, λοιπόν, δεν είναι η διαπίστωση ότι ο Κύριος είχε σύζυγο. Αντιθέτως είναι σαφές ότι το συγκεκριμένο κείμενο για πολλούς λόγους που θα δούμε σε κατοπινή ανάρτησή μας δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε παρόμοιο συμπέρασμα.

Το νέο είναι η διαπίστωση ότι κάποιοι γνωστικοί χρησιμοποιούσαν το συγκεκριμένο λεξιλόγιο και είναι  ευθύνη την σύγχρονης φιλολογικής και ιστορικής έρευνας να τοποθετήσει τις λέξεις στο ορθό τους πλαίσιο.

Η συμβολή του παπύρου της Karen King στην προσπάθεια των επιστημόνων είναι σημαντική καθώς η έκδοσή του προσφέρει νέα στοιχεία βοηθώντας τους ειδικούς ερευνητές να προσθέσουν μερικές ψηφίδες στο ψηφιδωτό των γνωστικών αντιλήψεων της εποχής, να συμπληρώσουν κάποιο άλλο γνωστικό κείμενο, να βελτιώσουν τη γνώση που έχουμε για την κοπτική γλώσσα και τη σαχιδική διάλεκτο, να εντοπίσουν σχέσεις ανάμεσα στις διάφορες γνωστικές ομάδες και πολλά άλλα που λίγο ένδιαφέρουν το ευρύ κοινό.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΠΕ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ . . . (ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΑΠΥΡΟΥ)

Ετικέτες

σαχιδική διάλεκτος, Η γυναίκα μου, Ιησούς, κοπτικοί πάπυροι, Karen King

Συνεχίζουμε την παρουσίαση του παπύρου με τη παράθεση κάποιων στοιχείων σχετικά με την προέλευσή του και μία προσπάθειά μας να μεταφράσουμε στα ελληνικά το αγγλικό κείμενο της Karen King.

Στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν την προέλευση του σπαράγματος που παρουσιάζουν, η Karen King και οι συνεργάτες της κάνουν διάφορες υποθέσεις για την αρχική του χρήση. Υπέθεσαν ότι αρχικά ήταν φυλακτό (πιθανότητα την οποία απέρριψαν), ενώ κάποιοι πρότειναν μήπως προέρχεται κάποιο ταφικό μνημείο, καθώς οι αιγυπτιακοί τάφοι αποτελούν σημαντική πηγή παπύρων, αν και συνήθως είναι σε καλύτερη κατάσταση.

Η έρευνα σχετικά με την αυθεντικότητα του σπαράγματος συνεχίζεται και η ομάδα της Karen King εντοπίζει σημεία στο κείμενο όπου το μελάνι υποδηλώνει ότι πρόκειται για αρχαίο χειρόγραφο και όχι για σύγχρονη απάτη (σύγχρονη γραφή πάνω σε παλαιό άγραφο τεμάχιο παπύρου).

Η γλώσσα του κειμένου είναι η κοπτική και πιο συγκεκριμένα μία διάλεκτός της η σαχιδική. Η διαπίστωση αυτή μας δίνει μία γεωγραφική ένδειξη για την περιοχή προέλευσης του κειμένου, καθώς η σαχιδική ομιλούνταν στις νότιες περιοχές της Αιγύπτου και μάλιστα θεωρείται η πρώτη αιγυπτιακή διάλεκτος στην οποία μεταφράστηκαν τα ελληνικά κείμενα.

Συνεκτιμώντας άλλα γνωστικά κείμενα που σώζονται η Karen King υποθέτει ότι το πρωτότυπο ήταν ελληνικό και είχε γραφεί κατά το δεύτερο μισό του 2^ου μ.Χ. αιώνα στην Αίγυπτο, τη Συρία ή ακόμη και τη Ρώμη, καθώς στην τελευταία είχαν βρεθεί οπαδοί του Βαλεντίνου και ο Τατιανός, ο οποίος είναι γνωστός από την προσπάθειά του να συρράψει τα τέσσερα ευαγγελικά κείμενα σε ένα, το Διατεσσάρων.

 

Καθώς το απόσπασμα είναι πολύ μικρό και δεν γνωρίζουμε τον τίτλο του δεν μπορούμε να το συνδέσουμε με κάποιο από τα γνωστικά κείμενα που είναι γνωστά σε εμάς ώστε να έχουμε πληρέστερη εικόνα για την προέλευσή του και τις αντιλήψεις της ομάδας που το δημιούργησε.

 

Ακολουθεί η μεταγραφή του παπύρου στα κοπτικά και μία δική μας προσπάθεια να το μεταφράσουμε στα ελληνικά βάσει του αγγλικού κειμένου που παραθέτει η Karen King στο άρθρο της στο περιοδικό Harvard Theological Review (106:1).

 Η μπροστινή όψη:Η οπίσθια όψη:

 

Η μετάφραση του κειμένου από τα αγγλικά στα ελληνικά:

 Η μπροστινή όψη του παπύρου:

1 ] “not [to] me. My mother gave to me li[fe…”

       όχι [σε] μένα. Η μητέρα μου έδωσε σε μένα ζωή . . .»

2 ] The disciples said to Jesus, “.[

     Οι μαθητές είπαν στον Ιησού, «

3 ] deny. Mary is worthy of it [            Or alternatively: Mary is n[ot] worthy of it.

     αρνούμαι/αρνηθείς. Η Μαρία είναι άξιά του  Ή εναλλακτικά : Η Μαρία δεν είναι άξιά του

4 ]……” Jesus said to them, “My wife . . .[

               Ο Ιησούς τους είπε: «η γυναίκα μου . . . [

5 ]… she will be able to be my disciple . . [

         θα μπορεί να είναι μαθήτριά μου . . . [

6 ] Let wicked people swell up … [

     Αφήστε τους κακούς ανθρώπους να φουσκώνουν [

7] As for me, I dwell with her in order to . [

     Όσο για μένα κατοικώ μαζί της προκειμένου να . . . [

8] an image [

     μία εικόνα [

 

Η οπίσθια όψη του παπύρου:

1 ] my moth[er

      η μητέ[ρα μου

2 ] three [

     τρία [

3 ] … [

 4 ] forth which … [

      προς τα οποία . . . [

            Σε επόμενη ανάρτηση θα προσφέρουμε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτή την ανακάλυψη, η οποία προσήλκυσε το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο διεθνή χώρο.