Ετικέτες

, , , , , ,

Μερικές σκέψεις που παρουσιάστηκαν με τη μορφή επετειακής ομιλίας στις 25 Μαρτίου 2007 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Κω.

               Κυρίες καὶ κύριοι,

            «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον» σημειώνει τὸ τροπάριο τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Σὲ ποιά, ὅμως, σωτηρία ἀναφέρεται; Στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ δυναστεία τῆς ἁμαρτίας; Στὴ σωτηρία τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴ δουλεία; Στὴ σωτηρία ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς σκλαβιᾶς;

            Ἡ ἀπάντηση σὲ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα εἶναι αὐτονόητη. Τὰ θέτουμε, ὅμως, προσδοκῶντας ὅτι θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ δυσθεώρητο βάθος τῆς θείας φιλανθρωπίας καὶ τὸ δυσανάβατο ὕψος τοῦ θάρρους τῶν προγόνων μας.

            Πρέπει ἄραγε νὰ συγκεντρωνόμαστε κάθε χρόνο στὸν ἱερὸ τοῦτο χῶρο γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὰ δύο αὐτὰ γεγονότα ποὺ ἄλλαξαν τὴ ζωή μας;

            Φυσικά, καθὼς μὲ αὐτὴ τὴ σύναξη ξαναζοῦμε μέσα στὸ μυστήριο τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου τὸ κοσμοϊστορικὸ γεγονὸς τῆς καταφάσεως τῆς Παρθένου στὸ ἄγγελμα τοῦ Γαβριήλ.

            Φυσικά, καθὼς μὲ τὴ σύναξη αὐτὴ κοινωνοῦμε, ἔστω καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἀναφορά, μὲ τὰ βάσανα, τοὺς καημοὺς καὶ τὶς ἐλπίδες τῶν προγόνων μας.

 

            Ἡ Παναγία κλίνει τὴν κεφαλὴ λέγοντας «ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου» καὶ οἱ ὑπόδουλοι κλίνουν τὶς κεφαλὲς δεχόμενοι τὴν εὐλογία τοῦ Δεσπότη γιὰ νὰ ξεκινήσουν τὸν ἀγώνα.

            Ἡ Θεοτόκος λέει μὲ συντριβή, ταπείνωση καὶ πίστη «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα Σου», ἐνῶ οἱ ραγιάδες σηκώνουν περήφανα τὰ κεφάλια γιὰ νὰ ὁρκιστοῦν ὅτι ποτὲ πιὰ δὲ θὰ σκύψουν στὰ ρήματα καὶ στὶς προσταγὲς τοῦ τυράννου.

            Στὴ μήτρα τῆς Παρθένου κυοφορεῖται ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, στὰ σπλάχνα τῶν Ἑλλήνων ὡριμάζει ἡ πίστη στὸν ἀγώνα.

            Τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ Σωτήρια τοῦ Πλάσματός Του ὑλοποιεῖται· τὰ σχέδια τῶν ραγιάδων γιὰ τὴν ἐλευθερία παίρνουν σάρκα καὶ ὀστά.

 

            Ὁμολογουμένως, ὁ δρόμος πρὸς τὴν ἐλευθερία δὲν εἶναι εὔκολος οὔτε ὡς πρὸς τὸν ἀγώνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας, οὔτε ὡς πρὸς τὴ σύγκρουση μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ κατακτητῆ. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἡ ἐλευθερία θὰ ἔρθει μετὰ ἀπὸ μακρούς, σκληρούς καὶ ἐπίπονους ἀγῶνες. Μετὰ ἀπὸ ἀδιάκοπες, πολυετεῖς προσπάθειες.

            Οἱ Ἕλληνες στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐλευθερία εἶχαν πάντοτε σύμμαχο Αὐτήν, ἡ ὁποία ἐξέβαλε τὸν ἀπάνθρωπο τύραννο, δηλαδὴ τὴν ἁμαρτία, ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τὴν ἐξουσία, ποὺ εἶχε πάνω στὸ ἀνθρώπινο γένος. Οἱ Ἕλληνες εἶχαν πάντοτε σύμμαχο τὴν Ὑπέρμαχο στρατηγό, ἡ ὁποία ὡς ταχεία ἀντίληψη τῶν εἰς Αὐτὴν προστρεχόντων, τοὺς φρόντιζε καὶ τοὺς ἐνίσχυε σὲ κάθε περίσταση.

            «Χαῖρε, αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας». Πράγματι, γιὰ τοὺς Ἕλληνες τέτοια ὑπῆρξε ἡ Θεοτόκος. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐπανάσταση, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ποιὰ ἀκριβῶς ἡμέρα ξεκίνησε, στὶς συνειδήσεις τῶν Ἑλλήνων συνδέθηκε ἐξ ἀρχῆς μὲ τὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ἡ αὐγὴ τῆς 25ης Μαρτίου 1821 ξημέρωσε γεμάτη προσδοκίες καὶ ἐλπίδες, ἀλλά, ταυτόχρονα, καὶ πίστη στὸν ἀγώνα.

            Εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἐνδοξότερες ἡμέρες τῆς μακρᾶς ἱστορίας μας. Εἶναι ἡ αὐγὴ τῆς ἐλευθερίας. Γιὰ ὅλους τοὺς Ἕλληνες; Ναί, γιὰ ὅλους! Ἀκόμη καὶ ὅσοι δὲν ἔνοιωσαν τὴν πνοὴ τοῦ ἀνέμου τῆς ἐλευθερίας νὰ δροσίζει τὰ χώματά τους πῆραν τὸ μήνυμα ὅτι ἔγινε ἡ ἀρχή· ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ μπορέσουν στὸ μέλλον νὰ ἐλευθερωθοῦν.

            Χρειαζόμαστε ἄλλο τρανότερο παράδειγμα ἀπὸ τὴν πολύπαθη κωακὴ γῆ; Τὴ γῆ τῆς Δωδεκανήσου; Τὴ γῆ ποὺ ἔπρεπε νὰ περιμένει 130 χρόνια ἀκόμη γιὰ νὰ ἀπολαύσει τὸ ἀγαθὸ τῆς ἐλευθερίας;

            Ποιὰ ἦταν ἡ στάση ποὺ κράτησαν οἱ Κῶοι στὴ σκλαβιά; Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἀντίσταση. Ὀργάνωση ἐξεγέρσεων. Ὑπονόμευση τοῦ δυνάστη. Συνενόηση καὶ συνεργασία μὲ τοὺς λοιποὺς Δωδεκανησίους γιὰ νὰ ἀνατρέψουν τὰ σχέδια τῶν κατακτητῶν.

            Τὸ 1821 τὸ βασανισμένο τοῦτο νησί μετροῦσε ἤδη 300 ἔτη σκλαβιᾶς στοὺς Τούρκους. Ἔμελλε νὰ τοὺς ὑπομείνει γιὰ 100 ἀκόμη, ὥστε νὰ μὴν ὑστερήσει ἀπέναντι στοὺς λοιποὺς Ἕλληνες.

            Τὴν ἐπέτειο τῶν 250 ἐτῶν κατοχῆς οἱ Κῶοι τὴν ἑορτάζουν μὲ μία ἀκόμη ἐξέγερση. Ὁ στόλος τῶν ἀδελφῶν Ὀρλώφ φθάνει στὸ Αἰγαῖο. Ἀποβιβάζει στὸ νησὶ τοῦ Ἱπποκράτη σῶμα Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν, οἱ ὁποῖοι, ὡς νέοι Σπαρτιάτες, μαχόμενοι, ὑποκύπτουν μέχρι τὸν τελευταῖο.

            Στὰ κατοπινὰ χρόνια τὰ θύματα πληθαίνουν. Ἀνάμεσά τους πολλοὶ κληρικοί, ὅπως ὁ Μητροπολίτης Ζαχαρίας καὶ ὁ παπα-Γιάννης Ζαρράφτης, ὁ ὁποῖος λίγο ἔλειψε νὰ καεῖ ζωντανός. Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς Ἐπαναστάσης οἱ Κῶοι γιὰ μία ἀκόμη φορὰ γίνονται ἕρμαια τῆς θηριωδίας τῶν Τούρκων. Χίλιοι Κῶοι ἀπαγχονίζονται στὸν Πλάτανο, ὡς ἀντίποινα, γιὰ τὴ συμμετοχὴ κατοίκων τοῦ νησιοῦ σὲ κινήματα. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, ἀγωνίζεται γιὰ νὰ διατηρήσει τὴν ἱστορικὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ. Διατηρεῖ σχολεῖα, τὰ φροντίζει καὶ τὰ ὑπερασπίζεται ἀπέναντι στὸν κατακτητή. Οἱ μαρτυρίες τοῦ 19ου αἰώνα μᾶς δείχνουν ὅτι ὁ μητροπολίτης ἦταν αὐτὸς ποὺ προστάτευε μὲ ὑπομνήματα καὶ προσωπικὲς παραστάσεις τοὺς ὑπόδουλους ἀπέναντι στοὺς Ὀθωμανούς.

Παρὰ τὶς προσπάθειες, τὸ νησὶ δὲν κατάφερε νὰ δρέψει, σύντομα, τοὺς καρποὺς τῶν ἀγώνων του. Ἔπρεπε νὰ περιμένει πολλὰ χρόνια ἀκόμη καὶ νὰ χύσει πολὺ αἷμα.

«Χαῖρε θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοητόν», λέγουμε ὅλοι ἐμεῖς, ποὺ ἀποθέτοντας τὶς ἐλπίδες μας στὴν «ἀπογεννῶσα λυτρωτὴν αἰχμαλώτοις», στρεφόμαστε πρὸς Αὐτὴν δεόμενοι νὰ μᾶς χαρίζει τὴν ἐλευθερία ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς φανεροὺς ἐχθρούς, ἀλλά, κυρίως, ἀπὸ τοὺς ἀόρατους, ποὺ ὑπῆρξαν καὶ οἱ πιὸ ἐπικίνδυνοι γιὰ τὸ γένος μας.

Δεόμεθα νὰ στηρίζει, νὰ φωτίζει καὶ νὰ ἐνισχύει τοὺς νέους, ὥστε καὶ αὐτοὶ μὲ τὴ σειρά τους νὰ ἀκολουθήσουν τὰ βήματα τῶν προγόνων μας καὶ νὰ ἀξιωθοῦν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν Ἑλλάδα ὄχι μόνο μὲ τὸ αἷμα τους, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς ἱκανότητες, τὶς γνώσεις καὶ τὴ διαύγεια τοῦ πνεύματός τους.

Δεόμεθα νὰ κατευθύνει τὰ βήματά μας πρὸς τὸ ἀγαθό καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ εἰσφέρουμε στὴν εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια τὴν πίστη μας στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀγάπη μας στὴν Ἐλευθερία.

 

Ἂς εἶναι εὐλογημένη στοὺς αἰῶνες ἡ μέρα αὐτὴ καὶ ἂς ἐπιδαψιλεύει πάντοτε δόξα καὶ τιμὴ στὴν πατρίδα μας.

Γένοιτο!