Δημοσιεύω την ομιλία, την οποία εκφώνησε η μαθήτρια του «Ιπποκρατείου» Λυκείου Κω, Κέλλυ Αλεξανδρίδη,  στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου πόλεως Κω κατά την αρχιερατική θεία λειτουργία της 30ης Ιανουαρίου 2012.

Τρεις Ιεράρχες

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι άνθρωποι των γραμμάτων και ειδικότερα όσοι εμπλεκόμαστε στη μαθησιακή διαδικασία τιμάμε τους τρεις μεγάλους αυτούς αγίους, τον Βασίλειο τον μέγα, το Γρηγόριο το θεολόγο και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο αναγνωρίζοντάς τη σημαντική προσφορά τους και προβάλλοντάς τους σα διαχρονικά πρότυπα δασκάλων και μαθητών.
Και οι τρεις υπήρξαν αξιοθαύμαστοι σαν κοινωνικοί εργάτες, σαν άνθρωποι αγάπης, σαν αγωνιστές της αλήθειας και της δικαιοσύνης, σα συγγραφείς και ποιητές, σαν ασκητές, σαν λειτουργοί και ιεράρχες, σαν άνθρωποι υπομονής ανεξικακίας και ανθρωπιάς.
Υπήρξαν όντως ξεχωριστοί και πρωτοποριακοί, όπως πρέπει να είναι κάθε πνευματικός άνθρωπος και ιδιαίτερα κάθε παιδαγωγός και κατάφεραν να προχωρήσουν μπροστά από την εποχή τους και να χαράξουν πορεία για τους υπόλοιπους και μάλιστα ζώντας σε μια εποχή έντονων προκαταλήψεων, αδικίας, βίας, καταπίεσης και σκοταδισμού. Ο Βασίλειος κι ο Γρηγόριος σπούδασαν στην Αθήνα μαζί με τον μετέπειτα αυτοκράτορα Ιουλιανό και κέρδισαν την αγάπη και το θαυμασμό όλων. Ο Χρυσόστομος σπούδασε ρητορική κοντά στον μεγάλο δάσκαλο της ρητορικής, ειδωλολάτρη Λιβάνιο που θα τον άφηνε διάδοχό του στη σχολή αν δεν του τον έκλεβαν οι χριστιανοί, όπως έλεγε.
Οι τρεις Ιεράρχες κατάφεραν να μη γίνουν παθητικοί αποδέκτες ξερών γνώσεων, αλλά δυναμικοί φορείς της αλήθειας. Η άσκησή τους δεν υπήρξε ποτέ άρνηση της ζωής και του κόσμου. Τα κηρύγματα τους είναι πρωτοποριακά, όχι μόνο για την εποχή τους μα και για τις μέρες μας. Τα κοινωνικά προβλήματα της αδικίας, της εκμετάλλευσης, της υποτίμησης της γυναίκας τους απασχόλησαν τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά.
Σε μια εποχή που εμείς οι νέοι αναγκαζόμαστε να απομνημονεύουμε ξερές γνώσεις αποκομμένες από τη ζωή και τα ενδιαφέροντά μας, χωρίς να έχουμε πεισθεί για την αξία τους, που η κοινωνική αναλγησία έχει γενικευτεί ανησυχητικά και ο καταναλωτισμός προβάλλει σαν ύψιστο ιδανικό της ζωής την απόκτηση ολοένα και περισσότερων χρημάτων, σε μια εποχή που άνθρωποι φαύλοι κι εκμεταλλευτές ονομάζονται ευεργέτες δίνοντας κάτι από αυτά που συνάγουν άδικα κι έτσι εξασφαλίζουν την καταξίωση, σε μια εποχή που τα κηρύγματα έγιναν πληθωρικά, μα κανείς δεν έχει διάθεση να τα ακούσει γιατί δεν εμπνέει η προσωπικότητα των κηρύκων, σε μια εποχή κρίσης που δεν έχουμε πού να στρέψουμε τα μάτια μας για να γλιτώσουμε την απόγνωση, οι τρεις αυτοί μεγάλοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος, ο Βασίλειος ο μέγας, ο θεολόγος Γρηγόριος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στέκονται μπροστά μας ακέραιοι και σεμνοί σα δωρικές κολώνες, αθάνατα πρότυπα πνευματικού κάλλους διασώζοντας το ανθρώπινο πρόσωπο σ΄όλο του το μεγαλείο.

Advertisement