«. . . για τέτοιους μαθητές μάλλον αξίζει να είσαι μόνο δάσκαλος και τίποτε άλλο . . .»

Ετικέτες

Ιωάννης Τοπαλίδης, Σταύρος Παπασταύρου, Τρεις Ιεράρχες, αγάπη, δάσκαλος, μαθητής

Αυτές τις μέρες που είναι αφιερωμένες στην παιδεία, στους Τρεις Ιεράρχες, στους μεγάλους αυτούς προστάτες και εμπνευστές της πολλά γράφονται, πολλά λέγονται, πολλά διαβάσαμε, όμορφα και σημαντικά για την πολύπλευρη προσφορά τους.

Παρόλα αυτά κάποιες φορές νιώθεις ότι η αποτύπωση της ποιότητας του έργου των αγίων, όλων των αγίων, δεν μπορεί να εξαντληθεί με λόγια, με αναλύσεις, με παρουσιάσεις, με καταγραφή απόψεων, με παράθεση κειμένων και τα σχετικά.

Οι Τρεις Ιεράρχες είχαν κάτι παραπάνω, κάτι ξεχωριστό, κάτι διαφορετικό που δεν τεμαχίζεται στο αναλυτικό γραφείο ενός επιστήμονα, ενός μελετητή, ενός συγγραφέα.

Αλλά τότε τι;

Από την άλλη γιατί οι Τρεις Ιεράρχες χαρακτηρίζονται προστάτες της παιδείας; Στο κάτω κάτω ήταν δάσκαλοι;

Όχι!

Κληρικοί, ασκητές, αγωνιστές κι άγιοι ήταν!

Κι όμως δεν μας παραξενεύει αυτή η σύνδεση!

Γιατί;

Ποιο είναι το σημείο που τους συνδέει με την παιδεία και το δάσκαλο;

Βρισκόμαστε στην Πνευματική εστία της Ιεράς Μητροπόλεως Κώου και Νισύρου προς το τέλος της εκδήλωσης με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών. Στο βήμα ανεβαίνει ο συνάδελφος μουσικός (και όχι μόνο) Γιάννης Τοπαλίδης και παρουσιάζει τα παιδιά και τους άλλους συνεργάτες του μαζί με τους οποίους έντυσαν καλλιτεχνικά την εκδήλωση. Αφού με μεγάλη ευαισθησία παρουσίασε τα παιδιά που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους είπε τα εξής:

«Συγχωρέστε με σ’ αυτό το σημείο μια λίγο πιο προσωπική αναφορά. Πρωτομπήκα στην τάξη ως δάσκαλος πριν 13 χρόνια. Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου ήταν του 2000, όταν πολύ νωρίς το πρωί κυριολεκτικά με ξύπνησε τηλεφώνημα της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών που ζητούσε καθηγητή Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής στο μουσικό σχολείο Σερρών, για θεωρία και χορωδία. Πήγα, κάνοντας μια σκέψη ότι αν δεν μ’ αρέσει το δασκαλίκι, μπορεί και να παραιτηθώ αμέσως. Την ίδια μέρα υπέγραψα… και ο διευθυντής του σχολείου μου ζήτησε να μπω στο πρώτο πρώτο τμήμα που είχα για να μην έχει κενό. Ήταν τμήμα της β΄ τάξης. Η έκπληξη μεγάλη όπως και η αμηχανία. Αυτή η αμείλικτη αμηχανία του πρωτάρη, μπροστά στα περίεργα και διψασμένα μάτια των εφήβων.  Ένα ψηλό για την ηλικία του παιδί, ξανθός και πρασινομάτης περιφερόταν μονίμως κρατώντας ένα λαούτο. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τι σημαίνει μουσικό γυμνάσιο και λύκειο … Αυτά τα σχολεία είναι κυριολεκτικά ένα ολοήμερο πανηγύρι, μια διαρκής γιορτή. Μετά δυο τρεις μέρες ο διευθυντής μου ανέθεσε τη σύσταση μουσικού συνόλου παραδοσιακής μουσικής με μαθητές της β΄ τάξης. Πάλι ο ξανθός ψηλός πρασινομάτης λαουτιέρης, μαζί με μια εκπληκτική τσακαλοπαρέα… Τους ζήτησα να δοκιμάσουμε να παίξουμε το «Θαλασσάκι» και το «Μήλο μου κόκκινο»… Ξεκίνησαν… Ο λαουτιέρης ήταν ο ηγέτης της ομάδας… Καθώς λέει ο Οδυσσέας Ελύτης «Είδα κι αγάλλιασα και χυθήκαν τα σπλάχνα μου». Ναι, για τέτοιους μαθητές μάλλον αξίζει να είσαι μόνο δάσκαλος και τίποτε άλλο, είπα μέσα μου… Κυρίες και κύριοι, μετά δεκατρία χρόνια, έχω την τιμή να σας παρουσιάσω τον ψηλό ξανθό πρασινομάτη λαουτιέρη, τον αξιότιμο κύριο Σταύρο Παπασταύρου από το Νέο Σκοπό Σερρών, ως συνάδελφο πλέον καθηγητή μουσικής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Απόφοιτος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας με ειδίκευση στο λαούτο και την παραδοσιακή μουσική. Διπλωματούχος Βυζαντινής μουσικής, μεταπτυχιακός φοιτητής σε μουσική ακαδημία του εξωτερικού… Τον συνάντησα ξαφνικά πέρυσι σε μια εκκλησιά εδώ στην Κω! Λεβέντης. Ήρθε εθελοντικά και έφτιαξε μια εξαιρετική ορχήστρα με τα υλικά που του προσφέρθηκαν. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Τον ευχαριστούν και τα παιδιά της ορχήστρας που είναι αλήθεια πως δέθηκαν μαζί του».

Τελικά γιατί οι Τρεις Ιεράρχες αποτελούν πρότυπα για το δάσκαλο, αν και δεν ήταν δάσκαλοι με τη στενή έννοια; 

Μα γιατί αγάπησαν το ποίμνιό τους, γιατί αγάλλονταν για τις επιτυχίες του και ευφραίνονταν από την πρόοδό του.

Με τον ίδιο τρόπο, με τον τρόπο που μας παρουσιάζει αυτή τη σχέση ο Γιάννης Τοπαλίδης: ο δάσκαλος απέναντι στον μαθητή. Αυτό που ορίζει τη σχέση είναι η αγάπη -έτσι απλά- και ο σεβασμός. Τίποτα λιγότερο, αλλά ίσως πολλά περισσότερα από όσα φανερώνουν οι λέξεις.

Αυτό που, μεταξύ άλλων, μας προσέφεραν και μας προσφέρουν οι άγιοι Τρεις Ιεράρχες είναι η βοήθειά τους ώστε να συνειδητοποιήσουμε την αξία της αγάπης στην εκπαίδευση. Την αξία της παιδαγωγούσας αγάπης που πολλές φορές οδηγεί το δάσκαλο στην ταπείνωση και στον πόνο, που τον βοηθά να παραμερίσει την απαξίωση που υφίσταται σε ένα τιμοκρατικό κοινωνικό περιβάλλον, που τον καθιστά ικανό να αγαπήσει και να στηρίξει ακόμη και το μαθητή που από άγνοια ή αδυναμία, τον προσβάλλει και τον ειρωνεύεται.

Πρόκειται για έργο δύσκολο από τη φύση του, που το κάνει ακόμη δυσχερέστερο η συνείδηση ότι το παράδειγμα των Τριών Ιεραρχών με τις διώξεις που υπέστησαν κρύβει ένα αβέβαιο μέλλον.

Παρόλα αυτά το τολμά και δικαιώνεται, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες του, όχι από τους λεγόμενους θεσμικούς παράγοντες, αλλά από κάποιους μαθητές του.